hayata geç kalmışlık hissi

hayata geç kalınmaz hiç bir zaman, sadece biraz geç başlanır. o aradaki ufak fark insanların kendisine bilinçdışında tanıdığı kendini idrâk etme ve tanımlama sürecidir. her şeye yetişmek ve arayı kapatmak mümkündür istikrar ve ısrar etmek lazım ama.

bir iki ay öncesine kadar böyle düşünüyordum ama her şeyin bir zamanı var arkadaşlar insan kendisi için doğru olana bile karar veremiyor.

doğru olan şeyler bir gün önüme çıkacakmış hissiyle ya olmazsa deyip sabırsız halim arasında gidip geliyorum. geç mi kalıyorum? yoksa tam vakti mi? bilemiyorum

üniversitenin ilk gününde hissettiğim.

Geç kaldım hayata. Adımlarım hayatın hızına yetişemiyor. Hani filmlerde camın arkasından bakan cocuk olur ya herkes top oynar eğlenir ama o sadece camdan bakabilir. Öyleyim bende hayata karşı. Camın arkasından bakıyorum sadece. Uzanınca dokunacakmış gibi ama asla camı aşamayan. Dışarı çıksam hayata karışsam hep oyuna gec kalmış cocuk gibi oluyorum. Hızına yetişemiyorum gec kaldim hayata.

22 yaşındayım ve yeni mezun oldum üniversiteden. Bütün yasitlarim teker teker nişanlanmaya başladı. Artık sosyal medyaya bile bugün kimin nişan törenini ya da evlilik teklifini göreceğim diye girer oldum. Bense sürekli kpss çalışıyorum sınava gün sayıyorum. Arkadaşlarımı gördükçe acaba onlar mı hayata erken başladı yoksa ben mi geç kaldım diye düşünmeden edemiyorum. Yine de her zaman hayat sürprizlerle dolu yaşa ki neler göresin...

İstediğim mesleği, ailelerinin destekleriyle okuyan insanların okul hayatının sonuna geldiğini görünce bu his kaplıyor içimi. “Ben daha başlayamadım bile siz bitiriyosunuz. Ben nasıl yetişicem hayat sana?” diyorum kendime.

new york california'dan 3 saat ileride ancak bu california'yı yavaş yapmaz. kimi 22 yaşında mezun olur ama sağlam bir iş bulmak için 5 sene bekler. kimi 25 yaşında ceo olup 50 yaşında ölürken kimi 50 yaşında ceo olur 90'ı görür. kimi evlenirken kimi bekar kalır. obama 55 yaşında emekli oldu trump 70 yaşında görevine başladı. bu dünyadaki herkes "kendi zamanına" göre yaşar. etraftaki bazı insanlar senden bir adım ileride gözükebilir, bazıları ise senin yerinde gözükebilir. ancak herkes kendi yarışında, kendi zamanında. onlara kıskançlık da besleme taklit de etme. onlar kendi zamanında sen kendi zamanında yaşayacaksın. hayat harekete geçmek için doğru zamanı beklemektir. yani sakin ol. geç kalmadın. erken de değil. alıntıdır

Sanırım henüz kendi hayatıma başlamadım. Başkaları için yaşıyorum. Vakti gelmedi mi halâ? diye de düşünüyorum. Battı balık yan gidiyor.

20li yaşlarımda bir erkek arkadaşım vardı.. gitar, keman, mızıka, piyano çalar heykeller, resimler yapardı. küçüklüğünden beri bu noktaya gelebilmek için gerçekten çabalamıştı ben de o zamanlar ulan ben de bir şeyler yapsam keşke ama bu yaştan sonra ne yapılır ki derdim. aradan geçti 5 yıl ama benim dudaklarda aynı sözcükler... ''ulan bu yaştan sonra ne yapılır ki'' şimdi elimi neye atmak istesem ne kadar devam ettirebilirim, ne kadar ilerleyebilirim diyorum. e bakınca 5 yıl önce başlasam gayet de güzel yol alırmışım. geç kalmadım ama geri bıraktım kendimi. asıl üzücü olan da şu an başlasam yine geç bir vakit olmadığını biliyorum ama kendimi sanırım geç kaldım diye avutuyorum.

daha bugün karşılaştığım yazı. link

Ne kadar geç kalmış hissederseniz hissedin yarın daha fazla geç kalmış olacaksınız

Var. Olmaz mı? Tabiki var. Hayatımın sonuna yaklaştığımı hissederken, bir kapı aralandı. O kapıdayım şuanda. Ama bu işi kimse beğenmiyor. Herkesin sırtını döndüğü işi bir süre sırtlanmam gerek. Evet, işim var artık. Ama yinede hayatı tam olarak yakalamış gibi hissetmiyorum. Daha maaş bile almadım, orası ayrı. Ama hayatta bir de sevilme hissi var. Hic tatmadığım bir his. Belki, hayatın içine bu şekilde girebilirsem, biraz soluklanmış olacağım.

bugün öyle bir çöktü ki bu his üzerime altından kalkamadım. herkes hayatını yoluna koymuş bir ben yola yeni çıkıyorum sanki.

yeteri kadar kendini keşfetmesine izin verilmeyen bir çocuğun, yetişkin olduğunda ee ben şimdi ne yapıcam? diye kendine sorduktan sonra gelen his.

Üç yıl önce hayata geç kalmışlığıma sitem etmişim. Vakit tamam olmadı hala. Sorgulamak neye yarar bilinmez lakin henüz kendi hayatıma başlamadım ve özgürlüğümü ilan edemedim sözlük…

his değil gerçek. maalesef üniversite yıllarımda yaşadıklarım ve hala yaşamakta olduklarım yüzünden bütün akranlarımın gerisinde kaldım. kimi akademisyen oldu, kimi çalışmaya başladı, kimi kendi ofisini açtı, kimi yüksek lisans yapıyor, çok azı diploma projesi alıyor. bir kısmı nişanlandı, evlendi, bir kısmı anne baba oldular. ben hala toplu konut projesinden geçmeye çalışıyorum. sokayım böyle işe.

Herkesin zamanı ayrıdır. Bizim için en güzel günler henüz yaşanmadıysa bundan daha iyi ne olacak? Ya yaşanıp bitmiş olsaydı?

son 2 yıldır her yaz bu hisse kapılıyorum, özellikle elimde çeyrek altın arkadaşlarımın düğününde takı sırasında beklerken. Ulan diyorum passat, evlensen kız yok, kızı bulsan para yok. Hadi tüm eksikleri tamamladın eşine güzel bir gelecek sunabilecek misin? Daha ben kendi ideallerimi gerçekleştirme aşamasındayım, ben geç kalmadım arkadaşlarım hızlı diyorum.

şu askere gidip geleyim öyle bir girişicem ki ( bok gibi yaşamıma devam edeceğim )