mahallemizde bi kız var vardı. üniversiteye devam ederken beni faceden ekledi. sonra facebookdan yalan yere bi konuda soru sorup muhabbet başlattı. beni ilgiye boğdu. 23 te uyuyan kız o günler gece 2 de facede online olmamı bekliyordu. bi gece ne olduğunu anlamadan paldır küldür sevgili olduk. teklif dahi ettiğimi hatırlamıyorum ki sonradan yazışmaya baktım sadece iltifat etmişim, o da dikine yürümüş kurdeleyi kesmişti.
kendimi bi b.k sanıp acaba nasıl etkiledim kızı diye düşünüp durdum. muhendis olmam mı, tenis oynamam mı, harbiden giderim varmi yoksa biri mi övdü diye düşünürken gün geldi herşey ortaya çıktı. yaralıydı, 4 yıllık ilişkisi boyunca birçok kez aldatıldığı öğrenmişti. 3 ay önce de ayrılmışlardı. içinde ki öç alma duygusu ile arayış içine girmiş ve beni gözüne kestirmişti. en iyi kiriter bendim çünkü ayni yerde oturuyorduk. ne alaka derseniz o anne ve babasına çok bağlıydı onlarsız yapamamam diyordu. bana yurtdışında bi kariyer düşünmememi hatta şehir dışında dahi iş aramamı söylemişti. beğendiği ben değildim yani. olanaklar cazip gelmişti ona.
ilişkimizden 10 ay sonra eski sevgilisinin evlenmesiyle bizim hatunun depresyona girmesi bir oldu. antidepressana başlaması ve artık elini bile vermemesi beni aci gerçekle yüzleştirdi. aşık değildi sevmiyordu bile. ne mesajlara bakar oldu ne de arayıp soruyordu.
mühendisliği kazanırken de okurken de asosyal bir hayatta ne sevmiştim ne de sevilmistim. o benim ilk aşkımdı. yorulduğum da hayata 4 elle sarılma sebebim di. gerçekten çok sevmiştim. ben bu sevilmeyiși hiç haketmedim.