üzülmek

üzülüyorsun işte. hiç bir şey yokken aklına geliyor üzecek şeyler. hayatın seni daha genç yaşına rağmen bıktırmasından üzülüyorsun. hayat doluyken bir anda ekmek teknesi yanan esnaf gibi hissediyorsun. dünya durmalı ve oturup sana ağlamalı diye düşünüyorsun. sonra kendi derdinin bir şey olmadığını insanların neler çektiklerini kendi kendine söyleyip teselli etmeye çalışıyorsun. ama işe yaramıyor. üzülüyorsun işte. elinden oyuncağını alınıp yatağına sokulmaya çalışan bir çocuk gibi...

bir süre sonra çok saçma şeyleri kafana taktığını farkedip bir daha üzülüyorsun

dedem üzülmek cigeri mahveder dalagı siker ama insan kendine üzülmez dayı sevdigi kişinin uzuldugunu gorunce üzülür insan kendine acır üzülmez dedem

üzülmeyin, her şey geçiyor ya da alışıyoruz. :(

hani kalbiniz acıyor ya, böyle tam ortası acıyor. fiziksel olarak hissediyorsunuz bir şey olduğunda. işte o derece acı hissediyorsanız bu üzülmektedir. üzmeyin, üzülmeyin.

insanı büyütüyor. hani hep geyiği yapılıyor ya; şımaracak kimsen olmadığında hayat seni koca bir insan yapıyor diye, tam o şekil. üzülmek de insanı büyütüyor. bir gün bir bakıyorsun ki saçın-sakalın ağarmış. oysa, gördüğün her salıncağa binen adamsın sen. sokakta top oynayan her çocuğun arasına katılan... hayatınla ve kendinle yüzleşiyorsun. tabii çok acımasız oluyor bu yüzleşmeler. çünkü insan en çok kendisine karşı acımasız oluyor. çünkü insan en çok kendisini cezalandırıyor. tüm bunlara karşın üzülmek, algıları açıp tüm duyuları harekete geçiriyor. ne zaman ciğerim yansa insan olduğumu ve varolduğumu anımsıyorum. anımsamakla kalmayıp kabul ediyorum. ne zaman mutsuzluktan başım dönse varım ve varolduğum için canım acıyor diyorum. kendi varoluşumuzun acı üzerinden tasdiklenmesi ironik bir şey. bunu da biliyorum. aslında ben her şeyi biliyorum. her konuda söyleyecek iki-üç cümlem var bu hayatta. lanet olsun ki var. bilmediğim tek şey; ölüm. üzgün anlarımda ölümü düşünüyorum hep. ölümün o soğukluğunu ve geri dönülmezliğini. ciğerim bu sefer paramparça oluyor. hiç varolmamış olmayı ne çok isterdim. veya çocukken ölmeyi. şöyle bir hayat düşünün; 36 yılının en aşağı 25 yılı sadece mutsuzluk ve pişmanlıkla geçen. bilmiyorum. hayat üzerimde çok şık durur sandım. uymadı. ya çok bol geldi ya da dar. olmadı.

tam bu başlığı açarken down sendromlu bi kuzenim var elini başına koyarak üzüldüm dedi neden dedik annesi onunla ilgilenmiyormuş öyle diyince on kat üzüldüm ya kadın sadece çay koymaya kalkmıştı sadece

bazen öyle sik sok şeylere üzülüyoruz ki. gereksiz,saçma sapan şeyler. bir kelimeye bile üzülür olduk amına koyim. mantıklı düşününce çok saçma lan böyle şeylere üzülmek. insan siklememeyi öğrenmeli. insanın kendisine saygısı olmalı.

sanirim ben uzulemiyorum. en son neye uzuldugumu bile hatirlamiyorum. iyi mi kotu mu bilemedim bu durum

birazdan bilgisayarımı kapatıp kısa bir yola çıkacağım sözlükten 2 3 gün kadar uzak kalacağım... tamam ağlamayın beni de üzüyorsunuz.("ne diyo lan bu yürü git" dediğinizi duyar gibiyim.) üzgünüm.

dünyanın nede bu kadar iğrenç olduğuna üzülüyorum insanlar neden bu kadar acımasız merhamet zaten aramızda yok peh

kendimi bi bırakırsam toparlanamam lakin ne kadar daha sabredebilirim bilinmez

tersi olan olaylar çok nadir gelişiyor

en son ne zaman bu denli üzüldüm bilmiyorum. en son ne zaman çaresizliğimi tüm iliklerimde hissettim bilmiyorum. en son ne zaman bu kadar hiç oldum bilmiyorum. bir fotoğraf karesine ne kadar uzun bakalabilirse o kadar uzun baktım. bir insan en uzun ne kadar süre dişlerini sıkabilirse o kadar uzun sıktım. yutkunamadım ama ağlamadım da. işten çıktığımda 5 dakika süren yol bitmek bilmedi belki de 5 saat sürdü yol bilmiyorum. açamadım ağzımı. uzun uzun gözlerimi açık tutup kafamı kaldırıp servisin tavanına baktım ağlamamak için. zar zor attım kendimi eve. bir fotoğraf bu kadar yakabilir mi bir insanın canını? eğer fotoğrafta gördüğünüz şey gelinliğiniz ve tüm masumluğunuz ile sizseniz yakar. eğer fotoğrafta gördüğünüz şey düğününüze üç ay kala aldatılacağınızdan habersiz etrafa gülücükler saçan siz iseniz yakar. eğer fotoğrafta gördüğünüz şey kendinizi en son güvenirken ve aşıkken gördüğünüz haliniz ise yakar. ulan biz bunları haketmedik be.

waffle yiyen erkekler için çiğköfte yoğuran erkekleri üzdünüz.

bugün çok yoğun şekilde yaşadım ve hala yaşıyorum. çocukluk arkadaşımın kan değerleri çok fazla çıktı ve lösemi olabileceğinden bahsediliyor. 23 yaşında daha. nasıl anlatsam bilmiyorum size ama içim sızlıyor ya bağırasım geliyor. kötü düşünmemeye ve bir yandan da içimdeki kötü hisle baş etmeye çalışıyorum. ciğerimi parçalıyor düşüncesi bile. okuyanlar dualarınızı eksik etmeyin lütfen.

biz bu hayata tutunamadık sanırım. doğrultamadık belimizi bi türlü...

ne bileyim ya, hani insanlar fark etmiyor veya sen fark ettirmiyorsun ama üzülüyorsun.

üzülmek bi anlık aniden ansızın mesela bi fotograf aniden cıkan içini sızlatan

bir şey oldu anlamadım bi üzüntü geldi gitmiyor allah'ıma bin şükür her şey yolunda bir de

uzun zamandır bir şeye bu kadar üzülmemiştim,bir yazarın enrtysine baya dertlendim şu anda.yanımda olsa sarılır dizime falan yatırırdım heralde.ay kız çok dertlendirdin beni ya niye böyle oldum ki

herkesin günün biride yaşayacağı histir. kimisi erken yaşar bunu kimi geç. ama bir gün güzel gönlümüz kırılıp taş bağlarsa üzülen biz olmayacağız. değerli şeylerin değerini bilen; üzülmez...

mutluluğu bekleme fikret. mutluluk, öyle beklendiği zaman gelen bir şey değil. hem gelse de kalmıyor öyle üç beş ay. bir bakınıp çıkması var; üzülmekten de fena. sen üzülmeye, hüzne alıştır kendini. çünkü fikret üzülmek, öyle geldi mi gitmeyi bilmez. ölene dek seninle kol koladır. seninle yatar, seninle kalkar. bak bu gömleğimin rengi üzüntüden, bu yalnızlığım hep üzülmekten böyle. sen de bul kendine güzel bir üzülmek. ölene dek sarıl, bırakma. en iyisi.

“en az mutluluk kadar normaldir, anlat onlara. anlat ki normalleşsin. normalleşsin çünkü olağan durumlara yıkım emri vermiyor beyin. gözlerini de dikme öyle yüzüme, biliyorum üzülmek gittiği vakit de mutluluğun kıymetini bilmez insan ama sor şunlara, kaçı çıktığı enkazı hatırlıyor ki”

umursanmamak gerçekten üzüyor, neye yaradığını sorgulamaya başlıyorsun

uzun zamandır hiçbir şey için üzülmüyorum yani aylar falan oldu diyebiliriz vallahi çokta memnunum hiçbir şeyi s.klememek dünyanın en rahat şeyi kafa rahat miss

en çok da üniversiteye geldiklerinde ders çalışmayacağını sananlara üzülmen

his öyle güzel bir duygu ki bir kaç haftadır kendimi bir durumun olma ihtimaline hazırlıyorken iki gün önce olayı yaşadım. şöyle ki insan ne kadar hazır hissetse de kendini gerçekler o kadar ağır. ağlamak acı çekmek ya da size birinin “üzülme be “ demesi bile anlam ifade etmiyor. en zoru benim gibi duygusunu kendi anlayamadan kimseye anlatamamak. çok ağladım çok üzüldüm yalnızım ve kimseye tek kelime anlatmak istemiyorum.

başkaları için üzülmekten kendime üzülmeye fırsatım olmadı

“ölülere üzülme harry yaşayanlara üzül en çok da sevgisiz yaşayanlara” albus dumbledore

mütemadiyen aklıma gelen pek çok şeye üzülür. kendimi içten içe rahatsız ederim. müdahale edememek ve akışı değiştirememek çaresizliği inde çırpınırım. sanırım aptalım.

Her seferinde “Artık insanların beni üzmesine izin vermeyeceğim.” diyorum. Baya sarmalıyorum kendimi. Her seferinde de kıyafetimde bir açık bulup arı gibi sokuyorlar. At esprisi yapmak geldi aklıma da hüzünlüyüm yapmayayım. Ya da yapayım. İyi ki at gibi Sokmuyorlar. Buna şükür.

Bi olay beni üzünce içimden "zaten hayırlısı olsun diyerek çıkmıştım yola" diyorum, kendimi teselli ediyorum böyle diyerek. Bu gece bi şeyler oldu ve bu cümleyi yine içimden geçirdim. Her şeyi yoluna sokmadı bu cümle ama en azından olması gereken buymuş deyip kabullenmemi sağladı.

hayatımda olmayanlara insanlara karşı bile üzülüyorum ama bu sadece acıma duygumla gerçekleşiyor. sanırsam ben acıyorum ama bunu kendimce üzülmek diye yorumluyorum. bundan rahatsızlık duyuyorum. yıllar sonra insanların sosyal hastalıkları ortaya çıkacak. garip.

o kadar doluyum ki bazı şeylere. üzüldüğümü fark edip daha da üzülüyorum o derece aptal bir haldeyim.

link Ben böyle şeyler görünce çok üzülüyorum. Şu çocuğu mesela şuan var ya alıp böyle bağrıma basasım, sımsıkı sarılasım var. Şu minnoşluğa, şu gözlüklerin sevimliliğine bak. Lisedeyken de bir çocuk vardı. Benden küçük sınıftı. Bahçeyi izlerdim ben sınıftan. Aşağıda hep görürdüm onu. Hiç arkadaşı yoktu, bir köşede tost yerdi tek başına. Bazen oyunlara karışmak isterdi elinden alırlardı topu ciddiye bile almazlardı. Kimse "sen de gel" demezdi. Sesi soluğu çıkmazdı. Temiz yüzlü, sarışın, uzun boylu, yalnızlığına rağmen güleç bir çocuktu. Şimdi bunları yazarken bile gözlerim doluyor. Gidip onunla arkadaş olmak isterdim ama okul küçüktü dedikodu çıkar yanlış anlaşılır diye yanaşamazdım. Bir hocama söylerdim, arka çıkın nolur diye. Beni derinden etkilerdi. Hala aklımda bak aradan yıllar geçmiş. Nerde böyle kendi başına kalmış, kimsenin onunla oynamadığı, kendi kendini avutmak zorunda kalan, mutlulukla oyun oynayanları uzaktan izleyen bir çocuk görsem içim acır.

bir şeye üzülmek ama neye üzüldüğünü bilememek. mesela x olayı yaşanıyor üzülüyorsun, ama aslında x olayı senin üzüleceğin bir olay değil buna eminsin. peki neye üzülüyorsun? işte daha bu sorunun cevabını bulamadım ben. terapilerle bulacağıma inanıyorum. (bkz: insan neye üzüldüğünü bilmez mi)

Üz- fiil kökünden türemiştir. Üz- "kırmak, koparmak" anlamlarına gelir. Üzüm kelimesi de bu kökten türemiştir.

Sürekli bulunduğum durum. Üzgünlük geçirgenliğim uzun yıllardır hat safhada, safece kendime değil herkese üzülmeyi başarabiliyorum ve bundan nefret ediyorum.