otogar

(bkz: suriyeli)

esenler ocak söndürür alt katlarında yürümek safariyle eşdeğerdir

hayatın tamamen hissedildiği nadir yerlerden. (bkz: esenler otogarı)

coach station (bkz: kirazlı-yenikapı metro hattı)

bir gün bir otobüsten indiğimde beni hasretle bekleyen biri olacak mı sözlük?

yanlış yazmışsınız otokar olcak o babannem öyle dedi

dünyanın en soğuk yerleri

otogarlar, milletin gece 3 te otobüsten inip buz gibi havada bi eli cebe sokup iki dal sigara içmesi için varlar.

adam otogar üstünden bile edebiyat yapıyor ben de buna tutuluyorum buyur

kavuşurken sevincimizi,ayrılırken hüznümüzü paylaştığımız mekan.

''ayrılığın ve kavuşmaların başkentidir otogarlar. biten ve başlayan hasretlerin en gürültülü ve en suskun durağı.''

üşüdüm la bi an

otogarlar bana her zaman ölüm ve doğum gerçekliğini hatırlatır. bir tarafta sevdikleri insanları büyük bir hüzün ile yolcu edenler, diğer tarafta yeni gelen yolcuları mutlulukla karşılayanlar.

babamın elini öptürdüğü , kendisininde beni öptüğü (bayramlara ek olarak) sırf bunun için sevdiğim yer...

istanbul otogarı na gitmediniz mi hiç? bu ne ya hüzün müzün tuhaf şeyler diyorsunuz çiftleri görüyorum falan. burda hep suriyeli var aq ne hüzünü

herkesin birileri tarafından yolcu edilirken benim camdan onları izlediğim yer. sevmiyorum. yalnız olduğumu daha çok hissediyorum ve bu çok can sıkıcı bi durum.

vakit geçirmekten aşırı derecede haz aldığım nadir kalabalık yerlerden bir tanesidir otogar. ben insanları izlemeyi, gözlem yapmayı zaten çok severim ama otogarın yeri başka. ezel'de kenan birkan eyşan'ı tren garına davet ediyor hani hatırlayanınız vardır. eyşan daha sakin bir yere mi gitsek diyor da kenan birkan otogar aslında en sakin yerlerden birisidir ateş atsan duyulmaz diyor. aynen öyle. otogar tam olarak kesişim noktası gibi. yüzlerce insan var, hepsi koşuşturuyor falan... binlerce yaşanmış/yaşanan hayat bu durak noktasında kesişiyor da hiçbir hayat bir diğerine değmiyor ya ben bayılıyorum bu duruma. eğer vaktim varsa otogara gittiğimde hep bir sonraki seferi almaya çalışırım. en azından 1- 1.5 saat o havayı tenefüs etmek istiyorum. sanki hayata bir mola almışsın gibi oluyor. sanki bir çeşit görünmezlik pelerini takmışsın da insanları, hayatları izliyormuşsun gibi oluyor. alırım çayımı sigaramı geçerim bir köşeye sessizce izlerim. gördüğüm insanların karakerlerini, hayatlarını tahlil etmeye ve tahmin etmeye çalışırım. sürüklenme uğraşından bir mola alıp bir saatliğine stand by moduna alınmışım gibi, şarj ediliyormuşum gibi hissederim. o gözlem, sigara ve çay 3'lüsünün verdiği hazzı verebilen çok az şey var lan.

Hüzünden falan ziyade çok çirkin bir enerjisi var otogarların. Esenler otogar özellikle. Ne kadar güzelleştirmiş de olsalar o çirkin enerji kaybolmuyor. Bilenler bilir metro çıkışında bekleyen ayakçılar olur "Diyarbakırdiyarbakırdiyarbakır ankaraankaraankara" diye bağırırlar böyle saçma sapan. Söylediklerinden sadece şehir isimlerini anlayabilirsiniz. Daha önce otogarda çalıştığım için bu ayakçılar bazı firmalarla anlaşmalı çalışır getirdiği müşteri başına komisyon alırlar. Ama birader ben gelmişim valizlerle çantalarla nereye gideceğim zaten belli beni niye Ankara'ya göndermeye çalışıyorsun? Sal işte.

En güzel hikayelerin başladığı, hem kavuşmanın mutluğu hem de ayrılığın acısının tadıldığı sihirli mekan... Şaka lan şaka, tuvaletlerde nereye bastığınıza dikkat edin, cüzdanınıza da mukayyet olun, ortalık tırnakçı kaynıyor.

sevdiğine kavuşturduğu için ilk önce sevincin olan bu yer bir müddet sonra sevdiğini ellerinle otogara bakıp iç çeke çeke ardında bırakınca nefretle baktığın bir yere dönüşüyor.

Nasıl canım çekiyor... Şöyle bulunduğumuz yerden uzaklaşmalı, uzak diyarlara gitmeli bir otobüs yolculuğu... Sabaha karşı otogarda mola yerine inip kapıda 10 dk hava almalı, sabahın sessizliğinde gideceğin şehrin otogarina inmeli...

İstisnasız her otogar hemen her saatte buz kesiyor sanırım. Tabi bunun sebebi şehrin biraz dışında dört cepheden rüzgar almasından olabilir. Ama Ankara'yla Ege'nin de bi farkı olsun kardeşim bu ne böyle