harfler birbirine girdiğinde içindeki yumaklar sökulüp pörsüyor. sen ilmek ilmek örmek istediğin gerçeklerin ziyan oluşunu seyre dalıyorsun. ufacıkken kocaman kayıplara yüz tutuyor. elinde hiçbir şey kalmıyor tutamıyorsun, nefesini bile içinde saklayamıyorsun. acizlik perdesinin arkasında çömeliyorsun. iyice büzüşüyor yok olmak, ufak bir gölgenin dahi geride kalmamasını diliyorsun. istiyorsun. istemekle kalıyorsun. tüm gerçekler bu kadar ediyor. rüzgar esiyor. çok fazla. korkunun kapıları aralık kalmış. her esişte çarpıyor gıcırdıyor,korkuyor aldanıyorsun. gözlerini yumuyorsun. gözkapakların kırış kırış, kaşların çatık, dudakların büzülmüş, dışardan nasıl bir tabloya mahâl veriyorsun bilemiyorsun ama içinin yapbozu kül olmuş, parçalar bütünleşemiyor yüreğinin duvarlarında. rüzgar şimdi saçlarına değiyor. önceleri çok narin uysal kıyamıyor sanki, sonraları büyüyor hırçınlaşıyor saç köklerin tutunmaya, saç uçların savrulmaya başlıyor. yaprakların sesleri kulaklarına ulaşıyor.. dallar bir dansçı gibi ahenkle sallanıyor önceleri, sonra hırçınlığını onda da gösteriyor rüzgar.