sorumluluk sahibi olmaktan korkmak

hiçbir zaman birbok olduğumu iddia etmedim. çünkü kimseye karşı sorumluluk alıp, bir şey vaat edemedim. insanlara vaat ettiğim tek şey, onlara bir şey vaat edemeyecek olmamdı. pişman değilim.

sorumluluklarımdan battaniyeye rulo dolanarak kaçıyorum

Bir kere sınıf başkanlığına adaylığımı koydum. Baktım kazanacak gibiyim. Hemen çekildim.

Mesela evlilik, mesela çocuk yapmak. Böyle büyük sorumluluklar ürkütüyor.

getirilerinden korkmaktan çok sorumluluk sahibi olmayı, sorumluluk sahibi olmak zorunda hissettiriliş sevilmiyor

Bunun yüzünden 1,5 yıllık ilişkimi bitirdim. Afedersin de kardeşim final sınavına ben uyandırıp, tutacağı eve kadar ben bakıyordum. Sıçarım böyle sorumsuzluğa yeter aw diyip bitirdim. İnsan biraz sorumluluk sahibi olur ya şaka gibi herifti yine sinirlendim.

Şöyle ki; İstisnalar olmakla birlikte sorumluluk sahibi olmaktan korkan kişilerin aslında sorumluluk sahibi olduğu fikrindeyim. Misal ben sorumsuz bir insansam; sorumluluklarım benim için bir anlam ifade etmiyorsa yenilerinin eklenmesi beni ürkütmez; zaten umrumda olmaz. Yapmadığımda bunun neticeleri hakkında endişe duymam. Diğer bir taraftan; sorumluluk sahibi kişiler bunların getirilerini, mükellef oldukları şeyleri iyi bilirler. Yeni sorumlulukları sırtlanıp sırtlanamayacaklarını ölçüp tartacaklarından bu durum onları korkutabilir. Bir yerde bir korku varsa bu sorumluluk bilincindendir. Edit: Ufak bir ekleme (bkz: run forrest run)

Üzgünüm ama genel olarak asalak kişilik yapısındaki insanların ortak özelliğidir. Birilerinin gölgesinde yaşamayı ve sizi seven insanlara yük olmayı bırakın.

sanırım bende tam tersi var. mesela okulda bi proje olduğunda ilk ben atlardım, iş hayatımda da aynısı oldu. sorumluluk almayı gerçekten çok seviyorum. çünkü konu ne olursa olsun sorumluluk bendeyse ben o işi kusursuza yakın yapmaya çalışırım. sorumluluk başkasında olunca güvenemiyorum sanırım bende liderlik vasfı var

Sorumluluk almaktan korkmuyorum. Aldığım sorumluluğun etkilediği insanların haklarını koruyamamaktan korkuyorum. Bu korku insana aldığı sorumlulugu hep hatırlatır. Yalniz herkesi mutlu etmek pek kolay değil sihirli bir değnek lazım.

Ben. Kimi zaman kendi hayatımın, bir kere yaşayacağım hayatımın, tekrarı olmayan hayatımın kararlarını verirken o kadar korkak ürkek oluyorum ki. Ama konfor alanından çıkmadan insan ilerleyemiyor değil mi? İlerleyen bu dünyada durmak bile gerilemek değil midir? Günlerdir bunu düşünüyorum. Birkaç adım attım yanıt bekliyorum hatta. Ama yanıtın gelmesinden de aşırı korkuyorum.

Hiç korkmadım, korkmam da. Bundan bir ay öncesinde işe başladım proje yönetici asistanı olarak, bugün ise scrum master olarak terfi aldım. Oldum diyemiyorum, olacağım. Başlangıçta sadece projenin yönetimini öğrenmekten sorumluyken şu anda hem proje yönetimi hem süreç yönetiminden sorumluyum. Benden, tüm ekibin yaptığı işi tam olarak bilmem bekleniyor. Ben hayata karşı yaparım/yapacağım diye ısrar ettikçe hep daha fazlası isteniyor. Kabuğumu kırmam için daha ne gerekiyor bilmiyorum. Bu kadar fazla sorumluluk gencecik yaşımda sırtıma ağrı yapmaya başlamış durumda… Gerçekten bu strese, uykusuzluğa, göz yaşına, bu kadar emeğe değecek mi diye sorgulatıyor insana. Korkmak değil ama, bazen insan kaçmak istiyor gerçekten.

Kısacası özgüvensizliktir. Tabi böyle söylendiğinde hakaret olarak algılanır. Nedendir bilinmez.

Bu sebepten evlenemeyen, çocuk sahibi olamayan, hayatının iplerini asla eline alamayan pek çok insan var.

Sorumluluk sahibi olmaktan korkmuyorum fakat bazen bunu istemiyor veya sorumlulukların getirdiği yorgunluktan bıkıyorum. Bazen öyle sorumluluklarımız oluyor ki bizim sorumluluğumuzdaki insanlardan daha az korkmamız, daha dik durmamız, daha az yorulmamız, daha pozitif ve soğukkanlı olmamız gerekiyor. Bir nevi bazen hislerimizi aldırmış gibi yapmak zorunda kalıyoruz fakat insan bazen soluklanabilmek istiyor.