çocukluğun bittiğinin anlaşıldığı an

büyüyünceee şunu yapıcam diyemeyişiniz,vaktinizin çoktan tükendiğini ve çocukluğunuzun bittiğini anladığınız an bu bence.

işten gelen babaya koşup sarılamadığınız an.

babamın vefatından sonra annemle ilk yalnız kaldığımız gece. 6 yaşında çocukken annem telefonda yalnız başıma ne yapıcam diyodu bende çocukluğu bırakıp tüm hayatımı annemin yalnız hissetmemesine adadım

bayramda yegene kucuk kuzene para verildigi andir

babamın yanında ön koltuğa annemin değilde benim oturduğum an.

anne ya da babanızı kaybettiğiniz zaman.

etraftakiler ne der demeye başladığım zaman

-ne güzel kar yağıyo ya, çıkıp kartopu oynasak mı? +hava soğuk ya boşversene (tebrikler kardeşim sen de yaşlandın)

14 yaşında bir fabrika da günde 9 saat işçi olarak çalıştığımda anlamıştım. her yemek molasında 30-35 yaşındaki adamların arasında '' napıyorum lan ben burda bu ne sikim hayat ulan'' diyordum. çocukluktan erken emekli olduk , bile isteye değil. malesef

ben 22imde anladım nedense. şaka maka 22 mi olduk demiştim, kendimi bir anda garip hissetmeye başladım. tabi sonra geçti, aynı tas aynı hamam.

mesele içindeki çocuğu öldürmemekte. ne mutlu ruhen her zaman çocuk kalanlara

gece 5 de koğuş kalk sesiyle uyanmak, defalarca ve defalarca....

ağladığımda bir şeylerin istediğim gibi olmadığını gördüğüm an çok iyi anladım

tuttuğum takımı değiştirmeyi bıraktığım an akslsjsldlsldf

aaa o bitebilen bir şey miydi

gidilen misafirlikte uyuya kalınca kucağına alıp eve götürürdü babam sonra uyan eve gidiyoz demeye başladı dedim aha büyüdüm ben kesssssin

sene 2001 5 yaşındayım. babam öğlen eve gelmiş annemle kapıda oturuyorlar. babam başını annemin dizlerine koymuş, ağlıyor. işten çıkarılmış zaten yokluğun ortasındaydık son umudumuz da bitmişti. (ne kadar zaman biriktirdiğimi hatırlamadığım) ekmek aldıktan sonra kalan paraları biriktirmiştim. bozuk para dolu poşetle babamın yanına gittim "al baba bunların hepsi senin olsun" demiştim. o günden sonra çocukluğumu hiç yaşamadım sözlük. yaşıtlarım elinde oyuncaklarıyla oynarken ben hep çalıştım.

kuran kursuna gönderilmediğim yaz tatilinde anlamıştım. çalışmıyordum da oysaki. evde boş boş yatıyordum. düşünmeye vaktim olunca dank etti kafama, ulan dedim göte geldik.

sezen aksu dinlemeye başladığım an.

annem artık ne atlet giymem için zorluyodu ne de çorba içmem için

ne olcaksın sorusuna hayırlısı ya bakalım demeye başladığım an

hava kararıp sokak lambası yanana kadar sokakta oynayamadığın zaman anlarsın

annem kahve yapınca cezvede kalan kahveyi çay bardağına koyup verirdi hevesim yerine gelsin diye. şimdi "gel kahve yaptim karşılıklı içelim" diyo. he hiçbiri o çay bardağına konulanın tadını vermiyor o ayrı

tüm hayallerinizin gerçekleşmeyeceğini anladığınız an

otobüste benim için de para istediklerinde anladım

doğum gününde pasta kesmemek. on birinci yaş günümden beri mum üfletmedi ailem

biyere gitmek için izin almadığım zaman 😎

kardeşimin evraklarını doldurmak için, morg görevlisini tarafından çağırıldığım an sanırım. öncesini zaten hatırlamıyorum.

babamı gömdüğümüz zaman mezarinin basinda annem kardeşime ve bana bakarak 'baba bitti babaniz artik toprak oldu gitti babaniz bizi birakip gitti' dediği zaman. bi söz var: şımaracak kimsen kalmadığında hayat seni kocaman bi adama çevirir diye doğruymuş..

acaba hamile miyim/ baba olacak mıyım diye düşündüğün an

tek başıma banyo yapmaya başladığım an

gerçekten paraya ihtiyaç duyduğum ilk an

içimden geldiği gibi rahatça değil de düşünerek usturuplu davranmam gerektiğini anladığım o an

doğum gününün unutulması

hayat artık zorlaşmaya başlamıştı

liseyi yatılı okumuş birisi olarak yurtta geçirdiğim ilk gece çocukluğun çok geride kaldığını farketmistim. (ileride çocuğunuz falan yatılı okula gitmek isterse sakın izin vermeyin)

bayramlık giymediğiniz zaman akşam misafirliklerinde uyuyamadığınız zaman gelenlerle birlikte bişey yaparken annenin çay kat demesi

dolma birer yemeğinin sadece içini değil de hepsini yemeğe başladığımda anladım.

babam kaza geçirdiğinde annem bi de bizle uğraşmasın diye kensi ayaklarımın üstünde durmaya çalıştığım gündür.

bayramlarda amcaların halaların artık para vermemesi...

herkesin üstüne yüklendiği an çocukluğunun bittiği andır

ygs girince anlıyoruz arkadaşlar :d

babamın artık hala sahaya giderken köşede izlesin diye bana sen evde kal deyip sadece erkek kardeşimi götürmesiyle anladım :d

oynadığım hayali oyunların artık saçma geldiğini düşündüğüm an.

sinavlarin basladigi an

3 yanlişin 1 dogruyla beraber umutlarininda göturmesi

magnuma param yettiği an

ilk kez doktora tek başına gidişin

ağladığında istediklerinin gerçekleşmemesi

son oynanan saklambaç.