çocuk ruhlu annem sürekli bizimle oyun oynayıp bize şakalar yapıp hatta ciddi derecede bizi kandırarak bize bir sürü çocukluk anısı biriktirmişti. benden iki yaş küçük erkek kardeşimin kendisine olan sevgisi görebilmek adına onu kandırmaya çalışırdı sürekli. benimde aşırı duygusal ve kendine bağlı biri olduğumu bildiği için şakaya başlamadan önce beni gizlice uyarır kızım bak kardeşine şaka yapacam sakın sen inanma sakın üzülme derdi. söz verirdim bu sefer üzülmeyeceğime dair. gerçekten söz verirdim en çokta kendime. böyle müthiş derece kendimi sıkardım. bak bu sefer inanmayacaksın kızım şaka yapıyor şaka gül geç hatta annene destek ol kardeşine birlikte şaka yapın diye diye kendime telkinler verdikten sonra annemin şakasına ayak uydurmaya çalışırdım. annem başlardı oğlum bak ben şu dağlardan gitsem yolumu kaybetsem evi bi daha bulamasam kurtlar çıksa karşıma bana saldırsa demeye başlamadan benim kalbimde bi sızlama başlardı. göz pınarlarım yavaştan açılırdı. kendimi sıkardım sıkardım kızım bu şaka inanma yok allah tutamazdım kendimi. annem bi yandan da bana göz kırparak devam ederdi. ben ölürüm sonra babanız size başka anne getirir beni bi daha göremezsiniz. allaaaaah benim gözden yaşlar şıp şıp damlar erkek kardeşim otuz iki diş gülmeye devam ederdi. annem ağladığımı görünce kızım kardeşine şaka yapıyorduk ya neden ağladın yine diye sorunca ben bu sefer bağıra bağıra tüm evi inleterek ağlardım.. :d ve üstelik bunu nerderse her hafta yapardı bi türlü alışamamıştım. bilmem kaç yaşına gelene kadar devam etti bu yaş olmuş bilmem kaç yine yapsa yine ağlarım sanırım :d