ben hep akaryakıt istasyonu çalışanı olmak isterdim küçükken. uzun yollarda geceleri otobüslerin yaptığı benzin alma işlemi bana çok etkileyici gelirdi. o saatte o sessizlikte çalışmayı çok büyük şans olarak görürdüm. yalnızsız, sessiz ortamdasın. çok güzel geldi uzun süre. tabii sonra büyüdük, ilk o işte para yok dediler. sonra ilerledik sigortası olsun dediler, biraz daha büyüdük soygun gibi olayların çok başa geldiğini ve ölüm tehlikesi olduğunu öğrettiler. hatta ''oralar tehlikeli olur patlar matlar'' diyenler de oldu. ben de hayal kurmayı bıraktım. ot gibi dümdüz yaşıyorum ne bi şey için çabaladığım var ne kendim için hayalini kurduğum bi meslek.
yalan da olsa ''he olur'' deseydiniz olmazdı di mi aq. sonumuz istatistik oldu bakalım hayır olacak mı.