insanların dert yanmayı çok sevdiği bir insanım, açıkçası bu durum hoşuma da gidiyor, seviyorum insanları dinlemeyi. ama birkaç defa ben derdimi anlatmak istedim, ya dinlenmedi ya da 'bu da dert mi?' diyerek kendi dertlerine döndürdüler konuyu. derdimi hiç düşünmeden büyük bir rahatlıkla anlattığım tek biri vardı, onu kaybettim. işte o günden beri gündüzleri şen şakrak, geceleri göz yaşlarıyla uyuyakalan biriyim. üzmeyin.