tuhaflık mı kalpsizlik mi cahillik mi karar veremiyorum. bu sabah, bi hafta önce ve daha önceki tüm patlamalardan dolayı bizim evde hem hüzün hem de gerginlik var. bugün annemle yengem telefonda konuşmuş bu olayları. sabahki patlamanın üzüntüsü ve siniri var zaten annemde. üstüne yengem "ee biz çocuklarımızı vatanı korusunlar gerekirse şehit olsunlar diye yetiştiriyoruz" demiş. annem delirmiş tabi demiş ki "karşılıklı savaşma değil kör kurşunla, patlamalarla ölüyo bu gencecik çocuklar". yengemin cevabı aynen şu "yapacak bişey yok". bunu söyleyen yengem ve dayım oğulları ikinci doğu hizmetini yapmasın diye araya torpil sokmaya çalışanlar. böyle insanlarla akrabayım ve utanıyorum