şehrin en işlek caddesinde bir banka oturup insanları seyretmek

mümkünse güzel bir havada, karınca misali oradan oraya koşuşturan mutlu, sinirli, telaşlı, şaşkın, hüzünlü, tedirgin kalabalığı izleyerek kısa bir süreliğine de olsa her şeye boşverip kendi sıkıntılarını rafa kaldırmak, dinginlik.

twitterda tweet atmadan çok hesabı takip etmek de buna benzer.

bazen sıkıldığımda hep yaparım. lakin bunu işlek cadde de büyük insanlara değil, kalabalık parktaki çocuklara yaparım. onlar o kadar guzel o kadar mutlu ki ve samimi ne buyuk insanlar kadar aptal ne de samimiyetsizler. butun benlikleriyle oynayip eğlenip agliyorlar.

hava kapalıysa hafif bir rüzgar varsa kulaklığı takıp o insanları izlemek muhteşem olur

herkesin telaşla bir yerlere yetişme çabası da olduğunu farkedip hayatın boş olduğunu tekrar tekrar anlıyorum

bank hiç bi zaman boş olmuyo ki

şehrin caddesinde değil (zaten bi tane işlek caddesi var) ama böyle kampüste yemekhane kapısında yapmayı seviyorum. meselaıkıyorum yemekten yakıyorum sigarayı arkadaşları beklerken yanımdan onlarca insan geçiyor. beş on saniye bile olsa muhabbetlerine ortak oluyorum. hoşuma gidiyor ve çok garip bişey ya. bide bu sırada bunlara cevap vermeyi de seviyorum. mesela yanından geçen grup veya neyse işte arasında konuşurken biri bişey diyor bende ona cevaben konuluyor ve tabiki kısık bir sesle oluyor. anlatabildim umarım. neyse iyi geceler...

t:özellikle kışın yapmayı daha çok sevdiğim, mutlaka yapılması gereken eylem. okuldan çıkan, bir şeyler isteyip annesinin bacağına yapışan çocuklar,"selamunaleyküm kızım" deyip yanıma oturan teyzeler, yan bankta siyaset tartışan amcalar olmazsa olmazlardır. kendinizi bir kenara bırakıp bir süre insanları incelemek inanılmaz iyi geliyor.

bunu yaptığımda içimde anlamsız bir heyecan ve huzur oluyor, insanların hakkında hiçbir şey bilmediğim o koşuşturmalarını izlemek sakinleştiriyor --- spoiler --- “siz hiç 25. saatte yaşadınız mı? ben 25. saatte yaşamasını çok severim. 25. saat neresi diye merak ediyorsanız, tarif edeyim. kalabalığın içinden geçerken birden durun. kalabalığı görebileceğiniz bir yere geçin. işte 25. saattesiniz...” --- spoiler ---

hayat koşuşturmacası içinde birbirine sarılan dostlar, öpüşen sevgililer, sohbet eden amcalar, bağıran simitçiler, anket yapan ögrenciler, şarkı soyleyen gençler ve daha neler neler boyle birbirinden bağımsız ve bi o kadar uyumlu

en son bursa dağ yolunda durup tüm o şehrin ışıklarını seyrederken o an insanların neler yaptığını nelere ağlayıp nelere güldüklerini düşünmüştüm. ne çok insan ne çok hikaye vardı o ışıklarda. i̇nsan kendini küçücük hissediyor. dertleri daha bir katlanılabilir geliyor. üniversite bitmeden önce o yolda o ışıkları seyredebilmek en naif anılarımdan biriydi her ne kadar ıssız olsa da.

film seyretmekle eşdeğerdir. sağ çaprazında bir çift kavga eder, kız döner arkasını gider; sol çaprazında bir çocuk annesinin eteğinden tutarak ilerdeki marketten pamuk şeker aldırmak için sürükler; karşı tarafında birbirlerine çarpmamak için zor ve bi o kadar hızlı yürür insanlar. velhasıl kelam sen bu karmaşada kaybedersin kendini, unutursun 5-10 dakikalığına da olsa dertlerini, sonra eğersin kafanı yere bakarsın ayakkabı ucuna ya da önündeki kaldırım taşlarının desenine, dersin kendi kendine "bu koşuşturmanın içindeki herkesin kendine göre bir derdi var ve bunları izleyen bir tanrı var"

bazen işlek caddelerde bazen de parklarda oturup izliyorum milleti. genel olarak da sorguladığım şey hayatımın kime göre, neye göre ilerlediği. insanlara bakıyorum ve anı yaşayabiliyorlar, dertleri olsa da yanlarında mutlaka birileri. kuşkuları bastırabiliyorlar, sıkışınca kaçabiliyorlar, yolları belli ve düzenleri var. bir de kendime bakıyorum neyse daha fazla yazamayacağım dsfgfgn

benzeri bir davranış içindeyim. kafe de oturup sözde dergi okurken tan masalar da kulağım. mesela sağımdaki biri taş çaldığı için tartışma çıktı. soldaki masa da hatıratlar dönüyor. karşımda ki tavla da yüksek zar atmaya çalışıyor. sohbetler muhabbetler can sıkıcı. bilemiyorum farketmez en kendimi bu halde buluyorum çoğu zaman.

Bakırköy Cumhuriyet meydanı. Giderim. Oturur bir iki saat izlerim. Sahile doğru yürür birazda orda oturur izler. Geri dönerim. Herkesin bı meditasyon şekli vardır. Bu da benim ki. Bir sürü hayata tanıklık edersiniz aslında. Dikkatli bakınca. Yaşlı çiftler sarılan sevgililer geçim derdinde koşturan insanlar seyyar satıcılar hatta haber muhabirleri çocuklar zenginler fakirler... Bir sürü hayat. Yaşamın her evresine şahit olursun aslında orda. Güzel etkinlik arada yapın la iyi gelir.