küçükken bileklerimi feci ağrıtırdı,
belki bir de daha kolay kalem tutmamı sağladı.
orta okulda kompozisyon ödevleri en sevdiklerimdendi
belki bir de tahtaya çıkıp okumanın heyecanı vardı.
lisede çok şiir yazdım, sevdiğim kızlar oldu
onlara derdimi en iyi yazarak anlatabildim.
belki bir kaç gülüşe sebep oldu.
şimdilerde bilgisayarımda yazar oldum.
bolca hikaye biriktirdim.
belki artık daha hızlı klavye kullanıyorum.
haa bir de içimi boşaltabileceğim bir kusma kabım olmuş oldu.
yazmanın bana katkıları olsa olsa bunlarla sınırlı sanırım.
ben hala 6 yaşımda örselenen,
13 yaşında bile ciddiye alınmayan.
18 yaşında dahi yalnız bırakılan o öfkeli çocuğum.
kırgınım hala,
yaralarım sarılmadı hiç.
ya da kırgınlıklarımı telafi etmek istemediler hiç.
öfkemi göremediler hiç bir zaman,
ciddiye almak onların meselesi bile olmadı.
isyanlarım hep yarım,
hep etkisiz kaldı.
bir itirazım var diyecek oldum.
bırak dinlemeyi, ciddiye alınmayı
yanımda duranlar bile olmadı.
kırgınlığım, kızgınlığım
ya da sarılmamış yaralarım geçmedi ki hala.
neye yarardı ki yazmak,
kanıyorum hala.