eski fotoğraflara bakarken o döneme imrenmek

Bir gün çocuklarımız da bizim fotoğraflarımıza bakıp aynı şeyi düşünecekler mi sorusunu akıllara getiriyor. Hep eskide kalan mı güzeldir?

galerimi temizlerken 18 yaşında olduğum zamanın 6 sene önce olduğunu fark edince bana gelen yaşlanma perileri.. hiçbir şeyin derdinde değilsin.. tek yapman gereken şey ders çalışmak.. ayrı evinde ev arkadaşınla istediğin saatte kalkıyor, istediğin yemeği yapıyor, kimseye ayak uydurmak zorunda kalmıyorsun. yeri geliyor beraber ders çalışıyorsun yeri geliyor eğleniyor ve dertleşiyorsun. çektiğin ufak sıkıntıları dert sanıyorsun.. üniversite son sınıfta da mezun olmak istemiyordum.. şimdi hayatıma bakınca da diyorum ki “keşke hala okuyor olsaydım”.. gerçekten yaşadığımız andaki sıkıntılarımız bize öyle zor geliyor ki, yıllar geçince keşke o zamanlardaki sıkıntıları yaşıyor olsaydım diyorsunuz. şimdi de yaşlı teyzeler gibi okuyan çocuklara “maşallah” deyip imreniyorum. özellikle ortaokul/liselerin yanından geçerken çalan zil sesi bile aşırı garip geliyor ve hoşuma gidiyor. neyse efenim, umarım yıllar sonra da bu zamanları aramam, aramayız :)

eski resimlere baktımmm daldımmmm bir cigara yaktımmmm

Eski resimlere her baktığın dönemde bir önce ki dönemde ki yaşadığın vay be ne salakmışım anı...

En çok çocukluk yıllarındaki fotoğraflar bu hissi ortaya çıkarıyor. Tüm aile bir arada, herkes mutlu mutlu kameraya bakıyor. O zamanlara duyulan özlem beraberinde burukluk da getiriyor. İnsanın canını en çok yakan da en sevdiklerimizi zamanla sadece o fotoğraf karelerinde görebilmek.

Bazen o eski, lapiska gibi saçlarımın olduğu fotoğraflara bakarken imrenmiyor değilim. Uzun zamandır sanki saçlarım hep böyleymiş gibi geliyor ama eskiden benim de saçlarım varmış. Ömrümü yediniz, ömrümü. Saçlarım ne ki...

ben düzenli olarak galeriyi temizlemek bahanesiyle bu batağa düşüyorum. bugünümde olan bir şey olmayınca anılarla mutlu oluyorum ya da üzülüyorum. favorim lise 3, yıl 2014.

Aşırı imreniyorum pandemi öncesi fotoğraflarıma. Hepsinde inceyim :( pandemi en çok beni yaktı.

Ben hiç imrenmezdim hep çok şükür geçti gitti demiştim. Üniversite hayatımın ilk zamanları biraz pandemiye denk gelmiş olsa da o dönemleri özlüyorum ve gözlerim dolu bakıyorum..