başta kolay değil biliyorum. aldığınız oksijen belki ciğerlerinizi yakıyor, yediğiniz her lokma iğrenç bir tat bırakıyor, baktığınız her fotoğrafta geçmişe dönüp hüzünleniyorsunuz, kaçmak istiyorsunuz bir yerlere ama kaçabildiğiniz tek yer uykularınız -o da ne kadar uyuyabilirsen-. belki onu herşeyden fazla geri istiyorsunuz ama artık gelmeyeceğinin de farkındasınız. belki de canınızı en çok bu gerçek yakıyor. gözyaşlarınız, nefesiniz tükeniyor, bilincinizi kaybediyorsunuz... kabullenmekten başka çarenizin olmadığını fark ettiğiniz an battığınız dipten artık yükselmeye başladığınız andır. zaten sonra yavaş yavaş anlamaya başlıyorsunuz onu unuttuğunuzu. mesela artık sabahları acı içinde uyanmamaya başlıyorsunuz, gün içinde sürekli ama sürekli onu düşünmüyorsunuz, gözleriniz sokakta, otobüste veya herhangi bir yerde onu aramıyor. her geçen gün, hafta, ay daha iyi oluyorsunuz. bazı geceler hüzün gelip sizi yoklayabilir, korkmayın. rahat rahat ağlayın. bir gün fotoğrafına baktığınızda hiçbir şey hissetmeyeceksiniz. sanki o bir yabancıymış gibi... hiç sevmezdim şu zaman her şeyin ilacıdır olayını ama zaman her şeyin ilacı dostlar. sabredin ve o acıyı "kabullenin" gerisi gelir.