annemin özenle baktığı menekşeleri var. konuşur onlarla sularken, "oy benim canlarım" diye sever menekşelerini. üzerine titrer her birinin, biri zarar verince asar suratını. bugün yine suladı çiçeklerini. elinde bir şeyler uzattı "al at" diye. baktım ki menekşelerin çiçekleri. annem özendi, büyüttü, sonra buruşturup attı. solmuşlar, yitmişler. elime aldım o çiçekleri. aklıma hayallerim geldi. bende bir çoğundan vazgeçmiştim hayallerimin. hayallerimi güzelce yaşattım, mutlu oldum. sonra tek bir hamleyle hepsini yok saydım. evet annemin verdiği o çiçekleri aldım ve hiç düşünmeden attım toprağa "toprak olsunlar" diyerek. kırık, yitik hayallerimizden bile hala ümit ediyoruz galiba.