anne ile anlaşamamak

özellikle erkek arkadaşlar. bilmiyorum kadınların anneleriyle ilişkilerini ama benim çok büyük bir problemim var. şu dünya üzerinde anlaşamadığım insan yok, herkes. 16 yıldır görmediğim babamla bile anlaştığım halde, annem ile asla ama asla anlaşamıyoruz ve sürekli bir kavga halindeyiz. mesela instagramdan her ne atsam, beğenmezse arıyor beni ve kızıyor bunun için. ya da bir yere gitsem resim atsam bana neden söylemiyorsun hiç anlatmıyorsun diye trip atıyor ve beni takipten çıkıyor. bende sıkıldım ve engelledim. bu sefer de ağır ithamlarda bulunuyor. hani bu bir örnekti. ona instagram diye birşey var bak diyen de benim. bilmiyorum. bu sadece bir örnek. her zaman her saniye bir kavga halindeyiz. babamın yeni eşini neden takip etmişim. o bile beni takip ediyormuş annem engelliymiş. ulan ota boka laf atıyorsun sinirlerim bozuluyor. macaristandan dönen aklımı yiyeyim diyorum. napıcam ben millet bi el atın.

anne kız ilişkisi diyorlar ya, o nedir ben bilmiyorum. 25 yaşındayım, bir günden bir güne kendine yakın hissettirmedi. hep aramızda duvarlar var, aşılmaz sınırlar var. konuşarak anlaşabildiğimiz hiç olmadı, genel olarak anlaşamıyoruz. sürekli eleştirir, sürekli beceriksizlikle itham eder. çok dominanttır ve kimse kendi sözünden çıkmasın ister, sözünün üstüne söz söylenemez. yiyorsa söyle, o gerilimi iliklerine kadar hissettirir. ömrüm kendimi ona ispatlamaya çalışmakla geçti. yıllarca kaçtım. lisede uzak olabilmek için yatılı okul kazandım muhteşemdi benim için. uzaktan da olsa baskısı üzerimdeydi ama en azından telefonu kapatınca rahattım. uzak olmak istediğimi, yanlarında rahat etmediğimi hep dile getirdim ve üniversiteyi uzak bi şehirde okudum. altıncı yılımda kardeşim okuduğum şehre gelince annem de yanımıza taşındı. ayrı ayrı geçen dokuz yılımın sonucu bu. yine birlikteyiz. sen diyo benden yıllarca kaçtın ama bak yine birlikteyiz diyo. bazen kızıyorum kendime, şımarıklık etme hayatta olduğuna şükret falan diyorum ama yok abi kesmiyo. birlikte yaşamaya asla tahammül edemiyorum. sosyal hayatı yoktur, geniş bir aile olduğumuz için hep kardeşleriyle akrabalarıyla filan. benim de öyle olmamı istiyor heralde, ama ben akraba sevmiyorum. ben onun hayatı gibi yaşayamam ki. birey olduğumu asla kabul etmiyor. kendinin köpeği gibi yaşayamıyorum ama aramızdaki sürekli gerilimden de çok yoruldum, sıkıldım. parayı bulduğum anda psikoloğa gidicem bunun için. biri bu sorunu çözsün.

olum anneyle anlasilmaz mi lan 21 yasinda erkegim annemle beraber sigara icerken bana anlattigi ama dinlemedigim bos dedikodulardan aldigim zevk kadar hicbirseyden zevk almadim olum anne candir lan

ulan anneyle anlaşamayan insan daha başka kimle anlaşabilir

biz de annemle hiç anlaşamazdık. ta ki onu kaybetme aşamasına gelene kadar. annemle hayatımızda dönüm noktası oldu. arkadaş gibi değiliz kalkıp derdimi anlatmam ama birlikte güler eğlenir şakalaşırız. sonradan farkettim de git gide ona benziyorum karakter olarak.

babamı kaybedene kadar annemle aramızda çok yüksek duvarlar vardı. ama ne zaman kaldık başbaşa önce o duvarları kavgalarla yıktık bazen ben şımarıktım çünkü babasının bir tanesi olarak büyüdüm ve daha fazla sevgi istedim. bazen o anlayışsızdı çünkü hayat onu yormuştu. sonra orta yolu bulduk..

*uygun baslik bulamadım ve başlık açmaya usendim* cok kötü bisi ya tartıştık sonra kırıldığımı anlasın diye az yemek yedim (çünkü hiç yemezsem ölürüm) odama çekildim şimdi açlıktan ölüyom