bazı şeylerin nedenleri var. o şeyler etkisini devam ettirirken nedenler geçmişte kalıyor. yeni insanlar, yeni dostlar o şeyler yüzünden yavaş yavaş ayrılmaya başlarken o nedenler hep geçmişte öylece duruyor. birileri geliyor birileri gidiyor olan hep bana oluyor ama kendime yaşattıklarımın sebebi geçmişte ve değişmiyor, yeniden yaşanmıyor.
eh işte buna itirazım var. takıntılı olmayı, takıntılı olmak zorunda olmayı ben istemedim.
çevremden duyduğum şey genelde duygusuz olduğumdur. gayet mantıklı. çoğu zaman da bunun için çabalıyorum zaten. durup dururken olmadı ki ama bu. mesela benim için sevgi denilen şey pek hissedilmiş bir duygu değil. en basitinden annenizin sizi istemeden doğurduğunu bilmek bile en güzel yıllarınızda üzüntüye sebep oluyor. mesela aşk denilen şey. bi kere kapıldım. zaten hepiniz şahit oldunuz olanlara. hani şarapçılardan beter olduğum zamanlar da vardı. mesela güven duygusunu da pek hissedemedim. ortaokulda üç arkadaş bi sınıfa dalıp herkese saldıracaktık mesela. ben girdim sınıfa ilk karşıma gelene giriştim. sınıf üzerime çullandı ama arkadaşlarım yoktu. liseye geçtim siyaset ile tanıştım. polisin elinden alırken bileğimi incittiğim adamlar bana sonunda sokakta pusu atıp dayak attı. şu sözlükte bile güvenip 4 5 kişiye falan şifremi verdim, iki tanesi hesabımı uçurdu. bana iyi duygular pek hissettirilmedi ben de kötüler ile ayakta kaldım. sinir olsun kin olsun. bunlar beni ayakta tutsa da çevreme yeni insanlar kazandırmazdı. iyi duyguları bilmediğimden zaten her şeyi berbat ediyordum. duygulardan bağımsız davranmaya çalıştım ben de. bunun da sonuçları oldu tabii. genelden farklı oldum. aslında herkes aynı, ben farklıyım diyen herkes dümdüz insandır ama ben bunu diyebiliyorum çünkü dışlandım. genel olarak yani. hep kendi oluşturduğum doğrularıma saldırdılar. kötü niyetle olmadı onların hiçbiri ya da zarar vermek amaçlı değildi ama hep olabilecek en kötü şeylermiş gibi davranıldı düşündüklerime. kendimi anlatmaya çalıştıkça zayıf olduğumu düşündüler. ne bileyim sanırım zalim olmak gerekiyor heralde dedim. olmadım gerçi zalim olmak da bir güç ister bende o var demiyorum. kendi çapımda denedim ara sıra.
hep karşımdakilere tedbir alarak yaşadım. aramın iyi olduğu zamanlarda insanlarla ''ya aram bozulursa'' diye yaklaştım. çevremdekileri benden geleceklerden koruyayım dedim. açıkcası sevdiklerime duygusal da davrandım bi yerde her şeyi bırakıp. hep içimde patladı hep o tedbirleri, düşünceleri haklı çıkardı ama olanlar. bunlar bugün olduğum insan yaptı beni. 20 yaşına geldim daha da ne kadar değişebilirim bilmem. memnun değilim ama. ben istemedim böyle olmasını, benim getirildiğim yer yüzünden bedel ödemek de artık canımı sıkıyor. şimdi bunlardan ne çıkarım yaparım bilmiyorum. olaya genelde yaklaştığım gibi yaklaştığımda ortaya çıkan ben josef stalin gibi bir şey oluyor. bunu da istemiyorum. istemediğim bir kişilik ile istemediğim bir hayata gideceğim gibi ve aklımın söylediği şeyse buna uyum sağlamam. aksi halde kendi yeterliliğimi sorgularım ki o da olursa ben diye bi şey kalmaz zaten kaybolurum.
güzel sözler bakın bunlar. onlarla bitireyim.
''dünyayı 10 yaşında çocuklarda gördüm
her cevabın altı karanlıktı, arkasında ömrüm
inandığım değerler hepsi çamura atıldı
akli dengem avuçlarıma kına misali çalındı
gözümle gördüm onları şikayetim bu yüzden
öyle yoruldum ki zorlasam da inan yüzüm gülmez
insana et gözüyle bakan zihniyetten nefret ettim
kimse anlamadı, umurunda olmadı
bu savaştan kaçarsam adımın anlamı kalmaz dedim
ve o tarihten itibaren yalnızım artık
arkamda yürümeyin çünkü özel değilim
önümden hiç gitmeyin ben özgür irademle gelirim
yanımda yürüyün istedim ve kimse kalmadı
benim değil benimle olun dediysem de olmadı
yarın oldu inan ki yüzüm gülmedi
çok şükür dedim yine ve köşeme çekilip ölümü bekledim
bir anda gözüm daldı o anda hayat durdu
seratoninden uzak geçmişim yüzümde dondu
zaten kabulde görmedi hiç bir latifem
sabır taşım toz.
boş ver anne...
sen dinle beni... ''
(bkz: semazen etekleri)