küçükken ablamlarla aynı odada uyurduk. ben erken yatardım tabi. etraftan sesler gelirdi "çıt" diye. eski evimiz dubleksti belki merdivenlerden geliyordu belki dışarıdan ama çok korkardım. korkak olduğum kadar gururluydum da gidip korkuyorum gelin demezdim. gözümü tavana diktiğimde çizgi filmlerde ne kadar kötü karakter varsa onları görürdüm. insan pamuk prensesin üvey annesinden yahut elma veren cadıdan korkar mı? ben korkardım. bir yastığım vardı; pembe bir yıldız. gülümserdi bana. o yastığı alıp sarılırdım hemen. yastık dediysem oyuncak. o cadılar birden güzel çizgi film karakterlerine dönüşürdü ve ben gülümseyerek uyurdum. o yastığın hep bana uğur getirdiğine ve beni koruduğunu inanırdım. sonra büyüdüm; yastık hala bende, duruyor odamda. ama artık sarılınca bir şey olmuyor. ben büyüdüm ve yastık o güzel özelliğini yitirdi. ilk hayal kırıklığım belki o yastık. hala seviyorum ama.