sarsıla sarsıla ağlarken anlaşılır cümleler kurmak

gülmekten karnına ağrılar girmiş bir kimsenin iniltiyle karışık oldukça garip sesler çıkarmak dışında elinden bir şey gelmemesi göz önünde bulundurulunca büyük meziyet.

Ayy ağlarken asla konuşamıyorum ya nefesim kesiliyomuş gibi oluyo bide çok çirkin oluyorum o yüzden tercihim tek başıma yatakta ağlamak

hüngür hüngür ağlayarak kendimi anlatmayı denediğim bir konuşma yaşadım yakın zamanda. duvarlara anlatırım yine de kimseye kendimi o kadar anlatmaya çalışmam artık.

Ben genelde kendimi tutarım. Utanırım çünkü. Böyle sesim falan değişir. Ne bileyim, yapamam. Sonra böyle herkes yatınca geceleri, duşta falan ya da, sessizce iç çeke çeke ağlarım. Küçükken de böyleydim. Annem popoma terlikle vurunca, ne bileyim biri oyununa almayınca falan koltuğun arkasına saklanır, sessizce ağlardım.

zor

arkadaşlar benim gözyaşım çok çıkıyor, böyle koca damlalar oluyor etrafta.. gece yastığım ıslanmasın ve özellikle kimse duymasın diye duşta ağlamayı tercih ediyorum. bir de canım çok yanınca iç geçirerek ağlıyorum. tüm bunlar bir araya gelince -iç sesim- hariç pek konuşmama gerek kalmıyor. gayet açıklayıcı bir yazı olmuştur diye düşünüyorum. sevgiler

karşındakine dert anlatmaya çalışırken, (anlamıyorum, ağlamadan konuş) birden o anki üzüntünü unutup sinirlenerek isyan eden bir ses tonuyla olayı anlatmak kadar uyuz bi şey yoktur. en iyisi hiç konuşmamak. kendi kendime duvarlara vura vura ağlarım da en azından rahatlarım, öbür türlü yarım yamalak oluyor, bi bok anlamıyorum. bir dram zevkimiz var, onu da laf anlatmakla ne heba edicem!

sarsıla sarsıla ağlamak ne demek bilmiyorum bu durumu hiç yaşamadım

İmrenilir. Ben kekeme oluyorum da çünkü. Gerçek anlamda hani. Nefessizlikten falan değil. Konuşamıyorum. Kekeliyorum. Hatta sırf bu yüzden hep kaçındım insanların yanında ağlamaktan. Ya biri ne oldu der de ben de anlatamazsam diye, ağlamaktan bile çekinir oldum. Hele bir de telefondaysa vay halime. Anlaşmak imkansız oluyor