hasta olsam ya da birine salt refakat etme aracılığıyla da olsa hastane kapısından girdiğim andan itibaren o havayı soluyunca kendimi yeşil yol filmindeki
john coffey gibi hissediyorum. tüm hastalıkları, kötülükleri ciğerlerime çekiyormuşum gibi hissediyorum. kendimi bildim bileli o tür ortamlara girince böyle hissediyorum, bilemiyorum.
(bkz: üzdüm mü seni patron)