Farkında olmadan sırf insanları kırmamak için çokça yapıyoruz bu durumu.
(#4611648) şu entrydeki arkadaşım mutsuz olduğu her zaman sürekli gelip bana ağlıyordu... ama artık bu durum benim goverim haline gelmişti ve sanki onu dinlemek zorundaymisim gibi hissediyordum.
Bir gün moralim o kadar bozuktu ki, aralıksız ağlıyordum ve ağladıkça rahatlamam gerekirken daha da çok aglayasim geliyordu. Üstüne bu arkadaş "moralim çok bozuk yine başladım kuruntu yapmaya, sen böyle zamanlarda çok güzel şeyler söylüyorsun konuş benimle" diye mesaj attı o sıra.
Ben de "şu an ben bile kendime iyi gelemiyorum, seni dinlicek halim yok" diye cevap verdim.
O kadar rahatladım ki, üstümden yük kalktı sanki, hafifledim resmen. Gerçekten bir zaman sonra bu durumlar kendi değerimizi düşürüyor. Öz saygımız azalıyor, evet dert tabikide dinleyelim ama bu görevimiz haline gelirse tabir-i caizse "
enayi" durumuna düşüyoruz.
Kendimize bunu yapmayalım. İnsanlar belli bir yere kadar dert dinler, bu kadar negatif yüklü kişilerden ise ister istemez kendimizi uzak tutmaya başlıyoruz belli bir süre sonra...