ne hissettiğini bilmemek

uzun yıllar antidepresan kullanıp duygularını kaybettikten sonra olan durum ne hissettiğinizi hatta hislerinizi bile bilemezsiniz

en nefret ettiğim şeydir. belirsizlik, arada kalmak. bu da tam bunların içinden kopup gelen bir hissizlik. o kadar belirsiz ki duygular; ne itiraf etmek mümkün ne de inkar. bazen kocaman bir boş vermişlik bazense kalbi sıkıp nefes almayı engelleyen bir sıkıntı. sahi ne hissediyorum ben? insan kendini bilmez mi yahu? bu nasıl bir arada kalmışlık?

genelde beyin kalp kapışmasında golsüz beraberlikle meydana gelen insansal durum.

harbiden bilmiyorum. lise hayatım boyunca onu sevdim. şimdi farklı şehirlerdeyiz bişey sormak için mesaj attım. aradan saatler geçiyo öyle yazıyo. bu duruma çok sinirleniyorum ve önceden sabahlara konuşurken şimdi böyle olması çok koyuyo. seviyo muyum hâlâ bilmiyorum. bana olan tavrı acayip derecede zoruma gitti sözlük. ha bi de onu çok özlemişim.

kendiyle çelişen bi insandan ne beklersin ki? i̇çi yandığı halde 'neye', 'kime','ne sebeple' yandığını ve ne yapacağını bilmeyen bi insan.. ne beklersin? hiç bişey.. bekleme zaten,ölmüş o..

şuan da durum böle mutlu olsam üzgün mü bilmiyorum :) çok şükür bugünde reddedilir arkadaş olduk

bir ağlarım bir gülerim sanma senden vazgeçeriiiim

baş ağrısı, uykusuzluk, ense kökündeki anıların birikintisiden oluşmuş kokuşmuş çürümüş mandalina kokusu ve en önemlisi yaşıyor muyum veya ben ne yapıyorum burada soruları. keşke cevaplarını bulabilsem

İçindeki boşluk hissidir ne siyah ne beyazdır arada öylece kalırsın

ekseriyetle hissettiğim his.

'Ne hissettiğini bilmemek' başlığına nasıl yazacağını, ne yazıp nasıl anlatacağını bilememekle aynı duygu galiba.

Bir yanım çocuk, bir yanım yaşlı bir insan gibi. Bir yanım severken bir yanım nefretin karasına bürünmüş. Bir yanım neşeli mi neşeli bir yanım delicesine ağlamaklı. Konuşsam haykırsam derken, susuyorum. Gamsız gibiyim ama aslında çok düşünürüm. Öyle bir şaşkınlık bendeki. Bir ben var benden içeri...

Hayatımdan tamamen silindiğini, benden nefret ettiğini düşünürken bir yanım beni gerçekten sevdiğini söylüyordu kendime ama öyle bir gitmişti ki, inanamıyordum. Bir yerlerde belki beni düşündüğüne karşı bir umudum olsa da, nerede, nasıl, ne yaptığını bilmediğim için odaklandığım şey sadece onun iyi olup olmadığıydı. Çünkü sevdiğiniz kişiden haber alamamak berbat bir şey. Bahsettiğim şey gerçekten haber alamamak. Ortak arkadaş, bir hesap vs. Hiç. Sıfır. Günlerim böyle, onu düşünmek ve özlemekle geçerken dün gece mesaj aldım. Her gece uykusuz kalıp belki yazar diye beklerken dün uyumuşum. Bu yüzden üzgünüm. Uyuduğum için. Özlediğini söylemiş ama gitmiş yine. Silmiş hesabını. Sabah uyandığımda bu yazıyı gördüğümde mutluluktan gözlerim dolsa da, iyi olduğunu bilsem de ona cevap veremedim. ''Ben de seni çok özledim'' diyemedim. İyi olduğunu bildiğim için bir yanım mutlu, konuşamadığımız için biraz üzgünüm. Nasıl hissettiğimi, nasıl hissetmem gerektiğini bilmiyorum...

Bazen iyi hissediyorum bazen kalbim kor. Bazen alışıyorum diyorum bazen daha dur yeni başlıyoruz diyor kalbim. Bazen konuşup anlatasım geliyor bazen ölüm sessizliği. Bazen kalbimi hissediyorum bazen göğsümde taş var gibi. Bazen gülüyorum bazen hıçkıra hıçkıra ağlıyorum. Bazen kabulleniyorum bazen neden ben diye isyan... Ve daha bir sürü belirsizlik

Șrappi rappa prappi pappi rappa

bilmemek harici bilememek beni daha çok yoruyor. son zamanlarda kendimi dinlediğim vakitlerde bile nasıl hissettiğimi, ne hissettiğimi bilemediğimi fark ettim. aslında çok güzel şeyler hissediyorum ama bu güzelliğin bir yanılsama mı yoksa tamamen kalbimden mi geldiğinden emin değilim. bundan emin olabilir miyim? hayır. duygularım konusunda kendimden emin olmayı hiç beceremem zaten. eğer bu durum bir yanılsama değilse çok önemli bir karar vermek zorunda kalacağım, bu zorundalık benden pek çok şey götürebileceği gibi bir çok şeyi de beraberinde getirebilir. ne en iyi ihtimali ne de en kötü ihtimali düşüneceğim, zamanın getirisine güvenip bekleyelim bakalım.

Ona karşı ne hissedeceğimi bilemiyorum bir yanım ona öyle kırgın ki sürekli gözlerim doluyor köşe bucak ağlıyorum. Diğer bir yanım ondan nefret ediyor ama bir yandan da ona olan derin özlemim ve sevgim var. Çorba etti bütün duygularımı vicdansız

Mutlu muyum,yoksa mutsuz mu İçten mi gülüşlerim,yoksa sahte mi Derinden mi söylediklerim,yoksa baştan savma mı Gerçek mi sevgim,yoksa kandırmaca mı Sahi şu göğü delen dünyada ne hissettiğini kim biliyor ki?

koca bir boşluğun içinde boğuluyorum.

travmatik bi olay yaşadığında beynindeki sigortaların bünye tarafından arttırılması gibi bir şey. His uyuşması da diyebiliriz.

Birine veya bir şeye karşı bir şey hissedemiyorum sadece bende oluyo sandım ama çevremdeki birçok arkadaşım böyle. Korkuyoruz bence ve bastırıyoruz her şeyi ama unutuyoruz bastırdığımiz duyguların esiri olduğumuzu.

Pek çok kişinin de anlayabileceği gibi gün içerisindeki davranışlarımızla gece tek kaldığımızdaki düşüncelerimiz tutmuyor. Şahsen ben kendimi "kayıp" olarak nitelendiriyorum. İçeride bir yerde kayboldum.

her şeyin üst üste gelmesiyle kendine bir süre veda ettiğin an.

bilmiyorum. cok acik aslinda her sey ama ben yine bilmiyorum. ne hissettigimi anlayamiyorum. insan aglayinca bile suclu hisseder mi ben hissediyorum.

Bilmiyorum ve öyle kötü bir his ki. Ne istiyorum ne istemiyorum ne yapmam lazım hepsi muallak. Ruhumu daraltıyor bu düşünce

Ne hissettiğimi bilmemenin yanında, yaşamak isteyip istemediğimi de bilmiyorum. Ölmeli miyim yoksa yaşamalı mıyım? Bilmiyorum.. yaşıycaksam neden yaşamalıyım, bir sebep yok bunun için. Ama ölmek için çok sebep var gibi. Ya da ben öyle görmek istiyorum. Bilmiyorum ne düşünmem gerektiğini, ne hissetmem gerektiğini veya ne yapmam gerektiğini… karmakarışık hisler, duygular.

son zamanlarda iyiyi de kötüyü de hissedemez oldum ne tam anlamıyla sevinebiliyorum ne de şöyle istediğim zaman üzülüp melankoliğe bağlayabiliyorum çok garip birşey sanki bütün duygularım alınmış gibi.

Tam olarak içinde bulunduğum durum. Benim bu dünyada gidecek bir yerim, çalacak bir kapım yokmuş. Belki de hiç olmamış da ben var sanmışım. Darmadağınım ve içimdeki bu ağrının uzun süre geçmeyeceğini biliyorum. Ben etrafına neşe saçan biriyken bu hale nasıl geldim, nasıl getirdiler bilmiyorum ama bu hayatın kendisine kırgınım. Bu koca dünya bana küçücük şeyleri çok gördü ya gerçekten çok kırgınım.

bazı anlarda sorarım kendime “şu an ne hissediyorum?” cevaplar değişiyor tabi ama hayatımın hiç bir döneminde yanıtsız bırakmadım bu soruyu ne kadar zorluk yaşarsam yaşayayım ya da mutlu denilebilecek anlarda, hep bir yanıtı vardı. son zamanlarda tamamen ne hissettiğimi bilmiyorum sanki kendimi akan bir su da kafam göğe bakacak şekilde uzanmış ve bedenimi o akıntıya bırakmış gibi hissediyorum. ağlayamıyorum göz pınarlarım kurudu sanırım. en çok bu canımı sıkıyor ağlayarak rahatlayan biri olarak, ne yapacağımı bilmiyorum. koca bir bilinmezlikteyim efenim.

Bildiğim hislerden arınmak için anda kalmak istiyorum ama bilmiyormuş gibi yapmak bazen işe yaramıyor.