çaresizlik

yakın zaman önce çok büyük şeyler kaybettim. tam artık bitti öldüm bittim yaşayamam derken bir gülüş tanıdım bir saç bir göz gördüm. ilk görüşte insan nasıl bu kadar tutulur hala anlam veremem. gün geçtikçe aşkım artarak devam etti. yaptığı her hareket beni kendine bağladı. yanlışlarını düzeltmeye çalıştım. ona kendimden bile korumaya özen gösterdim. aşkımı buraya döksem başlıklar yetmez. sadece deftere aşkımı döktüm çok kısa zamanda da ikinci deftere geçtim. velhasıl ben buna iyi davrandım yakın davrandım. sanırım yeni tanıdığı birinden ilk defa böyle muamele görüyordur. o da bana selam verdi güldü. o güldükçe ben öldüm. muhabbetimiz de vardı. sürekli olmasa da mesajlaşırdık. neden oldu bilmiyorum. muhabbeti yavaşlattı yavaşlattı. aşırı geç cevap veriyordu. ben de kestim mesajı. ertesi gün snap attım. anında bakıp cevap veriyordu eskiden. uzun süre sonra baktı cevap vermedi. görüştükçe yüzüme de bakmıyor artık. selam sabah bitti. gülüşü öldürüyor sanıyordum. yüzüme bakmayışı daha fenaymış. neden oldu neden böyle bir şey yapıyor kafam almıyor. dertten kurtuluyorum derken üstüne dert koydum. daha önce birine açılıp terslendiğim için açılmaktan da korkuyorum. bana göre de baya güzel zaten. ama eğer bir gün konuşabilirsem ona diyeceğim ki "göğüs kafesimde hiç sönmeyen bir kor var üfleyip alevlendirme onu" sonuç olarak çaresizce bekliyorum dostlar. bir gün çekip gitmesini bekliyorum uzun oldu kusura bakmayın ama en en en sade biçimi bu kadar.