kabul etmek

çok sevince her şeyin iyi olamayacağını, bazen sadece sevginin yetmediğini kabullendim. olmuyorsa zorlamamak gerektiğini, olmuyorsa olmuyordur u da kabullendim. en önemli olanın kendim olduğunu, hayatın önce kendine acımayanları harcadığını da öğrenmiş oldum, tşkler.

iç sıkıntısından yorganı başımın üstüne çekip panikle uyuduğum gecenin sabahı aynada kendimle göz göze geldim. ani farkındalık ve kabul. bir anda oldu, bir anda her şeyi bitirdim kafamda. sonra kalkıp kendime kahvaltı hazırladım, dizi izleyerek kahvaltımı yaptım. hayatın ne olursa olsun devam ettiğini idrak ettikten sonra adım atmak daha kolaylaşıyor

Nişan öncesi ayrılmayı tercih ettim. Çünkü öyle olması gerekiyordu. 4 ay geçti onu bi mekanda erkekle fotosunu görünce yıkıldım. Onun beni sevdiğini bir gün dönüceğini düşünmüştüm yanılmışım. Yemiyorum içmiyorum, dağıldım yıkıldım şimdi ise toparlanmaya çalışıyorum. Keşke senin hakkında hiç bir şey bilmesem canım bu kadar yanmazdı. Özür diliyorum senden ve kendimdem. Kabul ediyorum artık yoksun.

Rahatlatır, kendini olduğundan daha hafif ve huzurlu hissettirir. Tabi bu huzur kabul etmeden önceki acılarını unutturmaz insana. Yara izi gibi, iyileşir zamanla ama izi kalır.

insanı öfkelendirir. isterdim ki diğer tüm insanlar gibi kabullenmenin sizi mutlu ve huzurlu hissettireceğini söyleyeyim ancak maalesef böyle bir şey söylemeyeceğim. zira geriye dönüp baktığımda, yaptığım kötülükler için içten içe pişman olsam da bana yapılan kötülüklerle kıyasladığım an az yaptığımı düşünüp öfkeleniyorum. bu yüzden kabullenmek bana huzurdan çok huzursuzluk veriyor. bu yüzden de size yalan söylemiyorum. kabullenmek huzur vermez. öfkelendirir. hatta en temeline inersek, özellikle haksızlık karşısında kabullenmek, korkaklıktır. maalesef gerçek bu.