küçük takıntılara sahip olmak

küçük gibi gözükebilir ama beni çok etkiliyor, büyük. yani aslında alışınca hoş bile oluyor, aşırı olmazsa. yürürken adımlarımı, otururken etrafımda birbirinin devamı olan nesnelerı, merdiven basamaklarını, metronun fayanslarını -önüne geçmememiz gereken sarı çizgilerin her bir plağında 28 tane çıkıntı var- o an gözüme takılan her şeyi sayıyorum. yoksa rahat edemiyorum. level atladım artık konuşurken sayabiliyorum. bir de misophonia var ki...