gelecek kaygısı yaşamak

umıtsızlenmeyın allah cok buyuk ıllakı bır kapı acacaktır

şimdiki zaman iyi değilse geleceğe kaygılı yaklaşır insanlar. gelecek kaygısı taşımayan insan mutludur, şuan huzuru yerindedir, derdi sıkıntısı yoktur. bu gelecek kaygısından ziyade her şey hep böyle mi olacak lan acaba kaygısıdır.

yaşanılan bölgeden dolayı kaynaklanır. ya ben sokağa çıkıyorum ama başıma bir şey gelir mi acaba diye düşünmekten tabii yaşayamaz tabii gelecek kaygısı çekersin. devlet önler gelecek kaygısını bireyler değil malesef.

şuan bu duyguyu dibine kadar hissedebiliyorum

"geleceğin parlak yiyeceğin yarrak" sözünü anlayabilecek kapasitedeki insanın hissedebileceği türden bir kaygıdır.

19 yaşındayım ve şuan yaşadığım durum. saat 05:16 ama ben gelecek düşüncelerinden dolayı uyuyamadım. bu düşünceler insanın içini kemiriyor, kendinize güveniniz tam anlamıyla yoksa, aileniz size gelecek için çok büyük imkanlar sunmuyorsa (holding gibi(tabi türkiyede kaç kişinin ailesi böyle bi imkan sunabiliyor ki)) bu gibi dertler kaçınılmaz oluyor

ayın 20sinde sınava gireceğim belki alınabilecekler arasına girmek için sonra mülakata gireceğim ve sırf birilerinin kıçını yalamadığım (torpil aramadığım ve bunun için hiç düşünmediğim için) belki de hakkım olan mesleği yapamayacağım kısacası hayat acaba bana nasıl bi kazık daha atmak içim bekliyor izleyip görelim bakalım ne olacak belirsizliği

bi ara çöpçü olmayı falan düşündüm

norm enderin, bir parçasında söylediği söz bu durumu açıklar. "ülkemizde sayenizde gelecek oldu bilmece"

kendini yiyip bitiren şeylerin başında gelir. sonra bir sikim olmaz diyip,yine en başa dönersin. sürekli geleceği kurtarmaktan anı yaşamayı unuttuk. gerçekten 19 yaşındayım daha bir kere oh be ne günmüş diyemedim.

şu sıralar yaşanan olaylardan ötürü ülkenin geleceğinden çok endişeliyim aklımda çok kötü tablolar beliriyor inşallah ben yanılırım ve o aklıma gelen kötü şeyler hiç olmaz

allah'ım sen sabır ver... cidden her saniye bu kaygı giderek büyüyor ve engel olamıyorum. hayata dair planlar yapıyorum ve ona göre bir rota çeviriyorum hep bi engel çıkıyor. her gece beynimi kemiren bir duygu oldu bu kaygı. bazen nefes almakta zorlanıyorum. maddiyat önemli kardeşim bu hayatta... yaş almış başını gidiyor ve sen sadece düşünüyorsun ne olacak diye. bir sikim olsun artık şu hayatta be.

çalışkan ve başarılı insanların asla yaşamayacakları şeydir.

düşündükçe karnıma ağrılar giriyo be okulun bitmesine 2 3 ay kadar bişey kaldı iş bulabilcek miyim derdindeyim şimdiden cv hazırlıyorum yavaştan gerçi hazırlasam nolcak dayımız yok ki çalışalım anasını satim

sıfır vasıf yas 23 okulun bitmesine 1 sene var ailen sana umut baglamis mezun olunca is bulmak cok zor babadan da zengin değiliz napcaz usta.

büyük şeylerin peşinde değilim, çok uğraşmıyorum. ama çok düşünüyorum, sağlıklı düşünme boyutunu aşacak kadar. düşündükçe daha da dibe batıyorum, kendime güvenmemekten mi yoksa istediğim altyapı ve yetersiz bilgi birikiminden mi kaynaklanıyor bilemiyorum. yani bence hepsi olabilir. kendimle başbaşa kalmayıvereyim direkt ileride ne yapacağım hakkında absürd fikirler yürütüp üzülüyorum. yav insanları bu çevre baskısı mıdır, kapitalizmin dayatması falan derken olduğundan daha büyük düşünmeye sürüklediler. oysa ki doğada insanların temel ihtiyaçlarının hepsi var lan, e ama biz artık avlarımızı marketten alıp, taş üstünde değil ocaklarda çizilmeyen tavalarımızda kızartıyoruz.

(bkz: bir bok olabilecek miyim) bu kaygıyı yaratan herkesin ta

genç yaşımda saclarima aklar düştü nasıl olacak acep bu halimiz..

o kadar şanssız bir nesile denk geldik ki, gerçekten gelecek kaygısını yaşamadan duramıyorum. sürekli ne olacak, ne yapacağım, ne olacak bu durum düzelecek mi demekten, kendimi alamıyorum. bir de eksiyi sıfıra getirmek var. daha onun mücadelesini veriyoruz. kaldı ki sıfırdan sonrası var. temel zaten çöküntü, bina yapmaya uygun zemin hazırlamam gerekiyor. öyle söyleyeyim. umarım tüm gençlerin hakkında hayırlısı olur. ama çok zor, bu yaşam pahalılığında, üç beş kuruş kazanacağız diye belki on, belki 12 saat bile çalışanlar var. daha fazlası da vardır eminim. çalışmadan da olmuyor eyvallah, fakat öyle bir düzen kurulmuş ki, ömrün boyunca çalışacaksın. ve kendini hiç huzurlu hissedemeyeceksin. umarım yetmişimize ayak bastığımızda, torunları rahat ve huzurlu bir yaşamı görebiliriz.

ansızın gelen bu hissiyattan nefret ediyorum. ulan bi insan sabah kalkar kalkmaz okulu bitirmek, evlilik, askerlik, iş bulma derdine neden girsin ki? gece rüya gördüm de hatırlamıyorum mu? sanki şuan kredi çekmişim de işim batmış, icra memurlarını bekliyor gibiyim. ama inşallah onlardan önce asizler gelmez diye umut ediyorum.

kariyer olarak düşünecek olursak üni 3. sınıfta bi anda her şeyin kafana dank etmesi diye tabir edilebilir heralde i̇yi yerlere gelmeyi o kadar istiyorum ki sadece kendim için de değil sırf başkalarına alın size kapak olsun diyebilmek için...

bu aralar çokca yaşadığım durum. puanlar çok yükseldi en azından atamalar var derken bi anda atamaların çok düşmesiyle ve şu an içinde bulunduğumuz salgın hastalık psikolojisiyle kendimi ümitsizliğe itip duruyorum. evet her şeyin bi hayırlısı vardır, evet belki önceden atanmış olsaydım şu an sahada belki virüsle kol kola geziyo olacaktım ailem benim için sürekli endişelenecekti ama insan en sonunda yine de sonum nereye gidiyor, bu sene de atanamazsam nolucak diye düşünmüyor değil. her düşüncemin de sonunda dediğim gibi hakkımızda hayırlısı olsun

Bu kaygi insanı umutsuzluğa sürüklüyor bu umutsuzluk kalıcı olmaya doğru gidiyor her kapı bir bir insanin yüzüne kapanıyor yaş ilerledikce yerinde saymak cevrendeki inaanlarin bir bir hayatlarini kurtarisi senin daha cok bunalmana yol açıyor okuyosun is bulamiyosun bir ton borc bunlarin cabası üstüne genel saglık sigortasi borcu cikariyo sag olsun devletimiz aile baskıları da ekleniyo tutunacak dal arıyorsun bulamiyosun kendini iyice salıyosun ama sonunda yine aynı şey hayırlısı diyerek bi günün daha sonuna geliyorsun

Bunu bugün 14 yaşındaki kuzenimde gördüm. Daha 14 yaşında.. Bilmiyorum ben mi dünyadan bir haberdim ama ben oyun oynuyordum o yaşlarda. Mükemmel bir çizim yeteneği ve hayalgücü var. Başarılı bir öğrenci de aynı zamanda. Oturup konuştuğumuzda bana “Kozmik mimar olmayı çok istiyorum ama işsiz kalıp aileme yük olmak istemiyorum. O yüzden sanırım tıp yazıp hayatımı garanti edeceğim” dedi. 14 yaşındaki bir çocuğa bunları düşündürten sistem utansın ne diyeyim ki..

Elimde intihar gibi bir tek bilet olduğu için bugüne kadar hiç yaşamadım gelecek kaygısını.

Taze üniversite mezunu daha ne olsun

İliklerime kadar gelecek kaygısı yaşıyorum.Sokakta gezerken cebimde kendi kazandığım para olsun istiyorum.Bir şeyi istediğimde düşünmeden alabileyim; canım çektiğinde düşünmeden yiyebileyim istiyorum. Bir birey olarak anılmak istiyorum.X'in kızı,Y'nin eşi gibi değil de kendim olarak anılmak istiyorum,bir birey gibi. Belki bir gün çocuğum olursa babasının mesleğini söylerken annesininde mesleğini söyleyebilsin ve benimle gurur duysun istiyorum.

Bu duyguyu üniversiteye yeni başlamış gençlere bile yaşatanlar utansın

21. Yüzyıl gençlerinin kaderi Bazen elini kolunu bağlıyor insanın bu durum. Umut etmekten, beklemekten yorulabiliyor insan. İş aramak bir yandan kendine bir hayat kurmaya çalışmak bir yandan.. Kendimi çok geç kalmış hissediyorum hayata. Maddi özgürlüğümü kazanamadım henüz hayallerimi gerçekleştiremedim. Gelecek konusuna giremiyorum bile bu sıralar. Günü kurtaracak şekilde yaşamanın bile zorlaştığı bu çağda nasıl hayatlar yaşayacağız hiç bilmiyorum. Araba alma hayali bile kurmayı bıraktım ya. Araba lan araba. O kadar büyük bir hayal bile olmaması gerekirken. Bunları hissetmeyen yaşamayan genç var mı bilmiyorum. Erkek arkadaşım itü’de kendi bölümünü ikincilikle bitirmiş ve aynı kaygıları da o da yaşıyor. İş arıyor bulamıyor canı sıkılıyor. Lan bu adam ikinci bitirmiş ikinci. Dört sene canını dişine takmış çalışmış çabalamış. Bu kaygıyı yaşamayı haketmemiş. Bu kaygıları yaşamayı hiçbirimiz haketmedik. Yaşayacak kadar para kazanıp araba almanın bile hayal olduğu zamanları haketmedik. Yurtdışına çıkma hayallerinin sadece hayalde kalmasını haketmedik. Biz doya doya yaşamayı hakettik.

Kapitalizmin iliklerimize kadar işletildiği ; emeğin , liyakatın önemsiz olduğu şu dönemlerde denk geldiğimiz koşullar içler acısı .Gençler diplomalı işsiz durumunda artık bırakın diploması olduğu mesleği yapmayı insanca davranılan emeğin sömürülmediği bir iş dahi bulamıyor.Ülke yönetimi zaten içler acısı bir durumda. Hal böyle olunca gelecek kaygısı uykularını kaçırır ,ruhunu tüketir.yaşamak ağır gelir insana .