sözlük yazarlarının en son ağlama sebebi

kızım ve oğlumu mezara koyarken

komiser şekspiri izlerken,kadir inanır hasta kızı için çok şey yapıyordu bir sahnesinde de "benim kızım oynayacak ulan prensesi" diye bağırıyordu aglamadim ama darmaduman oldu içim

çaresizlikti. ben böyle hayatı hak edecek napmış olabilirim diye ağlamıştım, işsizlik, aileye karşı mahcup olma duygusu, bankalardan gelen icra kağıtarı falan fileen inter milandı be

acıyı iliklerime kadar hissetmiştim

beni şu hayatta en çok seven adamı yani babamı kaybettiğimden beri umursayan, seven bi erkek olmadı buna abim de dahil.. bugün akşama kadar buna ağladım

öğle saatlerinde tribün dergi twitter hesabından sürekli davide astori için paylaşım yaptı. adamı çok çok az bilen biri olmama rağmen ölümü beni baya etkiledi. sonuçta fiorentina gibi bir kulübün kaptanıydı. grazie capitano.

(bkz: bir ölü bir yaralı var kalbinde) üçüncü kez okudum bu hikayeyi. zorla ağlamak için. sıktım kendimi böyle hadi lan dedim hadi. i̇ki damla su alt tarafı. biraz zor oldu ama sonra hıçkıra hıçkıra ağladım. zaten pekte beceremem açık ağlamayı içime çekerim hep. diğer herşey de olduğu gibi. ne zamandı peki 12 hafta önce.

geçip giden hayatımda hiçbir şey yapamadığım için

çığlık atarak ve ağlayarak bir kabustan uyandım dün gece

bi sebebi yoktu

(bkz: bir miktar itiraf) cocukluk travmalarimi adlandirmam hickirarak aglama sebebim olmustu.

otogarda asker uğurlaması vardı bugün. hüngür hüngür olmasada ağladım azıcık.

öğle yemeği yemediğim için ağladım aadfsd

(#2190687) bayağı ağladım valla aksbsj

finaller bittikten sonra memlekete döndüm o ara annemle bir tartışma yaşadık annem ağladı ben gönlünü almaya felan çalıştım her neyse bütler için geri döndüm tam bütler bitti eve gideceğim gece 1 arabasıyla annemin 3 gündür hastanede olduğunu öğrendim o gece ağladım arabama 2 saat kalmış ama o iki saat geçmedi sonuç olarak kalp kırmak cidden çok kötü bir olay çok düşünüyorum annem şu anda iyi ama bi şey olsaydı ben bu vicdan azabıyla nasıl yaşardım bu dışardan bakınca olabilecek herkesin başına gelebilecek bir olay gibi dursa da birebir yaşamak gerçekten çok kötü

o kadar uzun zaman oldu ki ağlamayalı en son ne zaman ağladığımı unuttum.

kimsesizlikten ağlamıştım mecazi değil gercekten kimsesizim hala bazen gözlerim dolar

(#2197354) hakikatli ağlamıştım

geçen hafta uzaktan akrabam olan birinin babası vefat etti. oda dün gece babaannemi ziyarete geldi neyse eve gidecekken kapıya kadar uğurlayayım dedim birden telefonu çaldı ekranda "babammm♡" yazıyordu şok olduk ikimizde o bana ben ona bakıp dona kaldık kız heyecanla telefonu açtı ki karşıda ki kişi annesiydi telefonu kapattıktan sonra bana sarılıp öyle ağladı ki dayanamayıp bende ağladım. bazı şeylerin değeri daha hayattayken bilinmeli.

babam bel fıtığından fizik tedavi görmek için hastaneye yatmıştı, annem bir şeyler hazırladı babama götürmem için, gittim hastaneye odadaki diğer hastalarla babamla baya sohbet ettik güldük filan eve dönmek için dışarı çıktım bir anda ağlamaya başladım tutamadım kendimi, sonuçta baba dağdır hiç bir zaman yıkılmaz zor duruma düşmez, bir kaç hemşire geldi zor teselli etti, babanın bir şeyi yok dediler, gittim eve yattım yatağa yine ağlamaya başladım

ne kadar değer verdiğimi bilmediğim biri az önce arayıp hicbi sey demeden hıçkıra hıçkıra ağladı. onu dinlerken ağlamaya başladım. o an anladım ne kadar değerli olduğunu.

ağlamanın sebebini biliyor olmak lütuf bence. (bkz: neden ağladığını bilememek)

okuldan samimi olmadığım ancak samimi olduğum arkadaşlarım yüzünden muhatap olmak zorunda kaldığım bir dallamaya sinirlendim. çocuk arkadaş arasında insan aşağılamaya bayılan bir insan. bu da benim en sevmediğim davranış. kafayı çakasım var şu an bile, ama diğer arkadaşlarımın hatırına sabrediyorum. çocuğa sinir olduğumu onlar da biliyorlar ve sakin olmam konusunda telkinlerde bulunuyorlar. ben ise bu dallamaya hiçbir şey yapamadığım için sinirden ağlıyorum. ama ahdım var oğlum vuracam sana kafayı. aynı zamanda flört başlığına yazdığım kızla buluşan çocuk.

biraz duygusuzluk var sanırım bende çok ağlamam ağladığımı da belli etmem sessiz sessiz odama geçer dururum her neyse soruya cevap vereyim : babam ve oğlum filminde tutamamıştım kendimi ortaokul zamanı normal olabilir ama ondan sonra ne bir kız için ağladım ne kavga sonrası akla ne gelirse ayrılık falan fistan . mezuna kaldım onca akrabanın budalaca sözlerine maruz kaldım bu çocuk zaten adam olmaz demiştik diye yine ağlamadım , ağlamayı geçtim bir kıpırdanma bile olmadı beynimde ; her neyse babamın ailesi ile bizim aramız iyi değildir babamı siktir eden bir dede diyelim ben kalkıp da elini bile öpmezdim bu yaptıkları için babam yine de babamdır diyip bizi yanlarına götürürdü kızardım içten içe ama hatrı için susar giderdik gözümün önünde dağ gibi adamı babamı itin götüne sokmuştu dedem olacak adam ve babamın hiçbir günahı yokken , neyse babam ayrıldı işte tatilden daha da ayak basmam dedi; basmadı da ta ki o ölüm haberi gelene kadar . yaz tatili oturuyoruz haber geldi işte dediler böyle böyle zaten bekleniyordu ayrı mesele ; babam ağladı işte derlen kötü oldum şu an ama ben gene bir şey hissetmedim babamın babası adına ertesi gün gittik neyse 23 yaşındayım ilk kez cenaze namazına durdum sevgili sözlük . namaz kılındı ve babamın babası gömüldü . dualar okundu işte herkes ayrıldı dağ gibi babamdan bir yaşlar döküldü bana olan oldu işte dağ gibi adam yetim gibi kalakaldı orada ben de o manzara karşısında ne yapacağımı bilemedim sadece bir köşeye geçip yarım saat gözyaşlarımı silmek zorunda kaldım

kendi kendine. hani bir sebep yok iken ağlanan ağlama. bok gibidir. ya da neden 20 sene önceki zamanda değiliz ki ağlaması. nostaljik ağlama derim ben ona...

seviyorum, hatta sanırım aşırı seviyorum ki bu yüzden ağlıyorum. belki kaybetme korkusundan bu ağlamam, bilemiyorum. bir insan neden bi fotoğrafa bakıp da ağlar? o kişi, ağlayanı hiç üzmediği halde neden ağlar? ben ağlıyorum. yani ağlamak dediğim gözden bir iki damla yaş düşmesi. ama bu da ağlamak değil mi? dua ederken bile bi insan neden ağlar ya? ben bu sorunun cevabını bile bilmiyorum. ama sebepsizce ağlıyorum. güzel şeyleri hayal ederken ağlıyorum. bazen hayal kurarken kötü şeyleri bilerek hayal ediyorum, bu yüzden ağlıyorum. sanırım biraz fazla sulugözüm. dertsiz başıma dert açıp ağlıyorum işte. ben de böyle manyağım. herkesin bir laneti var. benimki de olur olmadık her şeye ağlamak herhalde.

bazen doluyorum doluyorum da taşamıyorum,zamanında kendime ne kadar kızmışsam ağlayamıyorum bile. gözyaşım bile benden çekiniyor, mevzu bahis aşksa değil ağlamak meyillenmek bile kılıç kaldırır. ben de ağlamak istiyorum tabi bir şekilde rahatlamam lazım, girdim youtube a azerbaycan/türkiye beraberlik videoları izledim,tarihi az yokladım,mutluluktan türk olmanın verdiği şereften de oturdum ağladım.i̇çim rahatladı :)

midem bulanıyor diye. hatta bir 20 dakika önce kadar ağlamıştım.

yağmurlu hava da araba beklemem üstüne yoldan sıçrayan taşın tam gözüme isabet etmesi veee yoldaki arabanın üstümü ıslaması.sonra gelsin sinir gözyaşları

masanın başına oturup kitaplarıma bakarak ağlamıştım..

onu özlemek

en son dün hönkürerek ağladım. i̇çimde kimseye diyemediğim ne varsa yakın bi arkadaşıma ağlayarak anlattım telefonda.

akşam ev ahalisiyle otururken küçük yeğenimden su istedim. getirdi hemen, içip bitirene kadar da yanımdan ayrılmadı. "neden bekliyorsun yavrum, geri mi götüreceksin bardağı?" diye sorduğumda, "o kadar güzel su içiyorsun ki dayıcığım, izlemekten kendimi alamıyorum" diye cevap verdi o bıdık ağzıyla. yav ben bunu yerim sözlük, işte böyle bi cevap verince dayanamadım mutluluk gözyaşlarım süzüldü gözümden...

abimle kavga ettik. söylemek istediğim hiç bi şeyi ağlamaktan söyleyemedim. yarısı da uçtu zaten o an kafamdan

yanlış hatırlamıyorsam yapmak istemediğim bir şeyi sevdiğim insanlar için kabul ettiğim zamandı. ağladım mi hatırlamıyorum ama baya moralim bozulmuştu ://

sevdiceğim minik sincabım için ağladım

terk edildiğim için.

ağabeyimle ettiğim kavga sebebiyle sinirden ağladım.

10 kasım...

bugün şuan ağlıyorum...sacma sapan tiplere katlanmak zorunda olduğum için...en dip nere diye aramayın buyrun yanim boş en dip benim durduğum yer.

yaklaşık olarak 3 gün önceydi. rüyamda babaannemin ben artık bu hastalıklara dayanamıyorum deyip öldüğünü görünce bende ağlıyordum. uyandığım gibi yanına gittim ve rüyamı anlatınca dayanamayıp yine ağlamıştım. ama buna rağmen o yine gülümsemişti.

az önce. konular yetişmiyor diye ağlıyorum, burnumdan baloncuk yapmadığım kaldı.

Ağlama değilde en son bugün gözlerim doldu. Aklıma geldi bakayım dedim 3 haftadır youtubeye video atmamış. Hiç tanımadığım bir insan için ilk kez böyle hissediyorum umarım iyisindir zeynep yüzün hep gülsün :) inşallah

geçtiğimiz akşamüstüydü. soğan kardeşimiz enteresan bir item çıkmış. ben onu kestikçe o da bana hasar verdi. acı ve nahoş bir kill aldım.

kendime sinir olduğum için

acılar. çok acı var çeşit çeşit herkeste. bizim orda "küçük bebeğı çok ağlayan kadınların öleceği gibi ve bunun sebebi de o bebek olduğu" gibi bir düşünce var. ben küçükken çok ağlayan bir bebekmişim ve annem olduğu zaman bana "senin yüzünden öldü" dendiği oldu. ben daha küçücüktüm. benim yüzümden mi gerçekten? bu düşünce benim beynimde o kadar uzun süre yer aldı küçükken bu düşünceyle dolaşmak çok yoruyordu ve arkadaşlarıma asla annemin öldüğümü söylemezdim. bilmiyorum sözlük her acı kişiye göre fazla akılda kalanlar, eksikler bazen taşıyor işte böyle gözyaşlarıyla. mesela ben annemin öldüğünü öğrendiğim zaman nasıl bir tepki verdiğimi hatırlayamıyorum. acaba ağladım mı? neydi tepkim hiç bilmiyorum. gerçi ölümü anladım mi orasını da bilmiyorum ya.

çok saçma ama oturdum allah ya da tanrı kişilere göre değişen bi kavram bütünü bana göre tanrı nın oralarda olabilme ihtimaline karşılık aslında umursamayışını düşündüm biraz isyan ettim o ara istemsizce az ağladım ama boşaydı işte o da

ciddi ciddi geçen gün efesin final four'a çıktığı barcelona maçının tekrarını izledim ve tekrardan ağladım. son sebebim buydu.