bazı tarihler iki kişiliktir; tanışma, nişanlanma, evlenme gibi. o günlere anlam yükleyen insan yanında olmazsa doğum günü gibi tek kişilik hale gelir. bugün 15 kasım. 4 sene önce bugün ''türkiye'nin toplumsal yapısı'' dersinde çıkmıştın karşıma. boşa zorlama kendini hatırlamazsın, hatta dur hocayı da söyleyeyim sana ismail hoca'nın dersiydi. geçen gün gördüm adamı gittim elini öptüm sarıldık, dedim ki kendi kendime ''tanışmamıza sebep olan bu adama böyle sarıldıysam seni görsem ne yaparım?''neyse bunu da unut biz o gün sınıfta olanlara dönelim; pencere kenarında 2. sıradaydın sen; duvar kenarının en arkadan 2. sırasında ben de. yok bu kadarını da hatırlamıyorum tabi arada uydururum ben. bu kadarını da aklında tutma dediğini duyar gibiyim. tutmuyorum aklımda; sadece sayılara takıntım vardır benim. en saçma şey bile hatırlatabiliyor seni bana. bunlar güzel hatıralar benim gözümde. zihnimin arka bahçesinde üstüne çoktan toprak attığım bir mezar, sorun şu ki pencereden her baktığımda o toprak çıkıntısının sebebini hatırlıyorum. hafızamı da sildiremem kusurabakma. sildiren çok gördüm, sildirmeye ihtiyacı olmayan tek gördüm. yaşlanırsak eğer zihnimizin derinliklerine ihtiyacımız olacak, anılarla konuşacak kadar yalnız kaldığımız zamanlarda...