perdeleri çekin, kapıları kilitleyin. yalnızlık geliyor. sokağın başında, elinde bir bira. seside öyle gür ki aklınız almaz. bilmem kaç milyonluk bir şehirde tek ses onunki zannedersiniz. teslim olmayın, en azından deneyin. ne zincirlere itaat edin, ne sözlere. sevmeyi deneyin. birisini, bir şeyleri. atlarıda ihmal etmeyin ama.
yaparsınız siz ben size inan(m)ıyorum. çok güzel seversiniz siz. çok güzel inanırsınız. sadakatede çok önem verirsiniz. hele güven, güven konusunda sizden ötesi yoktur. siz yaparsınız. bir gün birisini seveceksiniz; elinde bir kadeh şarap, yüzünde gökyüzü, dilinde de cennetin önsözü. yapmayın, o şarabı yere dökmeyin. sevmeyi bilmiyorsanız bırakın şarap kadehte dursun. bakmayı bilmiyorsanız boş yere kafanızı kaldırmayın gökyüzüne. okumayı bilmiyorsanız okumayın o önsözü...
bu aralar sürekli ölüme sarılıyorum. çoğu gece tek misafirimdir kendisi. size de anlatayım biraz.
bazen tanrıya o kadar çok ihtiyacım olduğunu hissediyorum ki, haddinden fazla.
dünyada tek bir şehir tek bir sokak ve tek bir insan kalmış, o da benmişim gibi geliyor.
sürekli çıkmaz sokaklarda, sarı sokak lambalarına platonik küçük böcekler eşliğinde oradan oraya savrulup duruyorum.
dünya kıyameti yaşamış enkaz altında kalmış gibi değil de, enkazın ta kendisiymişim gibi hissediyorum.
bağırmak istiyorum, istiyoruz; bazen avazımızın çıktığı kadar,
duvara toslamak istiyoruz kemiklerimiz paramparça olana kadar.
her gece kendime; bu gecenin sabahı olmayacak, yelkovan bir daha akrebi geçmeyecek, bak bu içtiğin son sigara, bu okuduğun son kitap, son şiir, bak bu son çayın, işte bu da dinlediğin son şarkın diyorum..
bir şeyleri düzeltirim diye inanç taşımadım içimde. buruk bir tad gibi hayatın orta yerinde kaldım.
kalbimi ve vicdanımı bile unuttum. kalbimden kuşku duydum. insan kalbiyle kendi arasına kuşku sokar mı? ben onu da yaptım.
tepelerin ardında neler varı merak etmeyi bırakılı uzun zaman oldu. önümde olup bitenlerin caydırıcılığı yetiyor bana. herkes konuşuyor. herkes çok fazla konuşuyor. kimse birbirini dinlemiyor. işte, böyle bir açmazın içinde sağır dilsiz yaşıyorum.
çenem acıyor benim dişlerimi sıkıp yaşamaktan. yaşamaktan zerre keyif almıyorum artık. bir gerçekliğimiz kalmadı sanırım. çok kalmadığını düşünüyorum. ya öleceğim ya da kafayı sıyıracağım..
şamil akay