çaresizlik

insanın başına her şey gelsin de bu gelmesin amk. bi bok yapamamak çok koyuyor be.

(bkz: bizim büyük çaresizliğimiz) iyi anlatılmış.

çaresizliğin en amansız olduğu yerdeyim şimdi ilk defa sevmenin tarif edilmez korkuları içindeyim uykusuz gecelerin yorgun sabahlarında seni düşünüyor ve korkularla yine sana doğru koşuyorum hep aynı soru düşüncemde ya severse o zaman neler olabileceğini düşünmek korkutuyor beni ilk defa yenileceğimi anlıyorum karşımda kendinden emin gözlerin, dudakların, ellerin bunu söylüyor bana seni tanımadan geçen bütün yıllara lanet ediyorum önceleri hiç bilmediğim adını, şimdi binlerce defa tekrarlıyor dudaklarım gün oluyor bir tabloyu seyredercesine mutlu heyecanlarla doluyorum karşında gün oluyor eski bir yunan heykelin ölümsüz güzelliğiyle büyülüyorsun beni gözlerin gözlerime takılınca güçsüzlüğüm aklıma geliyor beni sevmediğin sevmeyeceğin o zamanlar öylesine yıkılıyorum ki bilemezsin insan nasıl gökyüzüne baktığı zaman bu sonsuz evren içinde küçük ve çaresiz bir yaratık olduğunu anlarsa güzelliğinde bana aynı şeyleri düşündürüyor gün oluyor mavilerde, gün oluyor kırmızılarda, gün oluyor karalarda yaşıyorum seninle dudaklarında çıkan her kelime suya bir taş atmışçasına büyüyor içimde nereye gitsen kulaklarımda o yarı karanlık çocuksu sesin sonra kendine has kokun, kokuların en çıldırtıcısı, en tahrik edicisi ve gözlerin& esmer bir akşamüstünün serin hüznünü getiren gözlerin görebildiğim, duyabildiğim her şey bana seni sevmeyi söylüyor uzaklaştıkça yaklaşıyor uzak işin en kötüsü yaklaştıkça da uzaklaşmaktan korkuyorum belki hiçbir zaman sana seni sevdiğimi söyleyemeyeceğim ne sana nede senden başkasına düşün ki çoğu zaman kendime bile söyleyemiyorum sanki söylediğim anda her şey bitecek ve bu emsalsiz büyü bozuluver ilecekmiş gibi geliyor bir insanın kendini aldatması ne güçtür bilirsin bu sevmek korkusunun aslında çok sevmek olduğunu biliyor fakat anlatamıyorum galiba asıl korku sevmek değil onun arkasına gizlediğimiz sevilmemek korkusu küçük aldanmalarla kendimizi avutmaya çalışıyor düştüğümüz bir çıkmazda bir teselli arıyoruz kendimize belki de aynı korkular içindeyiz seninle, bir birimizden haberimiz yok sevmek seni alabildiğine sevmek hiçbir şeyi umursamadan, bütün karanlıkları hiçe sayarak sevmek tutmak ellerinden, o derinlere inmek, gitmek oralara, o yerlere orda hep sen olmalı, seni yaşamak ve olduğun yerde bile seninle sensiz olamamak sonrada sensiz edemediğimi, edemeyeceğimi söyleyememek sana susmak susmak korkudan ölünceye kadar Ümit Yaşar Oğuzcan

omuzunda ciğerinden bir parçanın son vedasını taşımak, soğuk mermeri öpmek, kuru toprağı okşamaktır çaresizlik.

Şu an yaşadığım.sokiym sikik ilişkilerinize amk açlıktan AĞLIYORUM

üniversitede sabahlara kadar ders çalışıp girdiğin sınavdan hocanın 10 vermesi

çaresizlik 1-0 gerideki maçta 2. forvet olarak biliçin mustafa pektemeği gol umudu olarak oyuna almasıdır (burdaki çaresizlik hocadaki degil taraftardakidir.)

günümüz şartlarının popüler hale getirdiği duygudur. herşeye imkan var denmektedir ama yaralı parmağa işeyen çıkmamaktadır.

lol de tutuştur yendiğinde bir umut sıçra atmak

doğru düzgün bilmediğin büyük bir şehirde, hiç bilmediğin bir hastanenin soğuk bodrum katındaki ameliyathane koridorunda, elinde canından bir parçanın ayakkabıları ile tek başına, ameliyatın güzel bir şekilde bitmesini beklemek titreyerek, soğuktan ve korkudan.

(bkz: murat cemcir'in dd3'teki çaresizlik repliği)

kendinle kavga etme duygusu.

gözlerinin önünde günden güne eriyip giderken çok sevdiğin bir insan, bir an önce onun acılarının dinmesi için dua etmekten başka elinden hiçbir şeyin gelmemesidir.

öğrenildiyse sıkıntı büyük

yemek sepetinde hiç açık yerin olmadığı ve senin açlıktan uyuyamadığın saatler. yani bu saatler

karşımda iki kardeşim ağlıyor. ikisi de aldatıldı. allah yasatmaşın boguluyorum lan karşılarında tek kelime edemiyorum. boğazım düğümlendi. nefes alamıyorum. al allahım şu dakika canımı

(bkz: biçare) (bkz: biçare olmak)

böyle sıkarsın yumruğu delmek istersin karşındakini ama imkansızdır ya işte

bazen hayatımda kötü bir şey olmasını bekliyorum belki olur da eski sevgilimi görürüm ne bileyim bi kaza geçiririm ziyaretime gelir ne kadar acınası değil mi? çaresizlik bu değilde nedir?

üzüldüğünü görürsün yardım etmek istersin derdi ne öğrenmek istersin ama yazamazsın konuşmazsın al sana çaresizlik

küstürür, kızdırır, ağlatır; çaresizliktir adı ama her duyguyu barındırır. allah kimseye dermansız dert vermesin, çıkışı olmayan bir darlığa sokmasın. zor gerçekten.

dayı ben birini sevdim ama nasıl sevdim köpek gibi gece gündüz kapısının önünde sabaha kadar beklediğimi bilirimde o bilmez biz bunla aynı lisediydik bu mevzun oldu dayı onu bidaha göremiycem diye ne yaşadığımı bir ben bir allah bilir ama öyle olmadı geldi gördüm bi park vark burda kimseler yok orda dayı beni oraya çağırırdı kimse görsün istmezdi utanirdi benden ama benim kendimden utandigim kadar utanamazdi benden bilirim dayı amcaoglum ben onu hep iki gözüm diye sevdim canım derdim içimden işte bu geldi 30 dk oturduk saolasin kırmadı beni geldi hic konuşmadık 30 dk boyunca oturduk dayı bana sıkıldım dedi o bana 30 dk bile katlanamiyordu o an kendimi öldüresim geldi sonra bana dediki sen ne zaman istersen ozaman kalkalım yav ben senin yanından kalkarmıyım bu nasıl soru aq diye düşündüm neyse zaten kalktı o sarıldık ben en az 3 ay etkisinden çıkamadım sonra dayı gitti bu ben buna her ay bi bahane bulup yazdım ne zman gelecegini sordum durdum benden bıkmasin diye ayda bir yaziyodum zaten mesajimada 1 gun arayla cevap veriyodu neyse ben gidisinden sonra 5 ay daha bekledim ama nasıl bekledim ya köpek gibi gece yatmadan önce iyi geceler demeyi sabah uyandigimda günaydın demeyi eksik etmedim yemin ederim etmedim belki bunu sana soyleyemedim ama hissedersin sandım neyse bu geldi dayı seni görcem dedi ben o gün oyle sevindimki ilk defa mutluluktan agladigimi gördüm dayı çok sevdim allah belami versin ama o nabti erteledi durdu sonra siktiroldu gitti o kadar çok istemistimki o gitmeden önce onu gormeyi gordumde yolda karsilastim sanki beni hic tanimiyomus gibi geçti gitti gitti ama ben gördüm ya dayı sonra bu gitti bana dediler ki onu arkadaş olarak görmezsen kaybediceksin işte o gün ne kadar caresiz oldugumu hissettim iki gözüme kanka demek komik aq kaybetmemek için vazgecmek sozde vazgeçmek herkese rol yapmak zor be dayı

gidip elini bile tutamıyorum öpmek istiyorum her gün yanına gidiyorum sarılamıyorum konuşuyorum ama cevap bile vermiyo çiçekler veriyorum her gün hoşçakal diyorum ona bile bişey demiyor ama biliyorum onunda elinden bir şey gelmiyor galiba abimi çok özlüyorum toprağın bol olsun be abim geliyorum çayı söyle..

içinde ansiklopedi boyutunda söyleyecek şey varken sadece "neden" diye sorup cevapsız kalmaktır. zaten en kötüsü bu değil midir ? her gün mezara girer gibi yatağa girip tavanla muhabbet etmek kötüdür, beterdir, çaresizliktir. oysa haklıdır cevabı veremeyen de çünkü bazen insan kendi kendine bile veremiyor bazı soruların cevalarını..

bugün yaşadıklarımın tek kelimelik özetidir

çaresizlik, onu her gün görüp yanına gidememektir. ona her gün yeniden aşık olup aşkını söyleyememektir. çünkü hayatında başkası vardır....

onun gelmeyeceğini bilmek.

"çaresizlik"

hastane kapısında kime sorsan gösterir

olman gereken ve olmak istediğin yerde olduğunu zannederken geç kaldığını farketmektir.

sevdigi kızdan iki hafta uzak kalan çaresiz olmuyor. çaresiz kime denir biliyor musun? asgari ücretle çalışırken 2 çocuğa bulamayıp intihar eden babadir çaresiz. sevdigi kadını toprağa veren adamdır çaresiz. ope koklaya askere yolladığı oglunun tabutuna sarılan annedir çaresiz. caresizmis, bir siktir ol git surdsn.

size çaresizliği anlatayım. 6 senelik bir geçmiş düşünün. güven ve bağlılık her iki taraf için de tam. ikimizin de hayatına farklı insanlar girdi ve parçalanan biz olduk. üzmeyelim diye üzüldük, kırmayalım diye kırıldık. paramparça olduk ama yine de kimseyi yakmadık. 3 sene önce birbirimizi kaybettik, 1 ay öncesine kadar hiç irtibat kuramadık. ben aşık olduğum kadını bir kez daha kaybettim, 3 sene önceki şeylerin aynısını yaşıyorum. ben 3 sene önce kaybettim onu tıpkı 3 saat önce de kaybettiğim gibi. şimdi ne mi olacak? kaybettiklerimle başbaşayım. iki tane dostum var yanımda biri sigaram diğeri de biram. birisi içtikçe hayal kurduruyor, diğeri de içimdeki yangında çıkmayan dumanı çıkarıyor.

ağlamak isteyip de ağlayamamak

en güvendiğin adamın, babanın "sana inanmıyorum git" demesidir çaresizlik. ne güvenmekten vazgeçersin ne de sevmekten. sadece kırılırsın.

bazen çareler bile çaresiz kalıyor

3bucuk yıl önce tam böyle dogumgunume yakın zamanlarda annemle alakalı bişey öğrenmiştim öğrenmez olsaydim gerçekler çok koyuyo be bisey yapsan yapamazsın kestirip atsan atamazsın seneler boyunca sana binbir türlü yalan söyleyip seni yemişler sen bunu öğreniyorsun ve hiçbişey yapamiyosun. zamanı geriye alsan alamıyorsun yüzüne tükürsen yapmiyosun.. annem hala benim canim kanım ama hiç kimseye guvenmemem gerektiğini o öğretti bana en çok güvendiğim insan hala yüzüne baktıkça aklıma geliyo ama bişey yapamıyorum ..

toprağının üstünde ki pislikleri çekerken onu özlediğimi anlatırken anlamıştım çaresizliği.

çaresizlik yarın sabah 9 da öğrenme psikolojisi sınavına girmektir.

Size çaresizliği anlatamam ama fotoğrafını çekebilirim. Buyrun

duymak istediklerimi söylemiyorsun hiç dokunmuyorsun bana sen gibi bir şimşek çakıyor tam kalbime düşüyor yıldırımı ben gidiyorum

'ben seni sevmek istemiyorum' cümlesidir.

çarenin farkında olmamaktır

uzun zaman önce bir yerde ''çaresizlik insanı sakinleştirir'' diye bir yazı okumuştum. ve ilişkim de geldiğim nokta tam da burası, şimdi yazanın müthiş haklı olduğunu anlıyorum. ben bile bu kadar sakin kaldığımı, dinginleştiğimi anlayamıyorum. büyük çaresizlik içerisindeyim ve fazlasıyla sakinim, galiba tükendim.

en iyi tanımı şudur; "mesela balkon da evin parçası ama sokakta. kendimi başka türlü anlatamıyorum." (bkz: balkon)

yakın zaman önce çok büyük şeyler kaybettim. tam artık bitti öldüm bittim yaşayamam derken bir gülüş tanıdım bir saç bir göz gördüm. ilk görüşte insan nasıl bu kadar tutulur hala anlam veremem. gün geçtikçe aşkım artarak devam etti. yaptığı her hareket beni kendine bağladı. yanlışlarını düzeltmeye çalıştım. ona kendimden bile korumaya özen gösterdim. aşkımı buraya döksem başlıklar yetmez. sadece deftere aşkımı döktüm çok kısa zamanda da ikinci deftere geçtim. velhasıl ben buna iyi davrandım yakın davrandım. sanırım yeni tanıdığı birinden ilk defa böyle muamele görüyordur. o da bana selam verdi güldü. o güldükçe ben öldüm. muhabbetimiz de vardı. sürekli olmasa da mesajlaşırdık. neden oldu bilmiyorum. muhabbeti yavaşlattı yavaşlattı. aşırı geç cevap veriyordu. ben de kestim mesajı. ertesi gün snap attım. anında bakıp cevap veriyordu eskiden. uzun süre sonra baktı cevap vermedi. görüştükçe yüzüme de bakmıyor artık. selam sabah bitti. gülüşü öldürüyor sanıyordum. yüzüme bakmayışı daha fenaymış. neden oldu neden böyle bir şey yapıyor kafam almıyor. dertten kurtuluyorum derken üstüne dert koydum. daha önce birine açılıp terslendiğim için açılmaktan da korkuyorum. bana göre de baya güzel zaten. ama eğer bir gün konuşabilirsem ona diyeceğim ki "göğüs kafesimde hiç sönmeyen bir kor var üfleyip alevlendirme onu" sonuç olarak çaresizce bekliyorum dostlar. bir gün çekip gitmesini bekliyorum uzun oldu kusura bakmayın ama en en en sade biçimi bu kadar.

annesinin tabutunu tekmeleyip ulan beni niye bıraktın diyen insandaki çaresizlikten başka birşey değildir. son çırpınış son nefes alış. hem çaresizlik hem kimsesizlik.

"fakat her sevgi aşk değildir inan, arkadaşça sevsen razıyım yine"deki çaresizliği bulunuz.

belki ekmek parası çıkar diye bütün pantolonları ceketleri karıştırmaktir. öğrencilik hakkaten zor.