kişinin sevilmediğini hissettiği an

beyninden midene doğru hayalati kopmuş asansorle düşme hissiyle eş değerdir

ya hani instada dm de yazarsın yazarsın da bi süre yazdıktan sonra o mesajı gönderip başka yazmak zorunda kalırsın ya öyle 7 tane mesaj attım bana toplam 10 cümle yazmadı aq

(bkz: çokta tın yanii) (bkz: ıııh neticem) böyle böyle gözardı edildik. sevilmek ihtiyaç vesselam nolmuş yani bunu söylemedi yesek farkına varıp sevseydiniz ya. bilmiyormusunuz siz bi kere hissettireni bana bu duyguyu ben neler yapmam. ama unutun bunları yada siktir edin. ne gerek var demi.

işte o an bu an. bir şair illa ki 'ne kadar kafa yorarsak o kadar kaybederiz' demiştir, inanıyorum. varsın sevmesinler.

evinin önünden geçmek için yolu +1 km uzattığın insanın,seni görünce ortamdan uzaklaştığı an

i̇şte o zaman " ay götüm sevmezsen sevme ben severim. canım kendim " diyorum ve afedersiniz siktir olup gidiyorum .

3 yıl önce seni seviyorum diye 2 defa mesaj attım 3 yıl sonunda kendisi gelip aylarca konustuktan sonra sevgili olduk 2 ay sürdü daha sonra bi gece 'arkadaş kalmak bizim için en iyisi olacak' -mış, 3 yıl boyunca karşılıksız sevdim ve bu onu bildiği halde hiçbir bahane bulmadan gitti. işte o an anladım hiçbir zaman gelmemiş sevmemiş denememiş bile sevmeyi. itiraz bile etmedim neden mi? çünkü beni sevmeyen bi insanı neden hayatım da yeri olsun

vatsapta mavi tik olunca

insanların yavaş yavaş senden uzaklaştığı anladığın an

beni kucaklayıp bağrına bastı bi çocuk gibi. nerden bilebilirdim o an kalbindekinin ben olmadığımı

gözlerimin içine baka baka sadece kalbimi kırmak için 'biz iki hafta önce konuşmayı bırak buluştuk bile' dedi

bıçakla doğrasalar o an kanın akmaz

dışarı çıkıp bi sigara yakıp nasip kısmet değilmiş demek

bunu ilk annemde tattım. kendimi berbat hissetmiştim. ya da berbattan öte o duygularımı hala dün gibi hatırlıyorum. geçmeyecek gibi sızlıyolar.

1 hafta boyunca hiç arayıp sormayıp mesajlarıma eskisi gibi cevap vermemesi. bir şey soruyorum mesela "iyi" diyip bırakıyor. "sen nasılsın? seni özledim" falan yok. kırdı açıkçası.

buraya yazdım bunu. siz ne zaman hangi dakikada hangi saatte hangi günde okursanız okuyun işte o an. sevildiğimi hissettiğim an mı var sanki?

sevildiğimi hissettğim bi an yok demişler anneniz hiç sarılmadımı size be

sanki daha demin hisssetim ama hiç bir şey yapmadım gözlerim doldu yatağa gittim

son mecburi buluşmada mutlaka bir şeyler yapalım denildikten bir hafta sonra o bir şeylerin yapıldığını görürsünüz ya ama size hiçbir şey söylenmemiştir o an insan yok olmak istiyo

valla eskiden üzülürdüm,hissederdim.şimdi beni sevmeyen kim varsa direk yol veriyorum.22 yaşındayım lan ben hayatımın baharını kışa çevirmeye ne hakkınız var.bir sürü beyaz var kafamda.

çekilir köşene bi güzel ağlarsın, daha da yapabileceğim bi halt bilmiyorum ben

beni sevdiğini söylüyor fakat ben kendimi sevdiğimi hissetmiyorum. böyle olunca onun beni sevdiğini de hissetmiyorum. ben genel olarak hissetmiyorum.

başlık yaraya tuz bastı öyle ağır ki gündüzleri eşe dosta günü zehir etmemek için neşen eksilmez geceleri tek başına seda sayan-ah geceler dinlesen bile seni ağlatabilir

aklıma bihter’in firdevs hanıma dönüp “kendime bir şey yapacağımdan mı korktun, hem de behlül için?” dediği sahne geldi.

“onca sevgiye rağmen kalbi filizlenmemişse, toprağı sen değilsindir.” hâlâ umut etmeye razı mı gönlün?

Sevilmediği hissettim ama ağlamamak için zor tuttum kendimi hala tutuyorum. En sevdiğin insanın bile seni sevmemesi demek istemiyorum. Çok sevmemesi. Ama şu da var. Biri beni sevsin diye bir şey yaparsam ben mutlu olamıyorum. Bir de ben elmayı seviyorum diye elmanın da beni sevmesi şart mı ?

İki aydır konuşmamıştık ve bir şekilde konuşmak zorunda kaldık. Benimle konuşurken gayet güzel konuştu ama normal uzun süredir konuşmadığı bir arkadaşıyla konuşur gibi kısa ve öz. Sonra ses kaydı attı ve o zaman anladım artık önemsenmediğimi artık onun için sadece iyi bir insandım. Şimdi ses kaydına geleyim. İçeriği kötü bir ses kaydı değildi hatta iyi bile denebilir benden iyi şekilde bahsettiği bir kayıttı ama televizyonun sesini kısmamıştı. Çok basit gibi duruyor fakat aynı heyecanı paylaşmadığımızı böylece çok net anladım. Ben ses kaydı atarken yarım saat prova yaptım adam gelişigüzel sıradan bir şekilde attı. Zorlasam ne izlediğini bile anlayabilirim öyle basitçe bir şeydi işte.

Bunu fark etmek çok kötü bir şey hele de siz seviyorsanız. Çabalamak istersiniz ama karşı taraf çoktan gitmiştir. O an yıkılırsınız ama unutmayın zamanla diğerleri gibi o da geçecekk

Diğerleri yapsa oldu bir kere ya denilecek bir olayı ben yapınca direkt kapıyı göstermeleri

Bazen umursamaz tavırlardan anlarsınız bunu. Bazen de sahte ve yoğun sevgiden

O ne lanet olunası bir andır öyle. Başınızdan aşağıya kaynar suların döküldüğü, kesseler bir kaşık kanınızın akmayacağı, göğsünüze bir öküz oturmuşçasına bir acı, yüreğinizde hiç sönmeyeceğini düşündüğünüz bir yangın varmış hissi veren andır.

Mesela tam şu an. Neredeyse iki yıl aradan sonra ilk kez sevgilim oldu 2021 5 Ocakta. İlk başlarda her şey güzeldi. Flört ederken, normal konuşurken falan. Sonra sevgili olduk. Mesafeli ilişki diye sanırım hiç hissedemiyorum sevildiğimi. İnsan sözleriyle bile hissettirebilir sevdiğini ama şöyle bir sıkıntı var mesajıma saatler sonra cevap veriyor. Gün içerisinde müsait değildir diye gece olmasını bekliyorum ama gece sürekli aktif olmasına rağmen cevap vermiyor. Finalleri bahane ediyor finallerden önce de oyun oynayıp dizi izliyordu. Yani ne bileyim insan üzülüyor. Kendimi değersiz hissediyorum fazlasıyla. Çok kırıcı ve can yakıcı bir durum. Kimsenin kimseye böyle davranıp üzmeye, küçük düşürmeye hakkı yok bence. Bitsin istiyorum ama cevap alamıyorum. Ne mesajıma bakıyor ne aramalarıma cevap veriyor. Demek ki bana benden başka kimse iyi gelmiyor. Bu sondu canım kendim. Bir daha kimse için üzülmeyeceğim.

ben sanırım bir süre bunu anlayamıyorum, bir süre de kabullenemiyorum.. sonra düşündükçe anlamlandırabiliyorum ve kendi kendime uzaklaşıyorum.. karşımdaki insanla tartışmam, bağırıp çağırmam hiçbir şeyi değiştirmeyecek ve bazı insanlar geçmişte kalmalılar, ben de bunların gayet doğal olduğunu kabul etmek zorundayım.

onla beraber olmanın daha üstün geldiği acıdır

Sadece ikili ilişki bağlamında anlaşılmaması gereken histir. Bazen arkadaş bazen aile ortamında bunu öylesine hissedersiniz ki artık fiziksel olarak da canınızın yandığını fark edersiniz. Sanki göğüs kafesinizin içinde bir yara acıyor gibidir. Çok üzer.

Bana biri bağırdığı ya da hakaret ettiği zaman zerre sevilme hissi kalmıyor içimde. Belki çocukluktan. Belki ilkokul öğretmenimden. Bilmiyorum. Hep hakaret ya da bağırtı duyduysan bu sevginin tüm güzelliklerini yok ediyor.

insan içine karışmayı çok sevmem. akrabalarımdan kimseyi sevmem. sadece doğru düzgün konuştuğum bi amcamın çocukları var. çok fazla muhattap olduğum insan yoktur. konuşmayı da çok sevmem zaten. sırf bu yüzden abimle sürekli kavga ederiz. bundan 2 buçuk yıl önce falan abim yine bana söyleniyodu her zamanki gibi. şu derslerine odaklan, telefonla bu kadar zaman geçirme, az insan içine karış falan tarzında. çok muhattap olmak istemediğim için ben böyleyim, ben kendimden memnunum, yalnız başıma kafam daha rahat tarzında falan cevaplar verdim. biraz daha söylendikten sonra yanıma geldi. iyice asosyal bi salak oldun resmen, herkesten kendini soğuttun, arasan seni seven bir kişi bile bulamazsın, herkes senden nefret ediyo, eve misafir geliyo yüzlerine bakmıyosun hemen odaya çekiliyosun dedi. hiç unutmam, o zaman patates doğruyodum gidene kadar sesimi çıkarmadım. çıkarsam sinir krizi geçircem biliyorum. istemsiz bi şekilde ya da isteyerek bıçağı kesin ya ona ya kendime saplarım onu da biliyorum. gittikten sonra işimi bitirdim gittim odaya. yattım yatağa içim çıkana kadar ağladım. evde herkes var ve ağızlarını açıp bir şey söylemedi hiçbiri olana bitene. ağlarken aklıma o anlar geldikçe sesim çıkmasın diye kafamı yastığa daha çok gömüp daha çok ağladım. o an o kadar yalnız, o kadar kimsesiz, o kadar sevilmeyen, herkesin nefret ettiği biri olarak hissettim ki kendimi. ben burda ne kadar anlatsam da yaşamadan anlamanız belki de imkansız. bundan bi kaç ay sonra falan yine aynı konulardan kavga ettik. büyük falan dinlemedim açtım ağzımı yumdum gözümü. o bana ben ona tüm gücümle vuruyorum. haliyle benden daha güçlü olduğundan yere düşürdü boğazıma yapıştı bu sefer de. annemler en sonunda geldi de ayırdı. ne kadar doğum günlerimde falan sevgi sözcükleri dökse de ben elleri boğazımdayken bana olan nefretini gördüm yüzünde hepsi boş ama işte atsan atamıyosun satsan satamıyosun, sessizce kurtulacağın günü bekliyosun. bazen bu olay aklıma geldikçe keşke orda daha önce de yaptıkları gibi sessiz kalsalardı ben de kurtulsaydım onlar da falan diyorum. ama işte sonra bakıyorum yine hayattayım. o kadar şey yaşamışsın, ölümlerden dönmüşsün vardır mevlânın bir bildiği diye düşünüp amaaan diyorum, sevilmemekten kim ölmüş yaşa gitsin kız. artık, beni sevmiyo musun eyvallah sağ ol modundayım. zaten insanları çok umursayan biri değildim ama o gün bu gündür ne deseler he diyip geçiyorum, kimseyi takmıyorum. hayat bi gün, o da bugün. şu dünyada benim için/senin için kendimden/kendinden değerli ne var ki?

seni sevmeyeni senin de sevmemen gerektiğini öğrenmeye başlayacağın andır.

Ne desem bilmiyorum ama sevgisizlik çok zor. Hele son zamanlarda bu duyguyu iliklerime kadar hissediyorken bir şeyler demek çok can yakıcı

herhangi bir an olmasına gerek yok ki hep benimle birlikte bu his <3

İçten içe sürekli hissediyorum. Sanki herkesin öf ne diyor ne saçmalıyor zor tahammül ediyorum şuna dediği insan benim. Ya da kafayı yiyorum..

sevilmediğini hissetmediği an desek daha kolay olur sanki anlatmak

Samimiyetsiz davranışlar, gözünün içine baka baka yalan söylenmesi, salak yerine konulmaya çalışılması gibi genel değersizlik hissi veren davranış şekillerine maruz kaldığım anlardır. Sevdiğiniz kişi tarafından ise sıradan biriymişsiniz gibi hissettiren davranışların tümü sevilmediğinizi hissetmenize neden olacaktır.

Numaramı silmesini istedim, uğraştırıcı geldi yorgunum deyip silmedi. Bunu geri dönecek gibi değil de bu kadar umursamıyo olduğunu anladığımda hiç sevilmemis olduğum gerçeği tokat gibi geldi

Genelde doğum günlerimde hissediyorum bunu.. 17. yaş günümden beri hiç sekmez.. en çok sevildiğimi hissetmem gereken günde sevilmediğini çok net hissetmek :')

deliyim, divaneyim. gözlerime perde ne ki tuğlalar dizmişler sanki, öyle körüm. neyse ortada hiçbir şey yok ama varmış da demek ki. bir an geldi (gerçekten saniyelik bir andı) inanın bilmiyorum ne oldu (bence ilahi bir şeydi) o an o tuğlalar uçtu gitti, ben silkelendim, şöyle bir baktım arkadaşa, dedim ki "beni sevmediğinin farkındayım ve biliyor musun sen bir gün çok fena aşka düşeceksin, beni o zaman anlayacaksın" tabii vatandaş anlayamadı "ne diyosun aşgom eheh" falan yaptı da neyse işte bitti sonrasında. aradan tam 1 sene geçti telefonum çaldı, ucunda hüngür hüngür ağlayan bir adam "ben şimdi anladım" diyordu. ay bana aşık olmuş yaaa. göğe bakıp allah'ım çok teşekkürler dediğimi hatırlıyorum. karma is a bitch! not: eklemeyi unuttum, yani o anı çok tarif edemedim ama tahmin edersiniz ki kursağıma bir ağrı girmiş, içimde bir şeyler yanmıştı elbette. entrynin ana fikri "o yanığa çok da takılmayın, hayat bir şekilde üflüyor"

Bi sevgilim vardı baya da seviyordum. O da beni sevdi sanmıştım neyse işte ayrılık öncesi oturduk baya dil döktüm kıvrım kıvrım kıvrandım karşısında. Konuşmaya tenezzül bile etmedi uflayıp puflayıp surat salladı sadece. o an anlayabildim. zaten sonradan da başkası varmış onu öğrendim sonradan. Ne malmışım :)

hiçbir çaba hiçbir sevgi yetmiyorsa sevilmemişizdir...

umursamıyormuş gibi durmaya devam ettim. sonra da yatıp kalkip ağladım. benim dik duruş bi yerde götümde patladı.

Görülmediği andır ya, ne kadar üzgün dursa da, surat sallasa da ilgi beklediği insanın kendisine ufak bir soru bile sormamasıdır bu konu hakkında. Üzücü...