rüyayla gerçeği ayırt edememek

(bkz: rüyalanmak) asdfdgfdhgjh

rüyadan çıkmak istemekle alakalı bir durumdur. ya rüyaların çok iyi yada gerçek çok sıkıcı.

aşırı uyku sonucu başa gelebilecek olaylardandır. insana bazı şeyleri sorgulatır, kafa karıştırır.

i̇ç içe gördüğüm rüyalarda bu sorunu çok yaşıyorum bi kaç kere uyandığımı gördüğüm için gerçekten uyanıp uyanmadığımı anlamakta sorun yaşıyorum

ben rüya gördüğümü farkettiğim an orda yüksekten yere düşüyorum ve öyle uyanıyorum garip

yemin ediyorum 2 kişilik olarak yaşıyorum sanki.tek kafayı yiyen ben değilmişim demek ki.

gecen gün cok önemli bi mesaj bekliyodum öyle uyumusum rüyamda o kisiden o mesaj geliyodu ve saat sabah 6.30du hatta rüyamda da sövüyodum cüs aq bu kadar bekletilir mi bi mesaj icin falan diye jdjskdkd sonra uyandım saat sabah 6.34 ama öyle bi mesaj yok ama rüyamda hersey aynıydı kendi yatagımdayım pijamalar aynı hatta gercekte ne sekilde yatıyosam rüyamda da öyleydi djjsjsjsjs hala düsünüyorum acaba gercek mi diye ama degildi ya o mesaj hic gelmedi cünkü...

emaan ne farkediyo ha rüya ha gercek

daha önce bahsetmiş miydim bilmiyorum ama yazayım. ben kabus gördüğüm zamanlar, başıma bu kadar kötü şeyin gerçek hayatta gelemeyeceğini düşünerek rüyada olduğumun farkına varıyorum. sonra müthiş bir efor sarfedip gözlerimi açmaya çalışıyorum rüya esnasında ve uyanıyorum. derin bir oh çekiyorum. ama önemli ve benim canımı sıkan kısım bu değil. korkuyorum. bir gün gerçek hayatta o korkunç şeyler başıma gelecek ve ben gerçeklik duygumu yitireceğim diye çok korkuyorum. rüya zannedip gerçekliği idrak edemeyeceğim ve sürekli gerçek hayattan uyanma çabasında olacağım diye çok korkuyorum. sen koru allahım, ne diyebilirim ki.

efendim çoğu zaman rüyaları tercih etmemizin sebebi sanırım.

genelde olur bana hatta arkadaşlarıma sorarım böyle bi şey oldu mu yoksa rüyamda mi gördüm diye

birkaç yüz şey üst üste gelip de gerçeklik algısının kaybedildiği dönemlerde sıkça oluyor. düşünsene "sabah yaşadım" dediğin, üzerine yemin edebileceğin olay aslında rüyaydı. en çokta gerçekten kötü bir şey yaşayınca hissediliyor. rüya olması için yalvarıyorsun. gerçeği yüzüne tokat gibi çarpıyorlar. en iyi bu zamanlarda anlıyor insan "bir insan nasıl delirir?" sorusunun cevabını.

bi keresinde rüyamda ağlıyordum daha sonra bi ses duydum uyandım gerçekten ağlıyormuşum

eskiden rüyamda köpek kovalardi beni kacamazdim kapıyı açıp cikamazdim o hışımla kalkardim sonra aynı rüyaya tekrar gidip köpeği öldürmeye çalışırdım yoksa bana o gün uyku haram olurdu

o anı yaşıyosun. ama fark edemiyosun. hareket ediyosun ama sanki vücudun değil de sadece beynim çalışıyormuş gibi hissediyorsun. gerçekliğe dönmek için çabalıyosun, ama elinde değil ki

seviyor sanıyordum. rüyaymış...

Uzun süredir kurtulamadığım illet. Zaten 4-5 saat uyuyan biriyim fakat o da zehir zıkkım oluyor. Hep şüphede kalıyorum, yaşadım mı yoksa rüyamıydı ikilemi bazen soğuk terler döktürüyor, hiçbir şeye anlam veremiyorum. Uykudan verim alamadığım için gün içerisinde de adeta sarhoş gibi oluyorum, tepki veremiyorum, sürekli bir yerlere kilitleniyorum, yapacağım bir çok şeyi unutuyorum, aşırı derecede sinirli ve gergin oluyorum. Allahtan biraz deliyim de kafayi yiyip, sıyırmıyorum.

Uyku hafifliğinden kaynaklandığını düşündüğüm , ayrıca şizofren gibi hissetmeme sebep olan durumdur.

Genel olarak ruh halim zaten kötü ama en dibe vurduğumu bundan anlıyorum. Çünkü ben genellikle rüyada olduğumun farkında olup yön verebiliyorum. Çok kötü olduğum dönemlerde ise o kadar halledemiyorum ki rüyalarım en az gerçek kadar kötü oluyor. Her şeyin üstüne bir de uyurgezer olunca işler çığrından çıkıyor. Dün gece de böyle gecelerden biriydi. Kendimi kötü hissediyorum, cidden bitik hissediyorum. Rüyamda konuşmadığım ve konuşmamam gereken biriyle mesajlaştığımı görüyordum bir yerde sonunda rüya olduğunu anladım ve uyandığımda telefonum açıktı onun profilindeydim. Neredeyse takip edecektim, o kadar korkunçtu ki.

(bkz: kaynımda da var) başlığı görünce "anaa bende de var bu lan" oldum. sevdigimmezaraltı'nın da dediği gibi özellikle dibe battığım dönemde bunu yaşamıştım. çok uzun zaman öncesi değil yaklaşık 6(altı) ay öncesi ama şu an çok çok az hatırlıyorum o dönemi. his olarak berbat bir durum. çünkü yaşadığın şeyler mi sana kötü hissettiriyor yoksa rüya mı bilemiyorsun. bazen konuştuğun insanları ya dq konuları bile ayırt edemiyorsun. o yüzden herkesten uzaklaşıp sadece uyuyordum. bazen de uyuyamıyordum. uyanık olduğum anlarda ise bunun farkına varamıyordum. bu yaşadıklarımı da kimseye anlatmadım bir kişi dışında. haliyle normal olmayan bir durumda daha kendini bile çözemediğinde başkalarının yorumlarını dinlemek daha da beter hâle getirebiliyor. neyse. nasıl toparladım hatırlamıyorum ama o dönem felfena kaygı bozukluğum vardı. çok düşünüp hiçbir şey yapmadan bekleyerek yoğun stres altında sıkıntılarımdan kurtulmayı bekliyordum tek başıma. sonrasında hislerimi ve düşüncelerimi kontrol altına almak biraz da bu duruma çözüm bulabilmek için birine kendimi açtığımda daha iyi hissettim. bu durumu da bu şekilde bitirdim. anlatarak. yani kısaca güvenilir birine bu durumu anlatıp yardım istemek kötü olmaz bence.