ebeveynlerin ebeveyni olmak

Anneye küsmek başlığını görünce aklıma geldi. Bi ara buraya bi şeyler yazacağım unutmamak için başlığı açayım dedim. Dursun burada. Edit: Bu başlık bana biraz ağır geldi. Yazmak istedim ama seçemedim doğru cümleleri. Ebeveynlerin ebeveyni olmayı geçtim doğru ebeveyn olamamak çok daha zormuş. Bazen bazı şeyleri hak etmediğimi düşünüyorum ama içimde bir teslimiyet de var. Bunu yaşamam görmem bilmem gerekiyor, benim başıma durduk yere gelmiş olamaz diye düşünüyorum. İyiliğin de kötülüğün de bize geldiği yer belli değil mi ? O halde neden endişeleniyoruz? endişelenelim diye değil bir şeyleri görebilelim diye geldi belki de. İçimdeki teslimiyet yükümü biraz da olsa hafifletiyor ama hafiflemesi bile suçlu hissettiriyor bazen. Neyse, bu konu hakkında yazacak cümlelerim yok. Bu kadar

fevkalade kötü ve yorucu bir şey bu. insanı hem fiziksel hem de ruhsal olarak on yaş yaşlandırır.

teyzemin çocuklarının başına gelen durumdur. teyzemde alzheimer var. birkaç gün önce hastaneye almışlar. dün akşam ziyarete gittim. toplasam 50 kere görüşmemişizdir. öyle bakıyor. annemi hatırlamıyor ki beni hatırlasın. kendi çocuklarını da bazen hatırlıyor bazen hatırlamıyor. ilaçlarını içiremedikleri zaman oluyor da eskilerden hatırlayabildiği olaylara bağlayıp içiriyorlar. hepsi annelerine annelik yapıyor. zor olan, insanı gerçekten yoran bir durum olsa gerek. allah yaşayanlara sabır versin.

birkaç senedir büründüğüm temel rollerden birisiydi. ancak uzaktan bir şeylere bakabildiğimde anladım bu durumu. ben de çocuktum, ben de gençtim henüz anne ya da baba olmaya hazır değildim ki. ikisine de bazen isyan ederim bu yüzden, ben senin ebeveynin değilim, gidip bu sorunlarını kendi ailene söyleyebilirsin zira olayın ortasına sizi atan kendi ebeveynleriniz diye. büyüdükçe istemeden verilen bu rolü, ya farketmeden üstlenirsiniz ya da benim gibi dayanamayacak seviyeye gelip evde bir isyan hareketi başlatarak süreci yavaşlatırsınız.

yaşlandıkça değişiyorlar aq bırakacam kreşe