çoğu zaman iyi olup ilacı bıraktığında zemin kata bodoslama dalan asansörün içinde kalmış gibi bi durumla karşı karşıya kalır. kullanırken her şey güzeldir pembedir buna mı üzülmüşüm cümlesini içinizden sıklıkla geçirip olur olmaz her şeye gülüp kahkaha attığınızdan düzeldi katogorisine alınırısız. terapistinize yalan iyi olduğunuzu her şeyin yolunda oldupunu söylersiniz ama derinlerde bir şey eksiktir. bir süre sonra o mutluluk tuzu olmayan yemeğe alex siz fenerbahçeye dönüşür ve arayış içine girersiniz, daha doğrusu sorumlu tutulacak bir şey biri..
daha sonra ihale antidepresana kalır ve bıraktığınızda özlediğiniz üzüntü acı duygularını sadistce iliklerinize kadar hissettiğinizde hala insan olduğunuzu hatırlar bundan mutlu olursunuz.
lakin bu mutluluk bir snapten daha kısa sürmekle birlikte ardında üzerine "mazi" mührü bastığınız dertleri noel baba edasıyla sırtında torba torba taşıyıp getirir ve gelir kafanızın içine yığar noel hediyesi olarak gelen dert güncellemesi en ufak bi olayda sinir stres halinde birden kontrol edemeksizin ağlamanıza yol açar. noluyoruz bilader demeye başlarsınız işler sikim sonik bi hal alır ve gene intiharı yâd etmeye başlarsınız hayalinizde.. öyle de güzel ve cazibeli gelir ki namuzsuz sevdiklerinize sevgilinize kıyamazsınız, yoksa kıyabilir misiniz? muallakta kalır. gözünüzde herkes bi anda anlamını yitirir ama kıyamazsınız sonra oklar size çevrilir ve dersiniz ya onlar? kısır bir döngü kasırgası içinde ordan oraya savrulur savruldukça dahada darbe alırsınız. kimseye ilaçlarımı bıraktım da diyemezsiniz bir şey anlatmakda içinizden gelmez. en sonunda saat ikiden üçe kadar ağladığınızla kalırsınız. ilaçları kafanıza göre alıp bırakmayın. yoksa evladını kartal kapmış fatma giriğin evladına dönersiniz