rüyamda abim ile sessizce yürüdüm. ama bu 7 saniyeye sığacak bir yürüyüş değil, saatlerce yürüdük, hiç birşey konuşmadan, hiç birşey söylemeden, başka hiç birşey yapmadan. kalktığımda kahvaltı dahi yapmadan hazırlanıp yanına gittim.
çok özlüyorum be sözlük. bana o sarılışını özlüyorum. ismimi söyleyişini özlüyorum. bana 'bak amacsizhatun bu küçük kalbin neye kırılırsa hemen bana söyle ben senin abinim ne zaman başın sıkışırsa direk benim yanıma geliyorsun gelmezsen seni asla affetmem' diyişlerini özlüyorum. her gece yatmadan önce 'iyi geceler ufaklık' diyip öpücük konduruşunu özlüyorum. çok ihtiyacım var sana be abi. başım dertlerden kurtulmuyor sen gittiğinden berri...
bugün yanına geldim saatlerce ağladım, anlattım, dualar ettim, toprağını öptüm. çok zoruma gidiyor. seni değil de o sen kokan toprağı öpmek zoruma gidiyor. seninle değil de toprak ile dertleşmek zoruma gidiyor. sen gittin gideli bu güzel kalbe kim girdiyse paramparça edip çıktı gitti ve ben bunları senin ile yüz yüze oturarak değil sadece o mezarının başında toprağını okşarken anlatabiliyorum. her gece soruyorum allah'ım abim ile ne zaman buluşacağım, ne zaman izin vereceksin buluşmamıza, ne zaman izin vereceksin sarılmamıza diye. sonra cevap alamıyorum. bütün gece boyunca rüyama gelmeni bekliyorum.
uzun zamandır ilk defa geldin yanıma. tam umutların bitti anda ama sana en çok ihtiyaç duyduğum anda. beni sakın sensiz bırakma olur mu ? çünkü bu ufaklık artık tükendi ve sana çok fazla ihtiyacı var.