aniden gelen buralardan siktir olup gitme isteği

camın kenarından, sokak lambasının ışığında ısınan kelebekleri izlerken mesela, arka fonda çalarken ezgi'nin günlüğü, hüsnü arkan, okurken, edip'i, ahmet'i, anlarken cemal'i, ece'yi iç organlarımı yağmalıyor bu istek.. gidelim. insanların birbirini öldürmediği, sokak işçilerine günaydın dediği yerlere gidelim. top oynayan çocukların topunun kesilmediği yerlere gidelim bayramlarda telefona sarılmak yerine, el öpenlerin olduğu yerlere gidelim yaşlıların emekli olduktan sonra tekrardan çalışmaması gereken yerlere gidelim, alıp başımızı siktir olup gidelim buradan, gidelim. "çalıyorum kapınızı, teyze, amca bir imza verin. çocuklar öldürülmesin, şeker de yiyebilsinler.." nazım hikmet

bu şehir beni boğuyor

yıllardır içimde bu istek ya para yok ya okul var şu bu falan filan kalıyor burda ileride zengin koca bulamayacaksam ders çalışıp da gitcem

az önce yine geldi. balkona çıkıp, kırlangıçların gökyüzünü selamlayışını gördükten sonra geçti ama.

banada oluyor da nereye gidecem amk

bana da oluyor ama bilin bakalım ne eksik

bu aralar çokça gelmeye başlayan his. her şeyi herkesi bırakıp bilmediğim bir yere gitmek istiyorum. tanımadığım sokaklarda tanımadığım insanların yanından öylece geçip giderken kaybolan hayatlatini düşünmek, her insanın görünen vitrinliğinin dışında içindeki gizli derinliğe bakmak istiyorum. bir köşeye oturup hayatı aceleyle sürekli bir yere yetişmek olan insanları izlemek istiyorum. akşamüstü sahile inip tek başıma elimde vişne-limon dondurmam güneşin gençliğim kadar hızlı kayboluşunu izlemek istiyorum.

sonrasında gelen "babam bacaklarımı kırar" korkusuyla uçup giden istek

uzun süre bir yerde kalamama olayı doğduğumdan beri sürekli şehir değiştirip son yıllarda böyle bir şey yapmadığım için bu aralar baya fazla geliyor bu istek nereye gideceğimi bilmiyorum ama gideyim artık

9 yıldır beni bir oraya bir buraya sürükleyen istek. 1 yıldan fazla kalamaz oldum hiçbir yerde. Artık kendimi hiçbir yere ait hissedemiyorum.

Artık demir almak gerekiyor bu limandan

Allahın her günü gitmek ister hale geldim, allahın her günü çözebildiğim kadar sıkıntıyı çözüp ertesi güne kadar uyku molası veriyorum sanki, birde uyuyabilsem. Şu yatakta tek başıma girdiğim hallerim. Sabahın 6 sında aynalarda gördüğüm beniz, ahvalimden hiç endişe etmedim, hatırlamıyorum, ama şimdi her boş bakışımın arkasından bir derde gebe kalıyor düşüncelerim, hangi dert simsarı sokuyorda mayalıyor ruhuma bu bıkkınlıkları, kimden öğreniyorum bu kadar bedbaht olmayı.. Belkide artık gitmekten ziyade bitmek istiyorum.

Sonra da 'Otur lan oturduğun yerde, şimdi kim uğraşacak?' üşengeçlik cümlesiyle sonuca bağlanan durum.

kaç yıldır aklımda olan fikir. bir yolunu bulduğum an, kaçıcam. sıfırdan, kimseyi tanımadığım, kendimi olduğum gibi gösterebileceğim bir ortamda yaşayabileceğimi bilmek bana umut veriyor. giderken de yapacağım ilk iş sim kartı kırıp atmak. sonrası ver elini huzur.

Bu hafta yapıyorum bunu, kısa bir süreliğine tatile gidiyorum hem de tek başıma. Tek sorun ne gideceğime karar verememem.

o istek bende var da nereye gideceğim o sorun.