gerçeklerle yüzleşmek

genelde üzer.

olması gerekendir. (bkz: hayallerle yaşayanı gerçeklerle sikerler)

insan için en iyi olandır. ne olduğunu kim olduğunu neler yapabileceğini anlar insan ve imkanlar doğrultusunda rotasını çizer. (bkz: hedeflenen başarı)

bazi insanların yapamadığı sey. gerçeklerle yüzleşmek yerine masallarla yaşamayı tercih ediyorlar. bos ve gereksiz bir hayat.

beni güçlü kılan şey gerçeklerdir. tamam çoğu zaman acıdır ama olmayacak hayaller peşinde koşmak kadar değil

istediği kadar acı olsun gerçeklerle yüzleşince inanın fazla koymuyor insana bilmediğin haberinin olmadığı ve uzun süre kandırıldığın o tatlı yalanlar daha mı iyi? sonra farkına vardığınız da o yalanların acısı geçtiği süre ile doğru orantılı olarak hayatınızdan hayat koparıyor böyle çok daha fazla üzüyor insanı be.

mahallemizde bi kız var vardı. üniversiteye devam ederken beni faceden ekledi. sonra facebookdan yalan yere bi konuda soru sorup muhabbet başlattı. beni ilgiye boğdu. 23 te uyuyan kız o günler gece 2 de facede online olmamı bekliyordu. bi gece ne olduğunu anlamadan paldır küldür sevgili olduk. teklif dahi ettiğimi hatırlamıyorum ki sonradan yazışmaya baktım sadece iltifat etmişim, o da dikine yürümüş kurdeleyi kesmişti. kendimi bi b.k sanıp acaba nasıl etkiledim kızı diye düşünüp durdum. muhendis olmam mı, tenis oynamam mı, harbiden giderim varmi yoksa biri mi övdü diye düşünürken gün geldi herşey ortaya çıktı. yaralıydı, 4 yıllık ilişkisi boyunca birçok kez aldatıldığı öğrenmişti. 3 ay önce de ayrılmışlardı. içinde ki öç alma duygusu ile arayış içine girmiş ve beni gözüne kestirmişti. en iyi kiriter bendim çünkü ayni yerde oturuyorduk. ne alaka derseniz o anne ve babasına çok bağlıydı onlarsız yapamamam diyordu. bana yurtdışında bi kariyer düşünmememi hatta şehir dışında dahi iş aramamı söylemişti. beğendiği ben değildim yani. olanaklar cazip gelmişti ona. ilişkimizden 10 ay sonra eski sevgilisinin evlenmesiyle bizim hatunun depresyona girmesi bir oldu. antidepressana başlaması ve artık elini bile vermemesi beni aci gerçekle yüzleştirdi. aşık değildi sevmiyordu bile. ne mesajlara bakar oldu ne de arayıp soruyordu. mühendisliği kazanırken de okurken de asosyal bir hayatta ne sevmiştim ne de sevilmistim. o benim ilk aşkımdı. yorulduğum da hayata 4 elle sarılma sebebim di. gerçekten çok sevmiştim. ben bu sevilmeyiși hiç haketmedim.

yıkar fakat ders almasını bilene güç verir

"yalancının mumu yatsıya kadar yanar" ın mumun bittikten sonra ki hali

gerçeklerle yüzleşmek sıkıntı değildi de hayallerimiz çok güzeldi be.

belki de yalan bu konuda çok değerlidir. ama mezara gidecek hiç doğrusu öğrenilmeyecek bir yalan. şimdi bir bir yüzleşmem gereken onca gerçek. bir tane ama onca. karşımda aylardır kalbimi hızla çarptıran, mesajıyla kendimi yerlere atmama sebep olan çocuk; yanımda en yakın arkadaşım. sorarlardı ne olur diye. hep arkadaşım dedim. yine değişmedi hicbir şey hala hoşlandığım çocuğun en yakın arkadaşımdan hoşlandığını öğrensem arkadaşımı seçerim. ama nasıl da korku salıyormuş insanın içine içine. bir de verilmiş sözler olunca yüzde tebessüm son gaz devam hayat. bir bu olmamıştı dediğim ne varsa onlar sanki...

olmuyor işte yapamıyorum bana yalan söylemesine sessiz sedasız terk etmesine rağmen hala inatla beni seviyor diyorum gerçekle yüzleşemiyorum. oysa biliyorum ki sevmedi beni.

yalancı mutluluklardansa canımı yakacak acı gerçeklere razıyım.