bu sabah annem uzun bir süre kocasının yüzünü inceleyip gülerek:
-hayret sakallarında birkaç tane siyah görüyorum.
dedi.
babam tebessüm ederken biz de sırıttık. aynı kadın seneler önce;
-hayret sakallarında birkaç tane beyaz görüyorum.
deyip hem hüzünlenmiş hem karşısındaki adamı kederlendirmişti. biz de olayın ehemmiyetini henüz kavrayamayacak yaşlarda olduğumuzdan o sırada gülen kimse olmamıştı, eminim.
bizimkiler yaşlılığa çabuk alışmış, hatta kendisiyle dalga geçer olmuş. tanrı her konuda ve durumda ebeveynimden çok belirgin farklarla ayrılan, anne babama hiç mi hiç benzemeyen bana, en azından şu hususta tıpkı onlar gibi dik durmayı, güçlü olmayı, hayatı bütün zorluklarına rağmen kucaklamayı nasip eder umarım.
kaçınılmaz olanı kabullenmekten başka çare yok.