anne ve babanın yaşlanması

bugün annemin doğum günüydü şöyle bir düşündüm kendi kendime ne ara bu kadar yaslandilar ne ara bu kadar bitkin düştüler hayattaki en acı gerçeklerden biri olsa gerek göz göre göre anneninin ve babanın yaşlanması kabullenmek düşüyor bize sadece allah hayırlı uzun ömür versin hepsine..

yaşlanmak değil de biraz daha olgunlaştı diyebiliriz onlar ölümü daha iyi anlar hale geldi biz ise yaşlılığı

korkuyor insan.siz büyüyecekmişsiniz ama onlar hep aynı kalacakmış gibi geliyor.sonra babanızın saçları ağarıyor,annenizin elleri büzüşüyor,gözleri çöküyor.gerçek yüzünüze çok soğuk bir su gibi çarpıyor.korkuyorsunuz,ama elinizden hiçbir şey gelmiyor.

ziyadesiyle üzen bir olay.annem hastaneye gitmiş bugün duyma kaybı iyice artmış,babam desen bin türlü hastalıkla uğraşıyor.insan kabullenmek istemiyor ama ışte hayat birgün onlar da gidecek.bu gerçeği kabullenmek gerekiyor..

onlar yaşlanmadan ben öleyim diyorum üzülürler, onlar ölse ben üzülürüm. kötü bi durum.

yaşarken farkedilmiyor ama geriye dönüp düşününce şılak diye gerçek yüzüne vuruyor

sinemde yeri yok bu gerçeğin. beraberken farkına varılması zor. ama gurbetteysen, döndüğün ilk günün gecesi gördüğün tabloyu düşünmekten içine bir öküz oturuyor. zaman geçmiş, pek çok şey değişmiş.. babam şu an yan odada. uyuyor. keşke uyuyunca her şeyi geçse. babamın merdivenleri çıktıktan sonra tıkanırcasına nefes nefes kaldığını görmeyi hiç istememiştim. bunu ona söyleyemedim. aynı merdivenleri beni omuzlarına alarak koşar adım çıkan adamı yeniden görmek için ömrümü gözümü kırpmadan verebilirim. bunu da ona söyleyemedim. olsun olsun...

annemin yaşlandığını hiç göremeyeceğim. bazen babamın hareketlerinden anlaşılıyor eski gücü hali yok. her ne kadar kızsam da yaptığı şeye insanın içine öküz oturuyor o an öyle görünce.

şaka maka annem 50 olmuş:/

babamin hastaneye gidip gelmeleri sıklaştı bu aralar ne kadar anlasamasakta bunu fark ettim farkedeli geceleri uyuyamiyorum annemin yıllardır ağrıyan dizleri bu zamanlarda daha çok agrimaya başladı sanki ve benim bazı şeyler aklima geldikçe ben naparim onlarsız diyorum özellikle annemin yeri çok farklıdır bende evin en küçük çocuğu olduğumdan dolayı beni hiç yanindan ayırmadı yaşım kaç olursa olsun o bir gün bile evde olmasın bi boşluk oluşuyor icimde allah'ım hayırlı uzun ömürler versin

Abi yaşlandıkları için daha çok konuşuyorlar, daha alınganlar ve bir konuda öğüt verecekleri zaman hiç olmadık bir yerden örnek vermeyi başarabiliyorlar. (Mesela az önce kardeşime ders çalışması için öğüt verirlerken konu Survivor’a geldi. Yasin çok kalitesiz ve çirkefmiş, cahillikten bunlar dediler.) Ailenin yaşlanması gariptir. Artık “masayı sen kur bana ne” diye çemkiremezsin cünkü onlar yaşlanırken sen büyümüşsündür. Konuyu bir şekilde sürekli kendi ölümlerine getirmeyi başarırlar. Bundan zevk mi alıyorlar tam emin değilim ama. (Bkz: ben ölünce rahatlarsınız artık) (Bkz: yarın bir gün ölüp gidicez siz ne bok yiyeceksiniz) (Bkz: biz ölsek düğününüze kimse gelmez)

üzer. yıldan yıla daha da belirginleşiyor.

En üzen tarafı da annemin yaşlanışını görüp babamın yaşlanışını görememem