üzen durumlar

sevilen kişinin kanka demesi

i̇nstagramda tanımadığın birinin takip isteğini onayladıktan 5 dk sonra,kişinin takibi bırakması. i̇nsan acaba çok mu çirkinim demekten alıkoyamıyor kendini.

çok sessiz hapşırıyorum sanırım benim dışımda kimse hapşırdığımı anlamıyor ve kimse sağlıklı yaşa demiyor........

aga değer verdiğim birisinin bana inanmıyor oluşu.. çok acayip takılırım bu konuya ben mümkün olduğunca ikili ilişkilerde açık ve dürüst olmaya çalıştığım halde bu tavırla karşılaşmak beni bitiriyor..

günlüğüme yazın kocaman harflerle ankara hukuk yazmışım şu an sakarya hukuk gelir mi acaba diyorum hahaha.

hayatımda bir tane bile rol model alabileceğim insan olmadı be. hayır bunun özgünlükle, kimliksiz olmakla alakası yok. şöyle ki mesela "x ne kadar iyi bir insan. hayata karşı duruşu ne güzel. iletişim kurması ne güzel. ben de büyüyünce onun gibi olmalıyım." gibi.

anlaşılmamak. ama öyle olağan bi anlaşılmama durumu değil, yani olabilir, anlatamayabilirsiniz ve anlamayabilirler. ama bunun rutin halinde karşınıza çıkması oldukça üzer.

icinde bulunduğun durumu karşı tarafın hafife almasi çok olağan bir seymis gibi davranmasi hiçbir güzel şeyi hak etmemesi ve senin onu çok sevmen.....

(bkz: ömrüm) (bkz: başlıkları alt alta okumak)

doğru düzgün arkadaşım yok. ya cidden irdelediğinde çoğu çıkarcı. bana mı düzgünü denk gelmez anlamıyorum. saçma sapan insanlar var hayatımda hep. bu seneki arkadaşlarım kıskançlık yüzünden küstüler bana. diğerleri desen beş para etmez. zor günümde, doğum günümde aramaz. kendilerine gelince ilginin en alasını ister hastir lan ordan derim ben de. neyse kendi kendine yetebilmek de güzel. zaten ben öyle vıcık vıcık ilişkileri sevmiyorum. mesafeli arkadaşlarla görüşmeye devam.

parasızlık

erkenden uyuması.

yakın çevremdeki insanların yerine kendimi koymak. koyunca olaylara dışardan bakıyorum, onun açısından düşünüyorum. üzülüyorum, biliyordum böyle olacağını. sınav olduğu için birincil hedefim sınavdı şimdi ise onları inceliyorum. hepsi farklı farklı olaylar yaşamışlar bence. çoğu sarsılmış derinden ondan böyleler. ve ben insanların doğuştan kötü olduklarına inanmıyorum. şartlar ve koşullar insanları kötü yapar. ve en çok da o kötü, davranış bozuklukları olan insanların çok büyük yaraları olduğunu düşünüyorum.

filistin’in durumu. israil yine bombalıyormuş. doymadılar kana da cana da.

çok var ama biz üzülmemeye çalışıyoruz. hareketli bir şarkı dinleriz, bir roman okuruz, bir film izleriz. her yeni şey eskisini unutturmak için

sözlüğün bu saatte bile boş olması. nerde o 00.00 da entiri girdiği için linç yiyen üyeler?

i̇nternetten far paleti sipariş ettim resimdeki ile alakası yok.geri iade de almıyorlar,abv watsons.

sevilen kişiye sarılıp, burnumu boynuna sokup, kokusunu ciğerlerime kadar çekip uyumak yerine şu an yalnız uyumak zorunda olmak beni bir hayli üzüyor iyi geceler.

kız arkadaşımı hastaneye yatırmışlar. ciğerinin zarı yırtılmış ve ben yanında olamiyorum.

-dikkat klişe bir entry- bir aralar sürekli konuşup her şeyinden haberdar olduğun insanın hiç olması. gerçekten deneyimlemeden anlaşılmıyor bazı üzüntüler...

İşten çıktım, canım sıkkın. Dedim, bir turlayayım öyle. Bağladım ellerimi arkada, arşınladım mahalleyi. Eve döndüm, annem mutfağı siliyor. Elinde de eski sevgilimle, nişanlım ya da adı her neyse, tuttuğumuz eve aldığımız paspas var, onu kullanıyor. Dedim, anne? Ne var? Bu güzel temizliyor, dedi. Gece gece denk geldiğimiz olaya bak. Üstüne laf da edemedik. La ayrılığa saygın olsun la biraz, benim geleceğim saatte yapma bari... Neyse annem sana güzel temizleyenini almayan oğlun utansın. Paketi de daha yeni almıştık. Gece bitmez şimdi.

Yorum yaptığım entryler silinince üzülüyorum. Sanki ben yorum yaptım diye silindi diye düşünüyorum:(

fazla değer verdiğimi ve o değerin karşılığını almadığımı fark ettiğim an. böyle her şeyden soğuyup kendimi tamamen yalnızlığa itme isteği oluşuyor içimde

telefon ekranında “bu aksesuar desteklenmiyor olabilir.” bildirimini görmek.. mahvediyosun

Bugün öğlen kayınpederle yemek yedik. Sonra balkona çıkıp kahve içerken oğlum aramızdaydı. İlk defa 3 kuşak erkek yan yana oturduk. İçimi burkan şeyse, Babamın oğlumu hiç görmemiş olması. Yeminle içim yanıyor.

Tv de en sevdiğim programı izlerken babamın elimden kumandayı alıp haber kanalı açması.. bişi de diyemiyo insan.. az önce yaşadım..

teyzem kortizon tedavisine başladı. ilk kortizondan sonra bana, tedavi görenlerin saçları dökülüyormuş benimki de dökülür mü diye sormuştu. beni hâlâ üzen durumu hastalığı umarım hemen iyileşir.

birini üzmek

Ben yaşayamıyorum diye hayatını yaşayanları izlemek.

Aynı okulda okuduğun ve meslek derslerinde daha başarılı olduğun arkadaşlarının atanmış olması ve senin atanamamış olman.

Yazın bitmesi

Bu saate alarm kurduran hayat gün içinde bana neler yapmaz...

Az önce eskiden sevdiğim bir yazarın entrysine denk geldim. Hesabını sildiğini biliyordum ama yine de nickine tıklayınca "böyle bisey yok ki :/" yazısı ile karşılaşmak üzdü açıkçası...

Asla affedemeyeceğin / affedemeyeceğini düşündüğün insanlarla aynı evde yaşamak.

Çayı demledikten sonra altına su koymayı unutmak

Dün sahaflarda dolanırken gözüme hakan günday’ın bir kitabı çarptı. İçini incelerken kitabın sahibine yazılmış bir not gördüm. Okuyunca vayy be dedim. Sana böyle güzel not yazıyorlar ve sen kitabı satıyorsun... Vefasızlık mı nedir bu bilemem ama bana bile koydu. Ali kardeşimiz bilse o ne hisseder hiç düşünmedin mi be vicdansız. Ali bul beni biz arkadaş olalım Alii.. gorsel Edit: uygun başlık bu gibi geldi

bu aralar uzun süre sonra tekrar okumaya başladığım bir kitap var, kitabın ana karakteri birini sevmeye başladı.. ve her kitapta olduğu gibi komik, garip, üzücü bir sürü olay yaşandı. aslında önceki okuyuşumda neler düşündüğümü hatırlamıyorum ama hayatımda bunun gibi bir şey istediğimi fark ettim. ama sen bir kitapsın, ben de gerçek dünyada yaşıyorum. gorsel

Benim gibi hassas bir beybiyseniz ota boka her şeye üzülürsünüz

Allahim başka dert vermesin tabii de, kötü saç kesimi. Yemin ediyorum bombos olduğunu bildiğin şeye de bu kadar üzülmezsin. Biliyorum kökü bende, biliyorum uzar, dünyanın sonu da değil de... Ay, aynaya bakilmayacak, toka tutmayacak kadar kötü ya.

Her şeye üzülüyorum aslında ben :((( en çokta bu aralar havalar baya soğudu dışarıdaki hayvanlara ve insanlara üzülüyorum. Hele hayvanlara konuşamıyorlar ki dertlerini anlatsınlar gariplerimm bunu yazarken bile bi hüzünlendim valla..

https://twitter.com/yokmaalesef/status/1357043230852993025?s=19 Buraya bir tweet dizesi bırakıyorum.biraz uzundur ama isyanını haklı buluyor ve bu durumun üzüntüsünü yaşıyorum.

kızlarla oturuyoruz şarkı açalım dedik, aldı telefonumu gidip listeden anısı olan şarkıyı açtı. kafamı kaldırmam, gerçekten mi diye sormam ve şarkıyı dinlemeye devam etmem.

Ablam 4 aylık hamileydi ve geçen gün bebeğin kalbinin durduğunu öğrendik. Bu bebek için en çok sevinen 4 yaşındaki yeğenimdi çünkü hep hayalini kurduğu kardeşine kavuşacaktı. İçi içine sığmıyordu kuşumun ama kısmette yokmuş. Bugün tekrar ablamı ziyarete gittik ve benim payıma da yeğenim ile resim çizmek düştü. Bir anda gözlerimin içine bakıp "nisyan teyze benim kardeşim öldü" dedi. Elim ayağıma dolaştı; ne diyeceğimi bilemedim. Bir iki cümle söyledim. Ama onun hüzünlü bakan gözlerini, bükük dudaklarını unutamam. Edit: yanlışlıkla best of'a çıkmışım. İnstagram hesabında paylaşasınız gelirse lütfen paylaşmayın.

Aç ve sokakta yıpranmış hayvanları görmek. Elimden geleni yapıyorum ama yetmiyor, yetmeyecek. O kadar çoklar ki. Geçen gün barınak videosu izledim. İnsanlar hayvanları doyurabilmek için çöpe yemek atılmış mı diye onları topluyorlar. Fırınlara soruyorlar atılacak bir şey var mı diye. Güçleri yok çünkü, yetmiyor. Kaç milyon tane insanız ama hayvanlara yetemiyoruz. Gerçi insanlara bile yetemiyoruz daha.

Bugün babam ablamı ve beni pes peşe aradı. Ben tabi ‘ bi bok mu yedim acaba’ diye düşündüm. Ablamla konuşunca nerde olduğunu, nereye gideceğini falan sormuş (normalde böyle şeyleri sormaz). ‘İyi hissetmiyorum sen iyi misin, bir şey mi oldu diye merak ettim’ demiş. Neyse ablamda bu konuşmayı bana söyleyince babamı aradım. Yine banada nerdesin, iyi misin minvalinde sorular sordu. Babamda alışık olmadığım bi durum olduğu icin annemi aradım babama noldu diye. Aynı konuşmayı anneme de yapmış. Belki çok abartılacak bir şey degil ama o telefon trafiği ve babamın kendini huzursuz hissedip bize böyle sorular sorması beni cidden üzdü. Metronun girişinde durdum, gözümden bir iki damla yaş süzüldü. Neden böyle merak etti, ne oldu bilmiyorum ama insanlar çocuklarının iyiliğinden şüphe etmemeli ya. N’aptınız olum bu millete. Yazık vallahi halimize.