hüseyin nihal atsız'ın selim pusat karakterinde kendini anlattığını düşündüğüm romanıdır.ki atsız, gençlik yıllarında 'selim pusat' takma adını kullanmıştır.döneminin en nitelikli psikolojik romanı sayılabilir.kitabın son kısmındaki mahkeme bölümü çok tartışılmıştır.bu sahnede selim pusat tanrı'yla konuşturulmuştur.kitapta en can alıcı cümlelerden bazıları:
*selim pusat'ın yakın arkadaşı şeref'in bıraktığı intihar notu:
tiyatro bitti. beklemeye lüzum görmüyorum.
*askerlik öldü general! sinsi siyasetçilere sırf üniformalı oldukları için asker diyemem!
*sevilen ne kadar güzel ve çekici olursa aşk da o kadar şiddetli ve uzun olur. bazı kadınlar veya kızlar bilmeden karşısındaki erkeği delirtir. bazıları sanatkardır. bunu bilerek yapar. kadın, oldukça iptidai bir yaratıktır, ama erkeği sürüklemek bilgisinde çok ustadır. vuslattan sonra erkeğin bıkacağını sezdiği için onu daha çok bağlayacak türlü hünerler gösterir. böylece aşk olgunlaşır. sözün kısası, şairin dediği gibi: mecnun’a cihan dopdolu leyla görünürmüş