atina doğumlu olan ilk filozof sokrates'in yaşamı ilginçtir. kendini bir at sineğine benzetir, insanları da ata. kendisinin, atları harekete geçirmek için onları sokan ya da rahatsız eden bir at sineği olarak görmüş. dönemin insanları da öyle düşünmüş ki sokrates'in yaşamı fazla uzun sürmemiş.
tarihte ısrarla kendi fikirlerini savunan, fikirlerinden sonuna kadar vazgeçmeyerek mücadele veren ve sonucunda ebediyen susturulan insanlara hep hayran olmuşumdur. saygı duyuyorum sonunu bile bile kendi yollarında devam ettikleri için. acaba ben o kadar cesur olabilir miydim? burada yazıp çizdiklerimi bağıra çağıra canım pahasına herkesi karşıma alarak savunabilir miydim?
sokrates'e dönersek, kendisi bir rasyonalist. ben empirist filozofların sözlerini kendime öteden beri daha yakın bulurum. sokrates'in, aklını kullanarak doğruya ulaşabilirsininden çok; duygusal deneyimler elde edinmeden önce o konu hakkında bilincimizin olmayacağını söyleyen locke'ın felsefesi daha makul gelir.
güzel bir sözüyle bitireyim :
"kendini bulmak istiyorsan, kendin için düşün."