insanı büyütüyor. hani hep geyiği yapılıyor ya; şımaracak kimsen olmadığında hayat seni koca bir insan yapıyor diye, tam o şekil. üzülmek de insanı büyütüyor. bir gün bir bakıyorsun ki saçın-sakalın ağarmış. oysa, gördüğün her salıncağa binen adamsın sen. sokakta top oynayan her çocuğun arasına katılan...
hayatınla ve kendinle yüzleşiyorsun. tabii çok acımasız oluyor bu yüzleşmeler. çünkü insan en çok kendisine karşı acımasız oluyor. çünkü insan en çok kendisini cezalandırıyor. tüm bunlara karşın üzülmek, algıları açıp tüm duyuları harekete geçiriyor.
ne zaman ciğerim yansa insan olduğumu ve varolduğumu anımsıyorum. anımsamakla kalmayıp kabul ediyorum. ne zaman mutsuzluktan başım dönse varım ve varolduğum için canım acıyor diyorum.
kendi varoluşumuzun acı üzerinden tasdiklenmesi ironik bir şey. bunu da biliyorum. aslında ben her şeyi biliyorum. her konuda söyleyecek iki-üç cümlem var bu hayatta. lanet olsun ki var. bilmediğim tek şey;
ölüm.
üzgün anlarımda ölümü düşünüyorum hep. ölümün o soğukluğunu ve geri dönülmezliğini. ciğerim bu sefer paramparça oluyor.
hiç varolmamış olmayı ne çok isterdim. veya çocukken ölmeyi. şöyle bir hayat düşünün; 36 yılının en aşağı 25 yılı sadece mutsuzluk ve pişmanlıkla geçen.
bilmiyorum. hayat üzerimde çok şık durur sandım. uymadı. ya çok bol geldi ya da dar. olmadı.