insanlara kendini fazla açma pişmanlığı

söz konusu durumu ifade etmenin eminim daha iyi bir yolu vardı ama benim gibi daha önce deneyimleymiş pek çok kişinin bu haliyle de anlayacağını umarak affınıza sığınıyorum. daha önce de defalarca yaptığım bu hataya son günlerde tekrar batıyorum ve şimdiden pişmanlık duyuyorum. önce yabani olmayacağım, soğuk durmayacağım ve insanlarla geçineceğim diye açılımlarda bulunuyorum. sonra ölçüyü kaçırıp kendimi bana gülerlerken ya da artık her şeyimi ortaya döküp gizemimi tükettiğim için bir çekiciliğim kalmamış hâlde buluyorum.

i̇nsanlara belli bir değer vererek kendi hayatından bahsederek,kendi yaşamına almış oluyorsun onları.belki de beklediğin tepkiyi alamamak,konuyla yeterince ilgili olmayışları bile ,ben bunu şimdi niye anlattım ki hissi veriyor.bazen de herkese aynı şeyi anlatıp onlardan bir yardım bekliyorsun ama bakıyorsun ki kimse kendi derdi olmayınca ilgili değil,işte bu aşamadan sonra da yavaş yavaş anlatmayı bırakıp kendi ayaklarının üzerinde duruyorsun çok acı veriyor.

doğru insanlara anlatmaya korktuklarımı yanlış insanlara söylerken buluyorum kendimi. cidden hoş değil.

genelde duygusal boşluktayken yapılan ve o an iyi hissettiren lakin sonrasında neden bu kadar şey anlattım pişmanlığı yaşattıran durum.

hayatta en çok yaşadığım pişmanlıklardan biri. insana, insanlara fazla açıldığınız zaman istisnasız boğuluyorsunuz. kıyıda kalıp ayakların yere basması en iyisi. hayat öğretiyor zamanla konunun yüzmekle alakalı olmadığını. oradaki dalgalar daima boyu aşıyor.

sizi nerden vuracaklarını en iyi bilme gibi bir koz verirsiniz eline. aman ha diyim kendinize özel denizleriniz olsun

ben şimdi buna niye anlattım aq farkındalığı yaşadığınızda iş işten çoktan geçmiş demektir (bkz: son pişmanlık neye yarar) (bkz: bok vardı da anlattım aq)

olmuşla ölmüşe çare yok demişler..

pişmanlığı veren şey insanlara kırgınlıklarımızı göstermemizdendir. bu bir nevi kırık cam teorisi gibidir, bir binanın bir camı kırıksa insanlar diğer camları da kırmaktan çekinmezler ve bunu suç olarak görmezler. insanlara kırgınlıklarımızı gösterdiğiniz zaman bizi kırmaktan çekinmezler bu da bize insanlara kendini gereğinden fazla açma pişmanlığını verir.

yanlış insana kendini açmaktan dolayı kaynaklanır.

iyi anlaştığım bir insanla konuşurken direkt kendini açıp ne sorunum varsa döküyorum ortaya. o kişinin yanından ayrılıp yalnız kaldığımda beni delirten pişmanlık, ardından gelen saatlerce oturup ağlama isteği, sonrasında istiklal marşı ve kapanış.

Uzun zamandır yaşamadığım pişmanlık Hayat sikimde değilmiş gibi yapıp içerde dönen keşmekeşten kimsenin haberdar olmaması beni inanılmaz rahatlatıyor

her zaman başıma gelir. asla da akıllanmam

Açtıktan 3 dakika sonra ne gerek vardı şimdi diye hayıflanmak