nefes almamı sağlıyor. yazmasam, evden bıçağı kaptığım gibi sokağa çıkar gördüğüm her insanın göğsüne saplaya saplaya yol alırım caddelerde. içimdeki o karanlık adam herkesten ve her şeyden nefret ediyor çünkü. içinde iyiliğe, umuda ve ümide dair hiçbir şey yok. gerçek bir yıkım ve acı istiyor yıllardır. arzuladığı tek şey yok etmek. arzuladığı tek şey herkesi ve her şeyi paramparça etmek. herkesi ve her şeyi ama. uçan sineğe düşman, kaldırım taşına öfkeli. herkesten ve her şeyden alacaklı olduğunu düşünüyor. çıplak elle otobüs dövmek istiyor. tırlara kafa atmak. hatta küçük çocukları çıplak elleriyle boğacak kadar iğreniyor bu hayattan. onların da büyüyüp birer yetişkin olacağını ve büyük bir ihtimal kötü insan olacaklarından emin. kötülüğe vurgun bir adam o. kötülüğün ve şiddetin estetiğine vurgun. çünkü ona göre kötülüğün içinde çıkar yok. çünkü kötülüğün içinde hiçbir norm, adet, yasa yok. sonsuz bir özgürlük ve bağımsızlık var kötülükte.
yıllardır yazdığım her harfi içimdeki o kötü adamın boynuna ilmek olarak geçiriyorum aslında. onu yazarak zaptediyorum. yazarak kırıyorum parmaklarını. yazarak bastırıyorum öfkesini. yoksa, sonum olacak. iyi biliyorum. yıllardır onunla yaşıyorum. sizler çok azını gördünüz içimdeki o karanlık adamın. hatta hiç bilmiyorsunuz bile. ben iyi biliyorum. yıllardır göğüs kafesimi zorluyor. özgürlüğüne kavuşmak için yapmadığı rezillik kalmadı içimde. korkuyorum ondan. bir insan kendi karanlık tarafından korkar mı? ben korkuyorum. çünkü benden çok güçlü o. benden çok baskın. ben onu sadece ve sadece yazarak zaptediyorum. boynunu kırdığım gibi içimdeki o karanlık dehlizlere atıyorum. yine de "
yazmasaydım delirirdim" diyen yazara inat, ben de "delirdiğim için yazıyorum" diyorum.