13 yaşındayken, evli ve eşi hamile bir p*çin tacizine uğramıştım. En büyük ablamın çocukluk arkadaşı ve ailecek akrabamız oluyorlardı, eşi ile o kadar birbirimizi severdik ki ...
Annemden Allah bin defa razı olsun bizleri korkak yetiştirmedi, aksine kız çocukları daha cevval olmalı derdi. Onun verdiği eğitim ve cesaret sayesinde içinde bulunduğum tehlikeden ve iğrenç durumdan kendimi savunarak kurtulmuştum. Annem ve ablalarım gelince de hemen anlattım ve bir daha hiçbir şekilde o pislik beni rahatsız etmeye cesaret edemedi.Annemler gerekli önlemi aldı, tehdidi yaptı. Tabii bu olay hiç kimseye (özellikle evin erkek üyelerine) anlatılmadan halledildi. Hem düğünümüz vardı arefesinde olay çıksın istemedik hem de eşine acıdık, hamile ve maalesef ailesinin destek olmayacağını bildiğimiz için çaresiz olduğunun farkındaydık.
Tacize sadece kadınlar uğramıyor, ülkenin köpeğinden oyuncak mankenine uçan kaçan her şey... Tek yapabileceğimiz ise bu hastalıklı pisliklerin çoğalmasını engellemek adına çocuklarımızı sağlıklı ve insani değerlere sahip bir şekilde yetiştirmek. Malum bizi bizden başka koruyan olmuyor,
(bkz: Musa Orhan)ın serbest kalması kimseyi şaşırtmadı misal.