sobalı evde büyüyen fakir

3+1 kaloriferli evde büyüyen ruhu fakirden daha iyi bir çocukluk yaşamıştır.

fakirlik olabilir ama sobanın üzerine atılan kestanenin tadını, mandalinanın kokusunu asla bilemeyeceksin.

sadece olduğun ortamın sıcak diğer yerlerin soğuk olmasından dolayı lavaboya koşa koşa gidip geldiğinde sobanın yanına çökmenin güzelliği hiçbir yerde yok yauv. :')

(bkz: başlığa değil entrye cevap vermek) (bkz: kullan artık şu yorum butonunu ya)

kış bittikten sonra soba borusunu sana sokması dileğiyle xd (tam "xd" diye gülmelik yerdi, tutamadım)

bunu yazanın sadece fiziksel olarak büyüyecek olması çok üzücü. bazı şeyler azalarak yok olmuş çünkü (bkz: zeka insanlık )

kıyafetleri sobaya asardık banyodan cıkınca sıcak sıcak giyelim diye. kücük bebekleride leğende sobanın önünde yıkarlar üsümesin hasta olmasın çoğu zaman yemekleri bile ustune koyardık sıcak durması icin kaloriferde neymiş.. sabahları kızarmış ekmeğin kokusuna uyanırdık bazen babannem erkenden kalkar bazlama yapardı sobanın başında içerdik çayımızı en güzel sohbetler orada edilirdi. kalorifer geldi herkes uzaklaştı herkes odasına cekildi yemegi büyük masalarda yemeye başladık 2 kelam edemez olduk yaşım büyük değil ama ben bile eskileri yâd etmeye başladım değiştikce uzaklaştık birbirimizden koptuk. siz o aile ortamının zenginliğini hiç bilmeyeceksiniz gönlü fakir zavallılar

(bkz: anasının karnından kalorifer ile doğan mal beyanı) sen ne anlarsın soba üzerinde kızarmış ekmek,pişirilen kestane tadını...

kestane çıtırtısını duymamış , yediği portakalın kabuklarını sobanın üstüne koyup o mis kokuyu içine çekmemiş, ailecek etrafına oturup o güzel muhabbetin tadına varmamış bir zenginden on adım öndedir.

Hayatımın en güzel günleriymiş, bilemedim.. Dışarda kar her yeri kaplamış ve sabahın ilk ışıklarıyla evin içi buz gibi. Baba kalkar ve sobayı yakmak için gerekli hazırlıkları yapar. Tabii o esnada biz yatağımızın içinde cenin pozisyonunda, yorgana sımsıkı sarılı ısınmaya çalışıyoruz. 7-8 yaşlarındayım o zaman. Sobanın yanmasıyla bir anda evin içinde muazzam bir hareketlilik oluyor. Herkesin modu yükseliyor tabii. İçtiğim en güzel çay, o sobanın üstünde yapılan çaydı. Ayrıca, sobanın fırınına patates atardık. Yok böyle bir lezzet. (bkz: Ne güzel günlerdi o günler vay be)

Kendimi bildim bileli sobalı evde yaşıyorum, verdiği huzur ve rahatlık bambaşka bir olay ama keşke diğer odalara da ısı yayılsa.d Yanan odadan çıkmak istemiyorum aq, sobayı içime almak istiyorum bazen o derece

7-8 yaşlarındayım, kışın kızak kaymaya giderdik tabi haliyle üstümdeki tüm kıyafetler ıslanırdı eve geldiğimde eşofmanlarımı giyip sobanın yanında uyurdum akşama kadar. O kadar çok özlüyorum ki bazen yanaklarımın sobanın sıcaklığından pembeleşmesini. Şimdi alttan ısıtmalı evdeyiz ve asla ısınamıyorum kışın evin içinde battaniyeyle dolaşıyorum. Nefret ediyorum resmen. Tabi sobalı evin de sadece soba olan odası ısındığı için duştan çıktığın an buz kütlesine dönüşmek hiç hoş olmuyordu hdjfjflg

Günümüzde para ne kadar zenginlik fakirlik belirtisi gibi dursa da esas zenginlik gönüldedir. Sobalı evin kıymetini bir tek yaşayan bilir

Büyümesi güzel de sonradan doğalgaza alışınca çekilmiyor hacı

Fakir mi ? Bu lükstür günümüzde hala kullanılan çok az insanın üzerinde doya doya kestane pişirip yediği ev aracıdır. Dışarıda 10 tane kestaneye 20-30 lira vermek zenginlik değil enayiliktir. Ayrıca evde tüpten tasarruf edebilirsin. Üzerinde sıcak suyun, çayın, kuru fasulyen, nohutun, ekmeğin, böreğin daha bi dünya şeyi yapıldığı tasarruf aracıdır. --- spoiler --- Sensin F A K İ R --- spoiler ---

Sobalı evde büyüdüm ben. Bazen üstünde yemek yapardık. Fırını vardı, bazen ekmek yapardı annem. Çok severdim. Tabi evdeki tek soba salonda olduğu için kışın sadece tek odada oturur ve yatardık. Her sabah evi havalandırmadan sobayı yakmazdı bizimkiler. Bizi de yataktan çıkartmazlardı üşümeyelim diye. Çizgifilm izlerdik. Geceleri havada keskin bir kömür kokusu olurdu. Tamam, sevmediğim çok detayı var. Lakin yine de özledim. En azından iyi hissediyordum.

En basitinden mesela soba sönmüş olurdu sabaha ve odanın içi soğuk olmuş olurdu. Sobayı yaktıktan sonra ki o sıcaklığın verdiği mutluluğu kaybetmişiz. Şimdi kaloriferler var sıcağın değeri bilinmiyor.

sobanın arkasında uyumanın ve üzerinde pişen yemeğin kokusunu duymanın hazzı ile büyümüştür. efsanedir.

Ben de diyorum kulağım neden çınladı. Güzel bir fakirlik. Hele orda pişen ekmekler, patatesler. Bazen de yağmurlu havada böyle bahçeden gelmişsin, taze taze mantar toplamışsın: O sıcağın başına oturup mantarı üstüne koyup tuzlamışsın, her yerde mis gibi mantar kokusu...

çöp kutusunu kullanmazdık.

Ben çocuktum. Sobanın üzerine su döküp ses çıkarmayı, fırınından ekmek yemeyi, patates atılması falan derken harikaydı. Annemin-babamın açısından hiç hoş değildi. Her gün en az 1 kova değişir. Kömür al, odun al...onları izbeye yerleştir. Kışın ortasında baca-boru temizliği yap, her yol boya badana yap ohoooo zor iş.

ülkenin %80'inin oluştuğu fakir. gece gece nerden geldiyse aklıma, küçük emektar sobamız geldi. şimdilerde bi depoda çürümeye terk edildi. çocukken yanına iki minder atardı annem. o iki minderin üzerinde uyurdum. çocukluğum çok boktan geçti benim ama hatırladığım sınırlı huzurlu anılarımda hep soba var. sıcaklık, insana huzur veren bir şey demek ki. sobanın kapağı yarı açıkken tavana yanan alevlerin gölgesi vururdu. onlara bakıp şekilleriyle hayaller kurardım, öyle uyuyabilirdim anca. üzerinde demlenen çaylar sıcacık olurdu mesela. sabah giyeceğim önlüğümü yanına koyardım sıcak olsun diye. çok üşüyen bir çocuktum. tuvalete, mutfağa koşturarak giderdim. o oda dışında her yer soğuk olurdu, o odalar birden yabancı olurdu. lise döneminde soba yakmayı öğrendim. annemden babamdan gördüklerimden. ikisi de çalışırdı. çok ıslanırdım eve gelene kadar. izmir'de kar yağmaz, paso yağmur vardır. onların eve dönmesini bekleyene kadar donarım diye gördüklerimden denemiştim. önce daha önceden kalan küller çöpe dökülür. sonra bir torbaya kömür doldurulur, en alta yerleştirilir, üzerine odunlar, onun da üzerine, aralarına gazeteler. alttan da kapağı açtın mı, hava akımı tamam. gazeteler tutuşunca odun tutuşur, ardından kömür yanardı. ben de dibine oturur nescafemi içerek cnbc-e izlerdim. ama en iyi çıra yanardı, güzel de kokardı meret. arada bir özlüyorum o garibanlığı. başka bir huzuru var çünkü. bu arada fakirlik falan da kömür de az para değildi, şu an doğalgazdan daha pahalı galiba.

Zamane hali (bkz: doğal gaz varlığı içinde yokluk çekerek büyüyen fakir) (bkz: kombisi kapalı evde büyüyen fakir )

başlıktaki fakir kelimesi bir beni mi rahatsız etti ya? sobalı evde büyüdüysen zaten fakirsindir ya da ortalama bir gelire sahipsindir. gereksiz bir ayrıntı olmuş.

Ah eski entryler ah (#3866066)

genellikle sobalı evde büyüme edebiyatı kasan fakirdir. o'lum yokluğu övmeyin allah aşkına, yokluk lan bu.

Ben hala sobalı evde yaşıyorum, o zaman ben büyüyen bir fakirim. Kömür atınca kendimi zengin hissediyorum. Çok soğuk havalarda arkadaşlarımı eve toplayıp, sıra gecesi yapıyoruz, acılı ciğ köfteyle ısınıyoruz. O zaman ultra zenginim. (bkz: Ne idüğü belirsiz olmak)

Bende soba + elektrikli battaniye var. Ne oluyom şimdi ortalamanın üstünde bir fakir mi? Yoksa hala sadece fakir mi? Ona göre nickname değişiklik talebinde bulunucam. Sobalı evde büyüyenlerin hakkı yenmesin.

Uzun vadede konforsuz olabiliyor lakin sobalı evde büyümüş birisi zaman zaman bunu arayabiliyor... Kısacası konunun fakirlikle bir ilgisi olduğunu düşünmüyorum. İmkanlar, kültür, tercihler...

fakirlikle ilgisi yoktur. şahsen şu an şansım olsa yine sobalı evde yaşamak isterdim. soba benim için güzel şeyleri anımsatıyor. ısınmak için etrafına toplanan eller, yanında mayışıp uyuya kalan kardeşim, üstüne asılan ve hâlâ suyu akan mavi okul üniformaları, yenen portakalın oda kokusu niyetine sobanın üstüne atılması, kestane ve fındık pişirmek ve üstüne su atıldığında pıt pıt patlayıp küçülerek yok olması… sonsuza kadar sayabilirim. bütün bunları geçtim nedense sobada yapılan yemekler hep daha lezzetli. anaannem ekmekçi kardan gelemediği için 10 kişiye birden ekmek pişirmişti. o zamanlar 8-9 yaşlarındayım en fazla. bütün kuzenlerim sıcak ekmeğin arasına tereyağı sürüp harry potter sırlar odası izlemiştik. kısaca; bana göre soba her şeyi daha samimi hale getiriyor. (bkz: geçmişe duyulan özlem)

Buyurun benim😊 Bu arada hâlâ yaşamaya devam ettiğim için düzelteyim; fakir değil o artık fasfakir. Başlığı açan yazar kırılmasın sonra 😏 * Şöyle bi' bakındım da konu ne çok abartılmış. Sanırsın yazanların birçoğu artık sobanın s' sini görmeyen, bilmeyen insanlar. Olsun yine de ben böyle olduğunu varsayarak anne babası sobalı evde büyümüş, çocuklarını büyütmüş ve dahası şimdilerde torunlarını büyüten biz fakirlerden bahsetmek istiyorum size. Sobalı evde yaşamak; sobayı yakan kişi için ayrı, o evde kalan için ayrı derttir. Evet, bir elin parmaklarını geçmeyecek kadar güzel yanları vardır ama teraziye konulduğunda olumsuz-kötü yanları hep ağır basmaktadır. Birkaçı; * odun-kömür alma derdi. * soba tüttü bi' silkeleyelim derdi. * külünü boşaltalım, etrafa bulaştı temizleyelim derdi. * dışarda yağmur-kar, git odun kömür getir derdi. * çocuklar küçükse hasta olmasınlar diye aman sobalı odada uyusunlar, sabah da sıcak odaya uyansınlar koştur koştur yak derdi. * kışın kur, yazın kaldır derdi. * tek bir odanın hamam, diğer yerlerin buz olup, çıktığında götünün donması derdi. ne çok dertmiş değil mi daha da sayabilir, uzun uzadıya konuşabilirim. . . . Konunun hasılı yapılan güzellemeler ve fakirlik sıfatı bir yana benim için soba, anama dertten başka bi'şey değildir. Bundan sonrasında hiçbirinin elleri de, ömürleri de dert görmesin. ( ama söz şartlar değişince ben de konu başlığını editler, sizin gibi sobalı evde yaşamak aman ne de güzeldi demeye gelirim. )