vicdanımla birinci dereceden alakalı tek nesne. tek gıda maddesi. nerede ve ne zaman olursa olsun yerde gördüğüm her ekmek kırıntısını alıp yüksek bir yere koyarım. o kırıntının yerde olması onuruma dokunur. hatta askerdeyken çöp döktürdüğüm acemi askerler parça ekmekleri çöpe dökmesin diye, komutanlardan gizli karakolun etrafındaki köpeklere verdim 100 gün.
bir şekilde vicdanımla alakalı işte. bu durumun böyle şekillenmesinde en büyük etkense küçüklüğümde, her yemek sonrası kendisine teşekkür ettiğim annemin; "allah kimseyi açlıkla imtihan etmesin" cümlesinde saklı.
neticede vicdanımdır bu benim. kan düşmanımla bile ekonomik çıkarlarımız ters düşsün, içinde ekmek geçen bir cümle kurduğunda susup, geri çekilirim.
baş tacıdır ekmek. göz nuru. kendisinin ana maddesi olan buğdayın, mısırın ve yulafın üreticisi olan çiftçilerin özverilerinin ve güzelliklerinin samimiyeti karşısında hiçbir zaman gocunmam ana caddede gördüğüm bir ekmek kırıntısını yerden alıp da yüksek bir yere koymaktan.
ve bayatını çok severim.
(bkz: bayat ekmek)