çocukluğa dönmeyi istemek

şu an sanırım en çok istediğim şeylerden birisi. benim küçükken hiç derdim yoktu ki. bir tek pokemonu sabahın 7 sine koyarlardı onun için erken kalkmaya çalışırdım. küçükken her şey güzeldi ya da güzel baktığmızdan öyle görüyorduk heralde bilmiyorum. keşke yine hava karanana kadar durmadan oyun oynasam. :-)

büyüdük değerini bilemedik çocukluğun iyi bok yedik

yaşam gayesi yok maaşa gerek yok daha ne olsun

bugün evdeki albümlere bakıyordum ilkokuldaki bir ödevimiz 1 yaşından 8 yaş arasındaki fotoğraflarımızı sırasıyla yerine yapıştırmakmış. baktım ödeve 1 yaşından 6 yaşıma kadar fotoğraflarım hep 32 dişmiş. 7 yaşıma baktım suratım asık ağlamış halim, 8 yaşımda da artık baygın gözler ve bu hayattan bıktım bakışı atmışım. yani hayatın ciddiyetini 6 yaşından sonra anlamaya başlamışım.

neyini istiyosunuz lan. ben çocukluğuma dair hiç bişeyi hatırlamıyorum. i

şu an deli gibi istediğim şey. şu an youtube'da eski şarkılarda dolanıyorum. hercai, arnavut kaldırımları, kar beyaz, yaşamak istemem, kış güneşi, dilberim, zalim, inci tanem, sevdik sevdalandık.. rahat bir saatten fazladır dinliyorum. sıkılır yirmi dakikaya kapatırım normalde. beşinci şarkıdan sonrası sarmaz. hepsi öyle güzel şarkılar ki; sözü, müziği, tınısı, ezgisi her şeyi ile kusuruz. ve hepsi öyle güzel sanatçılar ki. abim ablam dinlerdi ben küçükken, o zamanlar da severdim keyif alırdım ama şimdi derinliğini de fark ettikçe daha çok seviyorum. keşke dönebilsem, müziğimiz bile kalite koksa. bir kaç şarkı bırakayım şuraya, belki hoşunuza gider. keyifli dinlemeler efendim. dilberim - çelik arnavut kaldırımı - demet sağıroğlu sevdik sevdalandık - reyhan karaca zalim - levent yüksel kış güneşi - tarkan inci tanem - tarkan çelik - hercai sever misin o zaman - cemali

okula o zmnlar bile söverek giderdim be ne günlerdi gözümde canlandı koskoca mazi.

çocukken mutluyduk tek derdimiz mahalle maçında daha fazla gol atmaktı şimdi bunların hiçbirini yaşamıyoruz. üzücü.

şuan herşeyden ama herşeyden çok istediğim şey. ne kadar güzel zamanlarmış hiç derdim sıkıntım falan yokmuş mutluymuşum ya.hepsini bırakayım içim huzurluymuş ne kadar güzel bişeymiş keşke bi imkanı olsa da hep o yaşlarda kalsam

yaşım ilerledikçe daha çok istiyorum. yaşım ilerledikçe daha imkansız geliyor. okuldayken tek derdim evin zilini nasıl çalacağım olsun hâlâ. zile basmak için apartman kapısının demirliklerine tırmanırken düşecek miyim diye düşüneyim sadece. i̇çimdeki umutlar sadece "acaba karşı binamızdaki arkadaşım cem bugün dışarı çıkacak mı? çıkarsa cola turka topunu getirecek mi? getirir inşallah!" olsun mesela. babamın öleceğini düşünmeyeyim hiçbir zaman. düşünürsemde mahallede her zaman maç yaptığımız için biraz sonra unuturum. bir de, rabia düşüyor aklıma bazen. çocukluktan mıdır nedir, ceylan gibi güzel ve saf yüzü çıkmıyor son zamanlarda aklımdan. rabia; (#976804)

Çocukken her şey daha kolaymış meğer büyüdükçe anlıyor insan

ben hiç istemiyorum. orada yalnızlık var, üzüntü var.

şu dünyada istemediğim tek şey. allah bana bir daha çocukluğumu yaşatmasın. iyi ki de kurtulmuşum anasını satayım. hiç özlemiyorum. hatta hatırladıkça kendimi uçurumdan aşağı atasım geliyor. herkes çocukken ne güzel mutluyduk, derdimiz tasamız yoktu diyor. valla bazılarının çocukluğu en büyük dert oluyor biliyor musunuz? geçen gün hatırladım, lan ne güzel unutmuşum ben çoğu ayrıntıyı. nerden geldi bütün bunlar birden? kim diyor ya sorunlarınızla yüzleşin diye allah aşkına? onu diyenin ağzına uçan tekme atayım! üç haftadır psikolojim ağzına sıçılı vaziyette. toparlamaya çalışıyorum. arada kendimi tokatlıyorum, bırak artık şunları önüne bak mal diye. kafamın içi izmir kordon boyu gibi her türlü lağım suyu akıtılmış. en küçük bir anıda sel basıyor sokakları. buraları temizlemem için belediye değiştirmem gerek. arada izmir büyükşehir belediyesine de laf soktum hehehe!

10 yaşına kadar çok mutluydum ben. Öncesine dönebilirim de sonrası çok sıkıntı.

şahsen benim çocukluğum da bok gibiydi. illa dönmem gerekirse 0-2 arasına dönerim.

Çocukluğumda babam beni sevmiyordu, ortaokul zamanlarımdaysa bana hayatımın en kötü yıllarını yaşattı. Anneme en çok ihtiyaç duyduğum yaşlarımda yıllarca ondan ayrı kalmak zorunda kaldım. Her gece ağlıyordum. Şimdiyse o günlerde bozulan psikolojimle uğraşıyorum. Yok efendim ben çocukluğuma geri dönmek istemiyorum şayet benim için yeryüzünde cehennemi yaşamak gibiydi..

Çocuk olsam bir daha, bir daha çocuk olsam.. Ekmek elden, su gölden, Ne borçlu, ne işsizim Büyürsem şerefsizim..

Var bi hayalimiz

Şu anda sahip olduğum tüm şeylere rest çekip olmak isterim, en fazla tek derdim sabah erken uyanıp okula gitmek olurdu. Lakin şimdi ki zamanda ki gibi değil. Bizim zamanımızda ki gibi. Eve her geldiğimizde top oynamaktan şaftı kaymış ve üstü başı çamur içinde. Kim bilir şimdi 15 yaşında ki çocukların ayağına top bile değmemiştir.

Dönsek ne olacak ki, yine büyüyeceğiz. Her yaşın kendine özgü güzellikleri var dostlar. Çocuksu ruhunu kaybetmeden de büyüyebilir insan. Bakın geldim yirmi sekiz yaşına, neredeyse yüz kişiye her gün şeflik yapıyorum. Yine de işten çıktıktan sonra odama gidip kız arkadaşımla çizgi film izlerken uyuyakalıyorum. Sabah kahvaltı hazır diye uyandırılıp beş dakika daha uyuyayım diye naz yapıyorum. Umudunuzu da çocuksu ruhunuzu da yitirmeyin, benden size tavsiye...